We staan op de Dam en er is een minuut stilte voor de vermoorde journalisten van Charlie Hebdo. Het is nog maar net stil of een man begint te zingen: ‘Zet god op de pot, stop de profeet maar in je reet en dans voor het vrije woord.’ Het is onbekend of de man fan is van Hans Teeuwen of dat hij zich gewoon goed heeft voorbereid, maar hij blijkt de hele tekst te kennen. Het nummer gaat verder en verder. Hij krijgt niet de kans het lied af te maken.
Een paar mensen willen dat de man zijn mond houdt. Een paar anderen roepen het omgekeerde: “Dat is het vrije woord.” Tja. Wat moeten we ervan vinden? We zijn stil voor journalisten wiens werk we nauwelijks kennen, waarvan we de namen niet spontaan kunnen noemen, wiens blad we nooit hebben gezien, laat staan dat we er tot woensdag ooit van gehoord hadden. We hebben geen idee wie ze waren en dus ook niet wat ze van deze actie zouden hebben gevonden. En dus vindt iedereen iets anders. Bek houden of massaal meezingen?
Over Charlie Hebdo weten we maar een ding: er staan islam-kritische cartoons in die tot jarenlange bedreigingen hebben geleid. Inhoudelijk even onaardig voor moslims als Geert Wilders dus. En dus worden we via Twitter opgeroepen om op de Dam hoofddoeken te tellen. Hoewel niet alle moslims een hoofddoek dragen, kunnen we aan de hand van dit kledingstuk wel zien of er ‘voldoende moslims’ zijn gekomen. Als er geen hoofddoeken zijn, suggereert dat immers dat moslims de aanslag in Parijs eigenlijk prima vinden. Bij niet-moslims – ook massaal afwezig – denkt men dat kennelijk niet.
Er was een man met de vlag van de moslimbroederschap. Stond deze man in de geest van Charlie Hebdo voor de vrije meningsuiting of stond hij hier om zijn minachting te laten blijken? En mag dat dan als de vrijheid van meningsuiting ons allen zo dierbaar is? Twee moslims droegen een bord dat zij als moslims boos waren. Moslims zijn volgens hen vaak het eerste slachtoffer van terrorisme. Hadden zij nou wel voldoende compassie met de vermoorde journalisten? Was het wel gepast dat zij zich als ‘slachtoffer’ neerzetten?
Zo vormde de manifestatie over Charlie Hebdo een mooie gelegenheid om elkaar eens flink de maat te nemen.
