Beste Nedermoslims,
Lees nog even mee:
“Nu, juist nu, moeten onze politieke leiders moslims, die ook slachtoffer zijn van de aanval op Charlie Hebdo, een hart onder de riem steken”
Dat schreef antropoloog Sinan Çankaya vrijdag in een opiniestuk in Zaman Vandaag.
Hij schreef ook dit:
“Talloze moslimorganisaties en moslims in binnen- en buitenland hebben inmiddels afstand genomen van de gebeurtenissen in Frankrijk. Waardoor ze, paradoxaal genoeg, de relatie tussen henzelf en de daders hebben verkleind en bevestigd”
Sinan Çankaya vindt dat gewone huis-tuin-en-keuken-moslims zich niet hoeven te distantiëren van de moslimwandaden die – inmiddels al bijna dagelijks – de wereld teisteren. Sterker nog: hij vindt dat ze dat bewust niet moeten doen. Ik vat maar even de strekking samen van een kort radiodebat dat ik vrijdagavond met hem voerde in het programma Dichtbij Nederland (een co-productie van NTR en de Moslim Omroep). U kunt het terugluisteren via deze link. Of via deze link.
Ik was daar voor uitgenodigd vanwege dit stuk van mij op ThePostOnline. Daarin roep ik moslims in Nederland juist op zich massaal uit te spreken tegen moslimterrorisme.
En oh, oh, wat liggen de standpunten toch ver uit elkaar.
Na publicatie van mijn vorige stuk en na de discussie op de radio heb ik nog wat verder nagedacht, gesprekken gevoerd, andere publicaties gelezen en webfora afgestruind, en ik acht het nodig om mijn standpunt nog wat scherper te formuleren. Daar gaan we:
Voordat ik de strontkar nu over me heen krijg: bovenstaande is géén dreigement. Het is geen eis, geen ultimatum. Integendeel. Ik spreek mijn angst uit dat moslims de zienderogen groeiende spanningen vergroten door hun zwijgen. Ik hoop de Nedermoslims juist wakker te schudden, te mobiliseren, en daarmee aan ‘onze’ (excusez le mot) kant te krijgen. En daarmee het lont een beetje uit het kruitvat.
‘De’ moslims stellen, kort samengevat, dat ze zich niet willen uiten omdat het voor hen vanzelfsprekend is dat ze géén extremist zijn. Door zich ‘verplicht’ uit te ‘moeten’ spreken tegen terreur worden ze min of meer in de foute hoek gedrukt. Of zoiets.
Ik kan het niet volgen. En ik antwoord: toen Wilders zijn ‘Minder minder minder Marokkanen’-uitspraak deed, gingen autochtone Nederlanders massaal en spontaan de straat op en spraken hun afschuw uit, gekleed in die, overigens ridicule, ‘Ik ben Marokkaan’-T-shirts.
Niet één Nederlander kwam toen met de redenering die Nedermoslims nu wel hanteren, van de strekking ‘Ik wil me niet tegen Wilders uitspreken want ik wil er niet mee geassocieerd worden. Ik ben weliswaar ook een autochtone Nederlander maar het spreekt voor zich dat ik er anders over denk. De Marokkanen zoeken het maar uit’.
‘Als moslims daders zijn, is het aan jullie kant stil. Altijd maar weer stil. Oorverdovend, hartverscheurend stil’
Toen Breivik zijn killing spree had voltooid, gingen de Noren massaal de straat op. Geen Noor die zei: het is vanzelfsprekend dat ik Breiviks ideeën niet ondersteun.
Wanneer gaan Nedermoslims dan wel de straat op?
Dán wél. Als ‘één van ons’ iets wordt ‘aangedaan’ weten moslims zich kennelijk heel snel te uiten. Dan is er solidariteit, dan is er groepsgevoel en verontwaardiging en dan wil men dat ook wereldkundig maken. Maar als medemoslims twaalf journalisten in Parijs liquideren, blijft het muisstil. Als Theo van Gogh aan het mes wordt geregen, horen we jullie niet. Als moslims christenen vermoorden in Nigeria en Indonesië, horen we jullie niet. En als moslims willekeurige, volkomen onschuldige mensen vermoorden in New York, in Madrid, in Londen, in Boston: we horen jullie niet. Enne, trouwens, ook als moslims mede-moslims onthoofden in Syrië, in Irak, in Saoedi-Arabië, in Afghanistan horen we jullie niet.
Als moslims daders zijn, is het aan jullie kant stil. Altijd maar weer stil. Oorverdovend, hartverscheurend stil.
Maar als moslims slachtoffer zijn, zijn jullie ineens net zo luidruchtig als alle andere Nederlanders – zo niet luidruchtiger. Als de kippen erbij om het onrecht dat jullie broeders is aangedaan, aan de kaak te stellen.
Ik zeg: het klopt niet.
Van moslimzijde horen we ook, tot vermoeiens toe inmiddels: ‘Onze voormannen en organisaties spreken zich al jarenlang ruimschoots uit. Moslims láten al van zich horen.’
Dat zal best. Met een gemakkelijke like op een Facebook-pagina. En daar staan dan weer tegenover de reacties op webfora en social media van meer dan één moslim die sympathiseert met de aanslagplegers. Had Charlie Hebdo de profeet ook maar niet moeten bespotten. Die teneur. Maar wáárom gaan de ‘gewone’ moslims niet de straat op? Wel wegens Gaza, maar niet wegens Charlie Hebdo?
Beste moslims. Snappen jullie het nu echt niet? Jullie zijn Nederlanders. Jullie willen altijd behandeld worden als elke andere Nederlander – en terecht. Maar als heel Nederland openlijk in rouw is, en bang voor de aanhoudende stroom van islamitisch terrorisme, houden jullie zo’n beetje als enige groep in Nederland ostentatief de mond. En niet voor het eerst. Zoals ik hierboven heb proberen te schetsen: dit is een patroon.
Jullie worden in dit geval niet in een hoek gedrukt, jullie kruipen er zelf in, verschuilen je, uit eigen vrije wil. Waarom toch? Is het trouwens wel echt uit vrije wil? Of speelt er iets anders mee? Leg me dat nou eens uit – en dan wat mij betreft met betere argumenten dan Sinan Çankaya.
(Heel bijzonder trouwens, dat Çankaya het voor de moslims opneemt, gezien het feit – zijn eigen woorden op de radio – dat hij ‘fundamentalistisch agnost’ is. Maar dit terzijde).
Beste moslims, snappen jullie nou écht niet hoe veel goed het zou doen als er uit moslimhoek een massaal en hartverwarmend gebaar zou komen? Als Nederlandse moslims in opstand zouden komen tegen geweld in hun naam gepleegd? Hier ligt een gouden kans om de dagelijkse negatieve stroom berichten over de islam te doorbreken.
‘Jullie gaan de straat niet op -omdat- de extremisten moslim zijn’
Op de radio heb ik gezegd: als volgende week honderdduizend Nedermoslims op de Dam zouden demonstreren, zou dat wereldnieuws zijn. Omgekeerd werkt het huidige hardnekkige massale zwijgen volkomen averechts. Paradoxaal genoeg versterkt het juist datgene wat jullie niet willen: dat je wordt geassocieerd met islamitische extremisten. Jullie gaan de straat niet op omdat de extremisten moslim zijn.
Zo is het toch gewoon?
Overigens heb ik hoop dat het lampje héél langzaam begint te branden. Dit weekend in de Volkskrant drie ingezonden brieven van – aan de namen te zien – moslims die zich uitspreken.
Keyvan Shahbazi, gevlucht uit Iran, cultureel psycholoog:
“Essentiëler is dat de Europese moslims zichzelf de volgende vraag stellen: is deze vrijheid mij ook heilig? En: is die ook heiliger dan de eer van mijn god of mijn profeet? Als dat nog niet zo is, hebben we een groot probleem dat we gezamenlijk moeten oplossen”
Nourreddine Zarroy uit Helmond:
“O Allah, ik ben kwaad dat deze idioten in/uit UW naam anderen beledigen, terroriseren en vermoorden”
Of Abdellatif Chechdaoui uit Amsterdam:
“Herschrijf de Koran in eenvoudige taal want het is een boek vol met te veel ingewikkelde woorden en verhalen voor de gemiddelde moslim. Zeker omdat negentig procent van de moslims analfabeet is. Haal daarnaast de haatdragende en gewelddadige passages eruit”
Hulde, mannen!
Al is het einde van Abdellatifs brief dan weer wel griezelig:
“Als ik naar Marokko ga om mijn familie te bezoeken, loop ik nu trouwens een risico omdat ik openlijk bekendmaak dat ik afvallig ben”
Aha… Kijk…! Dáár zit een deel van de angel. Ik denk dat (Neder)moslims zich niet hardop, op straat, met spandoeken en megafoons en sandwichborden en vlaggen, uitspreken tegen islamitische terreur omdat ze vrezen door andere moslims als overlopers en verraders te worden gezien.
Anders gezegd: hoe zit het met de vrijheid van meningsuiting binnen de moslimgemeenschap? En nou bedoel ik niet de juridische, maar de sociale vrijheid. In moslimlanden niet best, durf ik wel te stellen. Maar hoe zit het in de gemeenschap van Nedermoslims? Nou..?
Ook niet best, vrees ik.
‘Is het in Nederland zoveel anders dan in Frankrijk, waar islamitische schoolkinderen weigeren mee te doen aan een minuut stilte ter ere van de Charlie-Hebdoslachtoffers?’
En als dit klopt, vinden jullie, Nedermoslims, het dan gek dat de rest van Nederland met een steeds schuiner oog naar jullie gaat kijken? Of erger: zich toch af gaat vragen hoeveel moslims diep in hun hart best begrip hebben voor het doden van profeet-bespotters?
De vraag is inmiddels legitiem. Is het in Nederland zoveel anders dan in Frankrijk, waar islamitische schoolkinderen weigeren mee te doen aan een minuut stilte ter ere van de Charlie Hebdo-slachtoffers? Waar een kind uit de zesde klas zegt: ‘Begrijpt u het dan niet? Ze moeten niet proberen de profeet te tekenen’.
A propos: waar blijven de moslimsatirici van Nederlandse bodem die de islam ridiculiseren? Waar blijven de ‘godslasterlijke; cartoons van islamitische tekenaars? Of zijn die er niet? Hebben Nedermoslims geen Gerard Reve in hun midden? En komt dat dan misschien omdat de afvallige, godslasterlijke Reve slechts bang hoefde te zijn voor een strafproces, maar niet voor zijn fysieke veiligheid? Speelde mee dat hij niet zou worden uitgestoten door zijn eigen sociale kring?
Hoe kan het dat vrijwel iedereen die een geloof in de wieg krijgt opgelegd, dat geloof ook als weldenkend volwassene trouw blijft? De dapperen die openlijk verklaren dat ze geen moslim meer zijn, zijn op de vingers van één hand te tellen, zelfs in het vrije Nederland. Wat is toch het mechanisme waardoor ook Nedermoslims ten koste van vrijwel alles loyaal blijven aan hun (religieuze) wortels? En dus ook niet gaan demonstreren tegen terrorisme-in-naam-van-Allah?
Eerlijk is eerlijk: een enkele keer gebeurt het inmiddels, zoals in juni in Den Haag. Maar dan komen er 250 van de één miljoen moslims. En andere moslims hebben het lef om tégen die demonstratie te demonsteren.
Ik vind het godgeklaagd.
Bij de demonstratie vorige week op de Dam waren ook moslims. Maar het waren enkelingen – ik heb het met eigen ogen vastgesteld. En voordat het verwijt komt dat weer zo’n witte man de moslims de maat neemt: een Rotterdamse moslima denkt er kennelijk hetzelfde over. Ook bij haar onbegrip en teleurstelling dat de moslims in Rotterdam niet in grote getale de straat op gaan. ‘Er waren minimaal tweeduizend mensen en ik had gehoopt op duizenden moslims, op moskeebesturen en moslimorganisaties’, vertelt Iffet Subasi op Radio Rijnmond. ‘Maar ik heb niemand gezien. Er waren hooguit vijftig moslims, waarvan de helft journalisten en politici’.
Daarom zeg ik: doorbreek dit beeld nou eens! Kom nou eens met een knalhard statement dat óók voor moslims de waarden van een vrije samenleving voorrang hebben op respect voor een profeet, een boek, een God of een geloof.
Het probleem zit in de hoofden van de moslims zelf. Door zich tegen moslimterreur uit te spreken worden ze ‘geassocieerd’ met die terreur – denken ze (zie Sinan Çankaya).
Het is precies andersom: door zich net als ieder ander hardop uit te spreken zullen moslims worden geassocieerd met vredelievendheid, met vrijheid van meningsuiting, met democratie en met – nou, vooruit – volwaardig Nederlanderschap.
Ga de straat op. Of overtuig me dat mijn redenering niet klopt. Maar houd niet langer de mond.
