Sommige schrijvers hebben een vooruitziende blik. In zijn roman Journal d’un curé de campagne, verschenen in 1936, schreef Georges Bernanos het volgende in een passage over het leger:
“Het leger is zinloos geworden als de volkeren elkaar overrompelen; zie de Afrikaanse stammen: wel honderdmiljoen mannen. In de toekomst zullen de beste doders, doden zonder risico te lopen. De eerste de beste smeerlap die ingenieur is, zal vanuit een warme plek met zijn pantoffels aan, omringd door gespecialiseerde arbeiders, slechts een knop hoeven in te drukken om een hele stad uit te roeien; daarna gaat hij in allerijl naar huis, om niet te laat te zijn voor de lunch’ en ’Zonder christendom is er in het Westen geen plaats voor het vaderland en voor de soldaat.”
We worden in het Westen inderdaad overrompeld en nog meer dan honderdmiljoen Afrikanen staan klaar om de oversteek te wagen. Met drones is geen enkele plek nog veilig. Het christendom is vervangen: door wat? Door de wet van de sterkste? Door de Mammon? Door de god van de consumptie? Wie houdt van Europa? Wie ziet Europa als het vaderland? En soldaten: de NAVO is hersendood. Bernanos heeft het 90 jaar geleden goed gezien.
De Franse schrijver Eric Zemmour en de Engelse schrijver Douglas Murray hebben het beiden over de zelfmoord van Europa. Zullen zij ook gelijk krijgen of is Europa al bezig een langzame dood te sterven? Het antwoord hierop is vrij duidelijk, maar het is het laatste wat de politici en de main stream media zullen toegeven. De mensen die nu leven zullen tegen de tijd dat ze sterven leven in een Europa dat Europa niet meer is. Zij zullen de plek verloren hebben waar ze zich thuis voelden.
Landgenoten die nu leven in een buurt waar immigranten de meerderheid uitmaken zullen dit niet ontkennen. Voor Londen geldt met zekerheid dat het geen Engelse stad meer is, maar de politicus die zoiets durft te zeggen wordt gevierendeeld. De feiten, de waarheid mag niet meer gezegd worden. Zoals we de dood in onze samenleving gecamoufleerd hebben zo wordt ook het stervende Europa klinisch weggemoffeld.
Nu zou gezegd kunnen worden: so what? De wereld is er voor iedereen. Grenzen zijn overbodig. Zouden we dan misschien ook het gezin kunnen afschaffen? En de intimiteit van de eigen woning? Buiten Europa zijn er geen landen die de grenzen openstellen. In de VS, Canada en Australië wordt streng geselecteerd. In China en Japan komen nauwelijks immigranten binnen. In de islamitische landen stelt zich het probleem niet omdat niemand in dat paradijs wil leven. In Turkije leven miljoenen vluchtelingen en ze kunnen daar tijdelijk blijven zolang de EU miljarden dokt. In Europa werden en worden tientallen miljoenen immigranten zonder enige kwalificatie zomaar toegelaten of ze zijn illegaal en men laat ze zomaar lopen. Als dat geen zelfmoord is.
Zijn grenzen de oorzaak van oorlog of is vrede niet mogelijk zonder duidelijke grenzen tussen de landen? Godsdienstoorlogen gingen niet over grenzen. Oorlogen tussen landen zijn er geweest, maar komen nu niet of nauwelijks meer voor. Het lijkt er eerder op dat we in Europa oorlog voeren tegen onszelf: de vijand dat zijn wij, want wij blanke Europeanen zijn racistisch, seksistisch, homofoob, islamofoob. Wij zijn schuldig, want zie het kolonialisme, de holocaust en de industrialisatie die de planeet op de rand van de vernietiging heeft gebracht. Tegen die vijand strijden de voornamelijk blanke social justice warriors en de voornamelijk autochtone groenen.
Er woedt tegelijkertijd een continue propaganda-oorlog. Geen dag gaat voorbij zonder dat we er op gewezen worden welk onrecht vrouwen wordt aangedaan (met als laatste topic de ongelijke lonen), hoe moeilijk homo’s en transgenders het hebben, hoe racistisch we zijn of hoe intolerant tegenover nieuwkomers. Elke multinational, elke regering, elk bestuursorgaan en elke instelling doen hun uiterste best om vanuit dat ingeprente schuldgevoel de moraal zo hoog mogelijk te houden. Diversiteit is het sleutelbegrip. We mogen het niet meer hebben over bemanning. Het moet zijn bemensing. Het onderscheid tussen mannen en vrouwen moet worden verstopt, want kwetsend voor diegenen die noch mossel noch vis zijn. De etnische achtergrond van criminelen wordt verzwegen, alhoewel dit met de social media steeds moeilijker wordt. Feiten moeten worden genegeerd, want kwetsend voor een kleine minderheid.
Om aan deze algemene gekte te ontkomen moeten we vreemd genoeg eerst en vooral de feiten onder ogen durven zien. Dat is vreemd omdat we nu al eeuwenlang de Verlichting kennen. Zal het huidige tijdperk in de toekomst misschien de Verduistering heten? Ten tweede moeten we ons blijven afvragen waar het beter is of wanneer het beter was. Waar hebben bijvoorbeeld vrouwen het beter dan in Europa? (antwoord: nergens). Waar hebben homo’s meer rechten dan in Europa? (antwoord: nergens). Waar wordt beter gewaakt over de rechten van asielzoekers dan in Europa? (antwoord: nergens). Was het vroeger beter? Willen vrouwen terug naar de mentaliteit van de jaren vijftig? (antwoord: zeker niet). Voor homo’s geldt beslist hetzelfde. Alleen over het lot van de zwarten in Afrika toen en nu zullen ze misschien zelf zeggen dat ze het in het koloniale tijdperk beter hadden (let op: eerst aan hen vragen).
Misschien toch deze anekdote: op de laatste dag dat we in Congo waren kwamen de oudsten van het dorp afscheid nemen. Eén van hen legde zijn hand op de arm van mijn vrouw en vroeg: “Wanneer komen de Belgen terug?”. Mijn vrouw gaf geen antwoord. Enkele jaren later brak in dat gebied, de Kivu, een burgeroorlog uit met ongekende en onbeschrijflijke wreedheden. Dit is nog niet gestopt.
Kortom, waar is de vijand? Waarom zijn we in Europa onze eigen vijanden geworden? Wat is er in hemelsnaam gebeurd dat het zover kon komen? Wij, ook de vrouwen, de homo’s, de Marokkanen die in de jaren zeventig zich hier gevestigd hebben, hebben het nooit zo goed gehad. Asielzoekers uit Kosovo, Irak, Iran, Afghanistan en uit andere landen krijgen zoveel uitkering dat ze met de regelmaat van de klok op vakantie kunnen gaan naar de landen van herkomst. Douglas Murray komt tot het besluit dat in Europa iedereen de kans heeft te genieten van het goede leven, een leven lang, en hij vraagt zich vertwijfeld af: ‘Waarom die cultuur van haat, van bitterheid, van vijandschap tegenover onszelf?’
Mijn persoonlijke visie is dat die zelfhaat en die oorlog tegen onszelf een gevolg is van het socialisme. Het socialisme heeft de Sovjetunie zeventig jaar bittere ellende en onmenselijkheid gebracht en veertig jaar lang in de landen van Oost-Europa. De arbeiders eisten hun deel van de koek op. In die zin is het socialisme het kapitalisme van de arbeider, met dezelfde hebzucht als prioriteit. In naam van de gerechtigheid en de gelijkheid kreeg het eigenbelang voorrang. Door het christendom te bestrijden wilde men komaf maken met de ethiek van offervaardigheid en soberheid. Jaloersheid, hebzucht, consumentisme en materialisme kwamen in de plaats.
Het socialistische experiment in het oostblok is mislukt, want overwonnen door een andere ideologie van de hebzucht. Nu is het de beurt aan Europa. In naam van de democratische vrijheid werd de ethiek van het christendom door de linkse kerk weggehoond. In naam van de vrijheid van het individu werden grenzen vervaagd, niet alleen tussen de landen, maar ook tussen man en vrouw en tussen de Europeanen die een eeuwenlange geschiedenis van Verlichting met zich meedragen en immigranten die vasthouden aan een religie die de Verlichtingsidealen haat. Er is geen gemeenschappelijk vaderland om voor te strijden en daarom is er ook geen plaats meer voor de soldaat. Bernanos heeft weeral gelijk.
We leven in een Orwelliaanse wereld. In naam van verheven idealen wordt precies het omgekeerde bereikt. Om deze gekte te doorbreken hebben we een staatsman nodig die politici en gezagsdragers dwingt de ethiek waarop de Europese beschaving steunt met hand en tand te verdedigen. Deze ethiek zegt dat politiek geen strijd is tussen tegenstanders, maar een gezamenlijk project om vrede, welzijn en welvaart te brengen. Politieke partijen kunnen het best worden opgeheven. Het onderscheid tussen links en rechts is overbodig en contraproductief. We kunnen beter samenwerken, want de tijd dringt.
Economie is eveneens een gezamenlijk project, in dit geval om de welvaart eerlijk te verdelen. Winst is niet bestemd voor een klein groepje aandeelhouders, maar voor het algemeen welzijn. De rijken hoeven niet nog rijker te worden, maar het zijn de armen die minder arm moeten worden.
Als de, zeg maar, christelijk gefundeerde ethiek de politiek en de economie zou bepalen komt er een einde aan het onrecht in de wereld. Helaas, aangezien Europa stervende is, komt hier niets van terecht.
Toch heb ik hoop: een zondvloed komt op ons af en de toren van Babel die de EU is geworden, zal worden afgebroken. Dit zal ons dwingen de huidige politiek en economie een andere wending te geven om het voortbestaan van de mensheid zeker te stellen. Dan zal blijken dat Europa en zijn christelijk ethisch fundament onmisbaar zijn voor een humanisering van de wereld.
