“Pascal Bruckner is door de aanslag vastbeslotener dan ooit om te strijden tegen de radicale islam. Op zijn manier. Door er bijvoorbeeld op te wijzen dat het begrip ‘islamofobie’ werd gelanceerd door wijlen de Iraanse ayatollah Khomeini, om kritiek op zijn religie gelijk te stellen aan racisme. En dus te criminaliseren.
‘Ik zou nu niet graag in de schoenen staan van degenen die er toen op aandrongen om onze toon te matigen”.
‘Een invloedrijke opiniemaker als Laurent Joffrin van de krant Libération en de Nouvel Observateur heeft al beweerd dat Michel Houellebecq, die een roman schreef over Frankrijk als kalifaat, heeft bijgedragen aan een klimaat waarin sommige gekken kunnen ontsporen en gaan moorden. Ook Éric Zemmour, auteur van een boek waarin hij zegt dat de Franse natie onder andere door immigratie aan samenhang heeft verloren en zal verdwijnen, is al medeverantwoordelijk gemaakt voor deze verschrikkingen. Pure waanzin. Zemmour en Houellebecq worden nu trouwens allebei beveiligd.’
‘Als de emoties zijn verdwenen, zullen er weer mensen opstaan die Charlie islamofoob en racistisch noemen. Dan wordt er weer gewezen op de verantwoordelijkheid die wij zouden hebben om anderen niet te provoceren tot onvoorstelbaar barbaarse moordpartijen.’
‘Wij zijn een doelwit in een strijd van de radicalen, die zich niet alleen richt op de vrijheid van meningsuiting maar op alles waar wij voor staan.’
‘Het zou onze schuld zijn want wij hebben ze weggestopt in grijze flatwijken waar ze ongelukkig zijn: slachtoffers dragen nooit enige verantwoordelijkheid. Het is een overblijfsel van wat in Frankrijk het ‘tiers mondisme’ heet, de gedachte dat de armoede en onderontwikkeling de schuld is van het rijke Westen.’
‘Wat fundamentalisten en radicalen het meeste stoort is onze vrije samenleving, gelijkheid tussen man en vrouw, vrijheid van meningsuiting, van vrij onderzoek.’
‘Laten we van het ergste uitgaan, alleen dan kunnen we de juiste maatregelen nemen. Experts verwachten nog eindeloos veel aanslagen; er zijn erg veel slapende cellen.’ “
De Franse essayist Pascal Bruckner, die bij de aanslag op Charlie Hebdo vrienden verloor, is een conservatieve en populaire stem in het door linkse stemmen gedomineerde Franse opinielandschap. Net als Éric Zemmour, Michel Houellebecq en Alain Finkielkraut benoemt hij problemen in de Franse samenleving zonder politieke correctheid, zonder draaien of wegkijken en inclusief dat ene verboden woord: ‘Islam’. Complete interview in Trouw.
