Naar dit album werd met de nodige verwachting uitgekeken. Afterpartees geldt sinds eerste single First/Last als een meer dan beloftevol punkpopbandje. Uiteraard gaan teksten via een op handen zijnde weltschmerz over meisjes en “het verdrinken van zelfingenomen singer-songwriters”.
Maar liefst tweemaal draaft de band op in De Minuut van De Wereld Draait Door. Bij elke gelegenheid draagt zanger Niek Nellen een t-shirt van zijn favoriete band; de albumhoes van de Ty Segall Band (2012), het logo van The Modern Lovers (1976). Garagepunk en popliedjes die ondanks een schijnbare argeloosheid flink in de gaten lopen. Zou zomaar eens van toepassing kunnen zijn op Afterpartees. Zou.
Omdat Nellen een zanger is zonder instrument, is hij verbaal nadrukkelijk aanwezig in ieder nummer. Van zijn stem en manier van zingen, brallerig en gevoelig, moet je houden. Wat opvalt is dat zijn medebandleden erg weinig speelruimte krijgen of nemen voor meer scherpte, diepte en venijn als tegenwicht. Bijna fnuikend voor een album met songs die beslist sterk zijn, maar tijdens de tweede helft als meer van hetzelfde klinken. Nellen is dan al aardig op de zenuwen aan het werken.
Hoop je bij beginnende bandjes niet op allesverzengende sturm und drang? Op knallen en sprankelen? Eigenlijk kleeft aan Afterpartees een overdreven hang naar nostalgie, waarvan de muzikale uitvoering net iets te vaak doet denken aan de band der brave huisvaders The Hold Steady. Jammer genoeg sluit de oerdegelijke studioproductie zich hier bij aan. Zul je net zien.
Meestal debuteren punkpopbandjes met een artistiekerige bandfoto op de hoes. Zo niet Afterpartees. De keuze voor een non-descript gedrocht dat ons keihard aanstaart, typeert het in aanleg dwarse karakter van de band. Vooralsnog bevindt deze zich alleen aan de buitenkant.
