Ik ken E. al 34 jaar en beschouwde haar al die tijd als een dierbare vriendin. Maar sinds een jaar kreeg ik geen contact meer met haar. Bellen eindigde altijd in haar voicemail en tekstberichten bleven onbeantwoord. Ik informeerde via via of er een reden tot bezorgdheid was, maar die was er niet.
Het moest haar hectische bestaan zijn. Ik appte, vermoedelijk op ongelukkige momenten, voorstellen voor in haar toch al overvolle agenda. Bij overbelasting zit er soms niks anders op dan nieuwe uitnodigingen negeren.
Maar houdt iemand dat een jaar vol? Langzaam bekroop mij de gedachte dat er nog een andere reden zou kunnen zijn voor de stilte die bezit had genomen van onze vriendschap.
Zou ik haar in een moment van grote lompigheid iets hebben aangedaan? Niet fysiek uiteraard, maar misschien een verbale uithaal tijdens een van onze discussies over politieke kwesties of de actualiteit.
E. en ik debatteerden vanaf onze eerste ontmoeting in Amsterdam op de Faculteit der Politieke en Sociale Wetenschappen. Eerst binnen de context van onze marxistische academische scholing; later breder over tal van maatschappelijke onderwerpen.
Daarbij was de rolverdeling, dat E. vanuit een links-idealistische hoek een vermeend onrecht aankaartte, en ik vanuit rechts-liberale hoek voor het tegengeluid zorgde.
Vrijdag deed ik een nieuwe poging via sms en verdomd, ik kreeg onmiddellijk een bericht terug. E. ging me bellen en wel meteen. Na ruim een jaar had ik haar opeens weer levend en wel aan de telefoon.
De reden voor haar zwijgen was niet een al te hectisch bestaan of een lompe belediging van mijn kant. Maar E. kon de observaties en opvattingen die ik hier de afgelopen jaren heb opgeschreven niet langer verdragen.
Ze benadrukte dat vooral haar eigen wereldbeschouwing aangaande diversiteit en inclusie zich steeds verder van de mijne had verwijderd. En dat mijn meningen niet langer te combineren waren met onze vriendschap. Na 34 jaren lief en leed was ik in alle stilte uit E.’s leven gedeplatformd.
Het ontvrienden viel rauw op mijn dak, maar sloot tegelijkertijd naadloos aan op de tijdgeest. Dat is er een die streng selecteert aan de poort van de inclusieve samenleving. Erin of eruit is een kwestie van goede of foute gedachten.
En zoals wij op de sociale media en in het echte leven dagelijks meemaken, mag dat best wat kosten. Ik zal niet de enige zijn die dit ideaal bekostigt met het einde van een lange vriendschap.
Het was afgelopen week weer druk op de afdeling ‘Deplatforming’. Velen had ik nog niet eerder gezien, maar er waren ook een paar bekenden. Zoals de net ontslagen voorzitter van Pride Amsterdam, Frits Huffnagel en de Britse hoogleraar Selina Todd.
Todd is een feministe die strijdt voor speciale ‘veilige plekken’ voor vrouwen, waar mannen geen toegang toe hebben.
Afgelopen zaterdag zou zij spreken op de universiteit van Oxford vanwege Internationale Vrouwendag. Haar lezing werd op het laatste moment afgelast wegens protesten van transactivisten.
De activisten, die zeggen op te komen voor de rechten van transgenders, haten Todd. De reden is dat Todd transgenders die zich medisch niet kunnen identificeren als vrouw, buiten die veilige plekken voor vrouwen wil houden.
Volgens Todd is zonder die medische identificatie de kans groot dat mannen zich alsnog toegang verschaffen tot de veilige plekken voor vrouwen.
Voor het heil van de inclusieve samenleving ziet Todd zich genoodzaakt mannen en transgenders zonder medische identificatie buiten de deur te houden.
Inmiddels wordt deze hoogleraar zo bedreigd dat zij zich niet meer door de universiteit kan bewegen zonder twee lijfwachten. De activisten eisen haar ontslag wegens ‘transfobie’.
En we hadden afgelopen week de verwijdering van Frits Huffnagel uit het bestuur van Pride Amsterdam. Huffnagels vertrek werd geëist door 95 organisaties en actiegroepen wegens een privémening over de recente migratiecrisis aan de Turks-Griekse grens.
Huffnagel had zich op de radio uitgesproken tegen de komst van nieuwe migranten en gezegd dat achter ieder zielig kind ouders kunnen zitten die oorlogsmisdaden op hun geweten hebben. Excuses voor alle commotie bleken zinloos. Maandag was Huffnagel vertrokken.
De weg naar een inclusieve samenleving is geplaveid met onverdraagzaamheid. Een verschil van mening is voor velen letterlijk onverdraaglijk en móet consequenties hebben: een straf, uitsluiting, het opzeggen van een vriendschap of erger.
Ik stel iets beters voor. Laten we het meningsverschil in ere herstellen. Dat betekent: opletten dat niemand van zijn hart een moordkuil maakt. Het kan nog wel eens een hele inclusieve wereld worden, als we elkaar helpen ons hart te luchten. E. en ik hebben afgesproken dat binnenkort toch weer eens te doen.
