Beste wethouders en raadsleden,
Doorgaans schrijf ik op deze plek briefjes aan bekende Nederlanders over zaken die heel Nederland aangaan.
Maar vandaag even niet.
Vandaag heb ik een persoonlijk dingetje.
Eerst even voorstellen.
Ik ben Jan. En ik woon sinds dertien jaar op de Straatweg in Eesterga. Bij de alpaca’s. Recht tegenover de natuurplas van Simavis. En daarvoor tien jaar in Lemmer. In de Slotermeerstraat. Ik woon bijna een kwart eeuw hier. Dus ik ben ‘import’. Maar mevrouw Dijkgraaf is wel een halve Fries. Har heit is fan Skarsterbrêge.
Vorig jaar meldde de firma Solarfields zich bij de gemeente De Fryske Marren met het plan om die natuurplas tegenover ons huis vol te leggen met zonnepanelen.
Dat plan was in strijd met het Bestemmingsplan Buitengebied én het Beleidskader Sinnefjielden 2018 van De Fryske Marren.
De naaste bewoners kregen eind september door de eigenaar van Simavis, een joviale Hagenees, tijdens haastige individuele huisbezoeken te horen “wattik ga doen met mèn watâh”. Er zou nog wel een informatieavond komen, maar dat was volgens hem een formaliteit want “ut is mèn tùin“.
Die buren zochten elkaar op. En die gunden “buurman Simon” allemaal een vervroegd pensioen ergens op een lekker warm strand in Spanje, maar niet ten koste van de Friese natuur. Dus besloten ze, desnoods tot aan de Raad van State, te gaan strijden.
Maar ze dachten ook: zover hoeft het helemaal niet te komen.
Want de gemeente De Fryske Marren gaat nooit akkoord met dit onzalige plan.
Hoezo dat?
Nou, nog maar tien jaar geleden veranderde de bestemming van de plas op verzoek van Simavis en met instemming van de omwonenden in ‘natuur’ en ‘viskwekerij’. En volgens het nog maar twee jaar oude ‘zonneveldenbeleid’ van de gemeente mag in een buurtschap als Eesterga, met maar 45 inwoners, niet meer dan één hectare zonneveld worden aangelegd en dan ook nog uitsluitend voor eigen gebruik. En áls het al tot grotere en andere plannen kwam, dan moesten die de steun van de ‘mienskip’ hebben. Een voorwaarde die Solarfields ook bewéért te respecteren. “Omdat wij draagvlak en acceptatie belangrijk vinden, betrekken wij alle belanghebbenden al in een vroeg stadium bij het project”, meldt het bedrijf op haar website.
Tijdens een voorlichtingsavond van Solarfields en Simavis op 23 oktober 2019 in Dorpshuis Irene meldden de vier direct aanwonende gezinnen van de natuurplas dat ze absoluut niet willen dat het enige niet-agrarische stuk natuur in Eesterga zou veranderen in een dooie plas vol zonnepanelen. En dat ze ook niet omkoopbaar waren – zoals blijkbaar te doen gebruikelijk is in de groene-energiewereld.
Daarop bleken de snelle stadsjongens van Solarfields dat draagvlak opeens een stuk minder nodig te vinden. Het kon ook wel zonder de omwonenden.
En dat bestemmingsplan was ook geen probleem, want, zo meldde directeur David de Jong: “We doen het gewoon met een omgevingsvergunning, dan is de inspraakprocedure minder zwaar en de rol van de gemeenteraad kleiner.”
Verontrust raakten de omwonenden pas écht toen twee weken geleden uit de woorden van wethouder Roel de Jong tijdens een bijeenkomst op het erf van één van hen bleek dat het Beleidskader Sinnefjilden uit 2018 eigenlijk een waardeloos vodje papier is geworden, omdat het plan van Solarfields/Simavis (en de aanvraag van een omgevingsvergunning) wordt beoordeeld volgens de criteria van een vanwege de Regionale Energiestrategie (RES) veel ruimer nieuw beleid, dat de gemeenteraad nog moet vaststellen. Deze plas zou overigens minder dan 2 procent leveren van de totale behoefte van De Fryske Marren (tussen 400 en 500 hectare).
Over dat nieuwe zonneveldenbeleid was Solarfields-medewerker Sander Leone opmerkelijk genoeg nogal optimistisch, want hij schreef de omwonenden vorige week: “Het college hoeft alleen nog maar een klap op onze vergunningaanvraag te geven.” Geen idee hoe hij aan die wijsheid komt…
Na dat gesprek met ‘de gemeente’ op 14 april richtten de omwonenden in vliegende vaart een stichting op en kwam er een website en een petitie (meer dan 2200 ondertekenaars in zes dagen, and counting) en benaderden ze alle gemeenteraadsleden.
Om duidelijk te maken welk vuil spel Solarfields en Simavis spelen tenslotte nog dit.
De eigenaar van Simavis (“buurman Simon”) was een paar jaar voorzitter van het plaatselijke Dorpshuis Irene van de buurtschappen Follega, Eesterga en Doniaga. Vanuit die rol was hij op de hoogte van de niet al te rooskleurige financiële situatie van het Dorpshuis. Met die voorkennis benaderde Solarfields het bestuur van het Dorpshuis (en niet één van de tientallen andere verenigingen hier) met de vraag of ze wellicht interesse hadden in een gift van 150.000 tot 180.000 euro.
Ik verzin het niet, de eigenaar van de natuurplas gaf het zelf toe in de Leeuwarder Courant.
Een tegenprestatie werd van het Dorpshuis niet gevraagd.
Maar het is duidelijk wat de bedoeling was: steun van de mienskip in Eesterga, Follega en Doniaga ‘kopen’ – en zo de mienskip uit elkaar spelen.
Met mijn boerenverstand noem ik dat ‘een poging tot omkoping’. En nog veel meer, maar ik wil het deze keer netjes houden.
Ik ben er trots op dat ik in een buurtschap woon waar het bestuur van het Dorpshuis (net als de aanwonenden) natuur en de mienskip belangrijker vindt dan een grote zak met geld.
Want voor de duidelijkheid: dat bestuur heeft dus, ongetwijfeld met pijn in de portemonnee, bedankt voor het bloedgeld van Solarfields en Simavis.
De mensen hier zijn niet te koop.
Ik hoop, mede namens de vogels en de vissen, dat hetzelfde geldt voor de gemeente.
Groet,
JanD
PS. Ik doe niet aan omkoping, dus ik hou het cadeautje aan u onder de 50 euro.
Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mede mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties (Back me) en/of incidentele giften (Bunq me). Waarvoor dank! (Kopen bij Bol.com via mijn partnerlink wordt ook gewaardeerd)
