In Liverpool hebben antiracismeactivisten met een spuitbus de straatnaamborden op Penny Lane beklad. De activisten eisen dat de straatnaam verdwijnt, omdat die zou verwijzen naar James Penny. Hij was een engelse koopman uit 1741. Tevens eigenaar van slavenschepen en een fervent voorstander van de slavernij.
Volgens plaatselijke historici houdt de straatnaam geen verband met de slavendrijver, maar met de tolheffing die er in de straat ooit plaatsvond.
Er loopt inmiddels een officieel onderzoek naar de herkomst van de straatnaam. Maar Labour-burgemeester Rotheram heeft haast en verklaarde tegenover de BBC dat de dagen van Penny Lane geteld zijn. “Jammer, maar logisch”, aldus de burgemeester.
Aan het feit dat de straatnaam sinds 1967 door de hele wereld geassocieerd wordt met een (aandoenlijk mooi) liedje van de Beatles hebben burgemeester en activisten geen boodschap. De antiracismeprotesten en de vernieling van de naamborden maken de naamsverandering opeens ‘logisch’.
Wie nu nog niet doorheeft dat we in revolutionaire tijden leven ligt waarschijnlijk al drie weken in afzondering op de intensive care. Ieder ander ziet de demonstraties, de eisen die gesteld worden, de vernielingen, de activisten die beoordelen wie er goed is en wie fout en de angst om te behoren tot die laatste groep.
Deze angst geeft de revolutie vleugels. Onderwijsinstellingen, bedrijfsleven en openbaar bestuur gehoorzamen in rap tempo aan de eisen van de activisten van het morele gelijk. Beter te vroeg dan te laat aan de goede kant van de geschiedenis. Een paar voorbeelden.
Bij de Amerikaanse koffieketen Starbucks herhaalde de directie een week geleden nog dat het personeel geen T-shirts mocht dragen met religieuze of politieke teksten. Het dragen van een T-shirt met het logo van Black Lives Matter werd expliciet verboden.
In een interne mail aan het personeel legde de directie uit, dat elke klant zich bij Starbucks thuis moest voelen en dat neutrale kleding daarom een vereiste was.
Maar de interne mail kwam terecht bij nieuwssite Buzzfeed en de publicatie ervan leidde tot grote ophef en een oproep via sociale media om Starbucks te boycotten. De directie draaide als een blad aan een boom.
Nu worden er 250 duizend shirts gedrukt met het logo van Black Lives Matter (BLM). En zolang die er nog niet zijn, mag iedereen eigen kleding dragen mét daarop het logo of de boodschap van BLM.
T-Mobile en Disney hebben hun advertenties teruggetrokken rond een televisieshow van Fox News-presentator Tucker Carlson. Niet dat hen zelf iets onoorbaars was opgevallen, maar de bedrijven kregen een actiegroep achter zich aan, die beweerde dat de presentator met zijn kritiek op BLM een bewezen racist zou zijn.
De nieuwe T-Mobile ceo Mike Sievert cancelde de advertenties nog dezelfde dag en twitterde trots zijn besluit met ‘Bye-bye Tucker Carlson’.
Verder zagen we natuurlijk de BBC een aflevering van de comedy Fawlty Towers verwijderen én weer terugplaatsen met een humor-disclaimer (hoe leuk is dat!), HBO haalde de film Gone with the Wind (1939) maar weer eens offline, Nigel Farage verloor zijn radioshow omdat-ie BLM vergeleek met de Taliban.
Een BBC-presentator kon vertrekken toen hij op radio de term ‘wit privilege’ ter discussie had gesteld.
In Amerika werd een omroeper ontslagen, nadat hij ‘All lives matter‘ had getweet, in plaats van Black lives matter.
Een van de topjournalisten van de Philadelphia Inquirer kon vertrekken omdat hij de kop ‘Buildings Matter Too‘ had verzonnen boven een column over de gebouwen die tijdens de rellen in vlammen waren opgegaan.
Honderden dichters hebben om het ontslag gevraagd van de president van de US Poetry Foundation, omdat zijn oproep tot solidariteit met de zwarte gemeenschap de dichters niet ver genoeg ging.
Een professor op de Universiteit van Californië en Los Angeles (UCLA) kon zijn biezen pakken toen hij ondanks de dood van George Floyd een examen wilde laten doorgaan.
Een groep topeconomen – onder wie Paul Krugman – vroeg om het ontslag van een collega op de Universiteit van Chicago wegens diens kritiek op de BLM-beweging.
De lijst represailles tegen mensen – met vaak een lange staat van dienst – die zich niet voor 100 procent konden of wilden opstellen achter deze antiracisme revolutie is lang.
Het is allemaal angst en opportunisme.
De BBC had Fawlty Towers allang in stilte kunnen verwijderen als ze de aflevering ‘niet meer van deze tijd’ had gevonden. Hetzelfde geldt voor HBO en Gone with the wind. Dat het nú in de volle aandacht gebeurt is opzichtig vragen om een plekje aan de goede kant van de geschiedenis.
In de Verenigde Staten wordt de antiracismebeweging al vergeleken met religie. En niet door de minsten. Volgens de zwarte auteur John McWhorter heeft de beweging alle kenmerken van een godsdienst.
Zo is er het heilige verhaal, dat de westerse samenleving gebaseerd is op racisme. Er is sprake van erfzonde. Blanke (of witte) mensen zijn bij geboorte al zondig, omdat ze geboren worden in een gezin dat profiteert of heeft geprofiteerd van een maatschappelijk voorsprong gebaseerd op uitbuiting.
En je wordt niet geacht dit verhaal ter discussie te stellen. Doe je dat wel, dan ben je in het gunstigste geval onwetend en in alle andere gevallen een zondaar, een racist.
Het is het morele gelijk en de religieuze onverdraagzaamheid die deze beweging zo giftig maakt.
Voor wie wil weten hoe dit verder gaat kan ik het verhaal van de progressieve Amerikaanse docent Bret Weinstein op het Evergreen State College van harte aanbevelen.
Hij heeft meegemaakt wat de uitkomst is wanneer de identiteitspolitiek van de verschroeide aarde de ruimte krijgt omdat angst verhindert om nog langer een weerwoord te geven.
De Britse journalist Christopher Hitchens heeft ons een paar dierbare waarschuwingen nagelaten. Een betrof de toegeeflijkheid aan de onverdraagzamen. In ruil voor de lieve vrede – en in de illusie dat het eisen ophoudt – zijn we de intolerante meute van dienst.
Hij zei het ongeveer zo: ‘De barbaren nemen nooit een stad in, totdat iemand de poort voor hen openhoudt. En het is uw overheid, werkgever of volksvertegenwoordiger die dat voor u doet.’
Het toegeven aan de vandalen die de straatnaamborden op Penny Lane in Liverpool hebben beklad, zal de activisten sterken in hun gelijk en hun vernietigingsdrift. Ze zijn al klaar voor de volgende stap: de eis om te stoppen met het draaien van het Beatles-nummer Penny Lane op de Britse radio.
De BBC zal besluiten het liedje te boycotten, omdat het refrein bij bepaalde groepen associaties kan oproepen met de slavernij.
Ik zou u op het hart willen drukken: wees moedig en geef uw weerwoord nooit op.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws.nl.
