Vanmorgen werd ik misselijk. Ik keek naar een filmpje van filmmaker Abdelkarim El-Fassi en UvA-docent Dr. Anne de Jong waarin ouders hun kinderen misbruikten om hun gelijk te halen. De kinderen werd verteld dat ze op de moordenaars van de redactieleden van Charlie Hebdo leken omdat ze bruine ogen en donker haar hadden; een blond jongetje werd verteld dat hij op Breivik leek omdat hij ook blonde haartjes had. Vervolgens moesten de kinderen allemaal ‘sorry’ zeggen. De makers van dit filmpje verklaren in een bijgaande tekst dat het gebruiken van de kinderen weliswaar onethisch en onpedagogisch is en dat ze het moeite hadden met het schieten van dit filmpje, maar dat het een hoger doel dient en dat ze blij zijn hun steentje bij te kunnen dragen aan een betere wereld.
Welke betere wereld vraag ik mij af? Welk voorbeeld stel je hier? Wat bewijst deze smakeloze actie die niet anders gezien kan worden dan als een machteloze poging van volwassenen om over de hoofden van kinderen hun pathetische gelijk te halen?
Alles voor de goede zaak! De ‘goede zaak’ in dezen houdt volgens de makers in dat nou eindelijk eens duidelijk moet worden dat kinderen in deze tijd niet opgezadeld mogen worden met een schuldgevoel gerelateerd aan zaken waar zij niets mee te maken hebben, stop moslims in Nederland te vragen zich te distantiëren van extremistische moslims, zij hebben nergens schuld aan.
Hoe goedkoop en vies is het dit standpunt te verdedigen door precies te doen waar je beweert zo tegen te zijn. Kinderen misbruiken mag niet, maar voor de goede zaak gebruiken we ze toch.
Ter vergelijk: kinderen slaan mag niet, maar om dit aan te tonen slaan we ze toch. Moorden mag niet, maar om dit aan te tonen moorden we toch. Voor de goede zaak natuurlijk, dat spreekt!
Het lijkt een trend. Kinderen worden te pas en te onpas misbruikt om volwassen gelijk te halen. Het kinderpardon nu-filmpje, politici die in verkiezingstijd hun gehandicapte kinderen inzetten om zieltjes te winnen, kleine kinderen die spandoeken dragen en leuzen schreeuwen tijdens demonstraties, een Sinterklaas-optocht die over de hoofden van kinderen heen misbruikt wordt om een racisme-oorlog te voeren.
Kinderen als inzet voor schuld en boete, als afleiding voor volwassen problemen die niet volwassen worden aangepakt. De hoop sympathie te winnen door kleine schattige, onschuldige kinderen ten tonele te voeren.
Argumentenarmoede, emotionele chantage, vals tranendal.
De seksismestrijd tussen mannen en vrouwen wordt geleverd via Bart Smit-folders en blauwe en roze stofzuigers, de Zeeman-folder en een zwart jongetje met een speelgoedaap in zijn armen. Het verleden wordt uitgevochten middels degenen met de grootste toekomstverwachting. Kinderen als inzet van volwassen onmacht.
Kinderen zijn onschuldig, altijd, ongeacht ras, sekse of nationaliteit. Daarom zijn ze bij uitstek ontroerend en ontwapenend en geschikt voor misbruik in de strijd. Welke strijd dan ook, welk gelijk dan ook. Tegelijkertijd is de inzet van kinderen daarom ook altijd een zwaktebod, het toont niets aan, het bewijst niets. Ja, misschien alleen dit:
Dat volwassenen en zelfs ouders bereid zijn alles in te zetten tot en met hun eigen kinderen aan toe om hun gelijk te halen, dat ze hun kroost opofferen ter meerdere eer en glorie van zichzelf.
Dr. Anne de Jong schrijft op haar facebookpagina dat haar hart brak toen ze in het filmpje haar zoontje toesprak. Ze had moeten kiezen voor haar brekende hart en met kind in haar armen hard weg moeten rennen.
