In de categorie: wat is er nu weer racistisch verklaard? Komen we vandaag het traditionele tuinieren tegen. Want u denkt misschien dat al dat schoffelen een onschuldige bezigheid is, maar stiekem is dat dus ook doordrenkt met slavernij, discriminatie en kolonialisme.
Dat meent althans professor Post-koloniale literatuur aan de universiteit van Leicester, Corinne Fowler, in haar boek: Green Unpleasant Land. Fowler stelt hierin dat het Britse platteland een onverdraagzame plek is die zwarte & Aziatische Britten vijandig benadert en er rare Zwarte Pieten-praktijken op nahoudt. Maar ook de kennis van tuinieren zelf is lang niet zo onschuldig als racistische blanke mensen denken:
“Kennis over tuinieren, met name over de planten, heeft een diepe koloniale achtergrond. Bij het wetenschappelijk categoriseren van planten is er op sommige momenten dezelfde hiërarchie qua ras gebruikt die de slavernij rechtvaardigde.”
Aldus de Daily Mail. Andere manieren waarop Britse buitenlui hun diepracistische gevoelens tot uiting brengen is via vogels. De fazant mag dan het symbool zijn van het Britse buitengebied, de vogel komt oorspronkelijk uit Azië en is dus gewoon kwetsende cultural apropiation.
Zoals altijd bij deze kinderen van Derrida verzandt de hele discussie al snel in een woordspelletje die enkel het eigen narcisme bedient. Of vertaald naar het wokinees: STOP MET HET SEKSUALISEREN VAN APPELS, IK VOEL ME ONVEILIG!
Mevrouw Fowler is niet de zoveelste intersectionele wetenschapper die verscholen achter een veilige academische muur de wereld indeelt in goed en kwaad. Sterker nog, ze wordt zelfs ingehuurd door de National Trust, de Britse bewakers van plaatsen met historisch belang of natuurlijke schoonheid. Voor de National Trust onthulde Fowler onder meer in een rapport de landgoederen met een geschiedenis in de slavernij of het Britse koloniale rijk. Ook krijgen schoolkinderen nu meer over de donkere kanten van hun historie te horen tijdens een dagje op de hei.
Hoewel mevrouw Fowler openlijk erkent subjectief in de materie te staan houdt de National Trust vol geen enkele politieke agenda te hebben. Helaas geloven de leden daar steeds minder in. Zo spreekt Nigel Biggar, professor Moraliteit aan de Universiteit van Oxford, over historisch prutswerk:
“De National Trust heeft zichzelf in de voet geschoten. Het heeft veel leden gefrustreerd en ik ben er daar een van. Ik ben niet geïrriteerd vanwege het historisch onderzoek zelf, maar omdat ze ogenschijnlijk zonder kritiek een politiek standpunt hebben overgenomen.”
Ook in Nederland worden er pogingen gedaan om de landelijke natuur wat minder blank te maken.
