In de buurt waar ik woon wordt een groot kantoorgebouw omgebouwd tot een appartementencomplex. Om aan de vraag te beantwoorden gaat het voornamelijk over kleine appartementen van 60 tot 80 vierkante meter. Er zijn namelijk veel mensen die alleen willen wonen en die niet van plan zijn een gezin te beginnen. In de coronapandemie, waar velen verplicht thuis moeten werken zitten de meeste celibatairs te vereenzamen. Vaak komen ze zelf uit een klein gezin zodat ze niet uit die eenzaamheid kunnen ontsnappen en bovendien is familiebezoek erg beperkt of verboden.
We leven in een destabiliserende tijd, niet alleen omwille van de coronapandemie. Destabilisering wordt ook veroorzaakt door de vervaging van de normen en waarden. Zelfs over zoiets fundamenteels als het verschil tussen vrouw en man is onduidelijkheid ontstaan. Verder is er ook grote onzekerheid over de gevolgen van de klimaatverandering, zijn er spanningen tussen de bevolkingsgroepen met polarisatie in de politieke arena en er zijn ook grote geopolitieke tegenstellingen. Het is vanzelfsprekend dat deze gedestabiliseerde wereld een negatief effect kan hebben op het persoonlijk evenwicht van de burgers.
Waaruit kunnen we hoop putten? Een cynicus kan zeggen dat hoe meer celibatairs er zijn en hoe minder kinderen er verwekt worden, hoe sneller er een oplossing komt. Wij sterven dan namelijk uit. Etnische groepen die zich voortplanten als de konijnen kunnen het dan overnemen en we wensen hen veel succes toe. In de landen van herkomst hebben ze bewezen hoe voortreffelijk een beschaving opgebouwd kan worden.
In elk geval is er voor ons geen hoop als het individuele welzijn en de individuele ontplooiing zo overheersend zijn dat traditionele gezinnen minder en minder voorkomen. Daarmee verdwijnt de hoeksteen van de maatschappij. Politieke partijen als D66, die aan het egocentrisme van het individu voorrang geven op de generositeit binnen een traditioneel gezin, verkondigen het nieuwe evangelie.
Om aan de hedendaagse gekte weerstand te bieden wil ik eerst aangeven waarom het traditionele gezin het meest en wellicht enige normale is. Ten eerste heeft elk kind een biologische moeder en vader. Elk kind heeft het fundamenteel mensenrecht om door zijn moeder en vader opgevoed te worden. Elke biologische moeder en vader hebben de fundamentele plicht voor hun kind te zorgen. Spermadonoren bijvoorbeeld verzaken aan deze plicht en schenden daarom fundamentele mensenrechten en -plichten.
Ten tweede is het kind er niet om te voldoen aan de behoeften van de ouders. Het kind groeit het best op in een warm gezin waar de moederfiguur staat voor de generositeit en de vaderfiguur voor de strengheid en de discipline. Die rollen kunnen door de moeder en de vader gedeeld of verwisseld worden. In het gezin is er een continue dialoog tussen vrouw en man, waarbij in de westerse beschaving de gelijkwaardigheid van de partners voorop staat. Dit voorbeeld dat de ouders geven is fundamenteel voor de ontwikkeling van het kind naar psychisch gezonde volwassenheid en is fundamenteel voor de democratie.
In deze tijd van onzekerheid over waarden, waar het onderscheid tussen man en vrouw vaag wordt, waar men niet meer weet wat een gezin is, waar generositeit ontbreekt en waar vergeten wordt dat er ook iets anders is dan zichzelf, moeten we terug ontdekken wie we zijn. De coronapandemie kan ons hierbij helpen. In deze destabiliserende tijden van de covid-19 pandemie worden we gedwongen terug te keren naar het eenvoudige leven en is een warm gezin de beste waarborg om persoonlijk evenwicht te vinden. Het gezin is in die zin de hoeksteen van de samenleving dat we ons hier niet laten destabiliseren door de gebeurtenissen in de wereld. We kunnen een rijk en constructief leven hebben binnen de warmte van het gezin, ook al worden we in de buitenwereld overdonderd door angstaanjagende ontwikkelingen en dictatoriale oekazen.
We zouden nog een stap verder kunnen gaan. Bij alle technologische ontwikkelingen van de moderne tijd, de macht van multinationals, de indoctrinerende invloed van de mainstream media en de oorlog van haat en pesterijen die in de sociale media wordt gevoerd, kunnen we iets warm menselijks opbouwen waar we zelf controle over hebben. Hiervoor biedt het traditionele gezin met twee of drie kinderen de beste kansen.
