Beste Asha,
Ik moet altijd lachen als er bij jou in een moment van emotionele incontinentie geen van wetenschappers overgetikte citaten, maar ‘origineel materiaal’ uit je pen komt.
Gisteren schreef je dit:
Ene oor in, andere oor uit natuurlijk. En felicitaties aan de Volkskrant met zo’n verbale spuitpoeper in het colofon.
Toch kwam je bij de Dijkgraafjes gisteravond aan de eettafel nog even ter sprake.
Niet jij persoonlijk, maar drammers in het algemeen.
Pim Dijkgraaf vertelde dat homoseksuele vrienden van hem problemen hadden of hadden gehad met acceptatie door hun omgeving en mevrouw Dijkgraaf, die vroeger ‘op’ Rozenburg diverse homoseksuele vriendinnen en vrienden had, zei toen: “Ik snap daar niks van. Vroeger was dat helemaal geen punt. Toen vonden we alles normaal.”
Vreemd genoeg was dat een soort eye-opener voor me.
Verdómd!
Wij, geboren in het begin van de jaren ’60, zijn van de ‘leven en laten leven’-generatie.
Ben jij homo? Moet jij weten.
Wil jij als kerel in een jurk lopen? Lekker man!
Wil jij met een tekening van een buitenlandse massamoordenaar op je pens rondlopen? Gewoon doen, joh.
Maar… gun ons onze vrijheid om onze schouders erover op te halen.
En dáár, zo concludeerde ik ergens tussen het prakkie en de vlaflip, is het dus fout gegaan.
Iedereen móet mee met wat de drammers eisen.
We móeten Zwarte Piet zien als een racistisch figuur.
We móeten mee in gekkigheid als genderneutrale toiletten (terwijl ik het niet als vooruitgang zie als een vrouw op een bril moet gaat zitten waar net een kerel op heeft staan spetteren).
We móeten dat hele LGBTQIA+-alfabet overnemen en eerst vragen hoe iemand zichzelf ‘identificeert’, zodat we het juiste lettertje gebruiken.
We móeten iedere gelukszoeker die hier een gratis huis, gratis zorg en gratis geld komt halen zien als een arme ziel die gevlucht is voor oorlog of vervolging.
We móeten als een Amerikaanse seriecrimineel door een foute politieman wordt vermoord dat agressieve BLM-gedachtengoed omarmen.
We móeten doen alsof morbide obestitas helemaal de bom is omdat één dikkerdje met toegang tot de courantenkolommen zelf geen maat weet te houden.
We móeten dit…
We móeten dat…
Terwijl wij alleen maar denken: joh, doe jij lekker jouw ding, dan doe ik het mijne.
Leven en laten leven.
Dat ‘jullie’ dat niet accepteren, dat jullie er zelfs een businessmodel van hebben gemaakt, dát is wat zo vreselijk irriteert.
En waar ik nóóit voor zal buigen.
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Eat your heart out!
Disclaimer: Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ schrijf ik ‘om niet’. Wil je desondanks doneren, dan kan dat via Ahmed (die 10% krijgt) of via mevrouw Dijkgraaf (die 50% pakt, als ik mazzel heb).
