“Mallorca heeft zijn badgasten verdeeld over het eiland. Zo is Magaluf het uitgaansoord voor de Engelsen. En staat El Arenal al jaren bekend als epicentrum van onder anderen jonge Nederlandse toeristen. Een paradijs voor tieners en twintigers die zich zonder hun ouders te buiten kunnen gaan aan alcohol en drugs. De geur van verschaald bier vermengt zich met de vette lucht van gebakken hamburgers en patat. Het feest gaat – ondanks corona – tot diep in de nacht door. De lokale autoriteiten worstelen al jaren met de balans tussen zo hoog mogelijke inkomsten en zo min mogelijk problemen. Het zwaar aan banden leggen van drank- en drugsgebruik zou een enorme derving van inkomsten betekenen. Wangedrag straffen de Spaanse autoriteiten het liefst met boetes. Dat is vaak niet afdoende. Niet zelden eindigt de nacht in een vechtpartij. Zoals de nacht van dinsdag 13 op woensdag 14 juli.”
Uiteindelijk zul je in elke laatkapitalistische, posthedonitische consumentenmaatschappij moeten kiezen: of economische winst dankzij het straalbezopen en doorgesnoven massatoerisme of rust en vrede zonder het hyperconsumentisme van de wanhopige zielledige mens op zoek naar instant bevrediging. En zo werd een onschuldige Nederlander geofferd op het altaar van wellust en mateloosheid.
