“Class war never meant more than it means now!” Liberteer windt er geen doekjes om. Met titels als ‘Build No System’, ‘We Are Not Afraid Of The Ruins’, ‘Revolution’s Wick Burning Quick’ en de naam van het debuut zelf (‘Better To Die On Your Feet Than Live On Your Knees’) roept Matthew Widener op tot revolutie. Ondersteund door de meest avontuurlijke grindcore die ik in decennia heb gehoord: felle gitaren, voortgepompt door potten en pannen die op lichtsnelheid uit de boxen vliegen, worden afgewisseld met militaire marsmuziek, fanfarekoper en folk-fiedels.
Maar voortdurend de boodschap van het anarchisme hoog in het (rood)zwarte vaandel. Matthew Widener heeft een ideaal, een uitgesproken en wel onderbouwd politiek idee over hoe de wereld er volgens hem uit zou moeten zien. En wat je ook moge denken over deze idealen of de muzikale verpakking waarin hij deze verpakt, de combinatie blijft prachtig: inhoud en muzikale vooruitstrevendheid.
Liberteer is echter geen gemakkelijke kost. Hoewel niet de standaard maaimachine die over je borsthaar rolt als andere grindcore-machines, zal het soloproject relatief weinig zieltjes winnen met de anarchogrindcorefanfaremars. Voor ongeoefende oren zal het voelen als een colonne vrachtwagens die over het borstbeen heen en weer scheurt. Precies zoals Napalm Death ooit grindcore moet hebben bedoeld. In grindcore kringen gaat deze plaat dan ook gegarandeerd hoge ogen gooien, mede dankzij de vernieuwende insteek. En het feit dat ik – als uitgesproken niet metalhead – de plaat al meermaal van begin tot einde heb uitgezeten, telkens met een glimlach op het gezicht, geeft aan dat er een breder bereik mogelijk is.
Wachten op revolutionaire popmuziek
Maar of dat genoeg is om God en de Staat van Bakoenin* tot de bestseller te maken die het zou moeten zijn, is maar de vraag. Aan Widener zelf zal het niet liggen; hij gooit zich met volle kracht in de muziek, alsof het de klassenstrijd zelf betreft. Op volle snelheid stort hij zijn zeventien nummers lange politieke pamflet over de luisteraar heen. Een pamflet dat bij velen enkel alleen zal overkomen als een tergende geluidsmuur. Een geluidsmuur die ik nog geregeld eens zal aanhoren terwijl ik door TAZ blader, in afwachting van de eerste popartiest die zijn protest in dansbare deuntjes verpakt. Want het wordt eens tijd dat we afstand nemen van mensen die meldpunten maken voor de onderbuik.
* Bakoenin is de man die in 1872 door Marx en zijn vriendjes uit de Internationale werd gezet omdat hij in zijn anti-autoritaire houding in De Dictatuur van Het Proletariaat het gevaar van de latere Sovjet-Unie zag (dit is wat heet verdomde kort door de bocht).
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
