Chantal Janzen gaat héél hard, zou Robert Jensen zeggen (waar is die man eigenlijk?). Maar goed, de polderdiva met de guitige ogen is binnenkort te gast in Twans College Tour en dat kunnen alleen de hele grote haar nazeggen. Bovendien schittert ze vanaf volgende week op de Duitse televisie en haar Duits is al helemaal op niveau. Om die reden en omdat we blijven geloven in de vileine Janzen: wat vindt Chantal Janzen van…?
…van zichzelf
‘Ik ben niet het type dat alleen maar met meisjes met gelakte nagels aan de rosé zit. Ik vind het ook erg leuk om met mannen goede grappen te maken. Wel vind ik het fijn om de traditionele rolverdeling vast te houden: een man moet de deur voor mij openhouden en mijn jas aangeven. Maar dat mijn vriend niet wil dat ik de vuilnis buitenzet, vind ik weer wat ver gaan. Het is heel lief en charmant van hem, maar ik hou ook van aanpakken.’
…van de kleine Chantal
‘Ik was een balletmeisje met barbies en poppen, maar toch ook niet bang om vies te worden. Ik vond het geweldig om buiten te spelen, steentjes te verzamelen en te spelen met ons konijn. Ik was een redelijk verlegen meisje, keek altijd de kat uit de boom. Zelfs op de theaterschool in Amsterdam stond nog op mijn rapport: ‘Laat je de kaas niet van het brood eten’. Maar ook met die houding heb ik het ver geschopt. Het is inmiddels wel iets bijgetrokken, maar ik ben nog steeds niet haantje-de-voorste. In mijn vak moet dat soms wel, maar ik kan het gewoon niet. Ik ben geen pittige zakenvrouw. Ik blijf een artiest en laat de zakelijke rompslomp daarom aan anderen over.’
NCRV Gids, 2011
…van moeder zijn
‘Ik wil niet alleen maar moeder zijn, maar ook een vrouw voor mijn man en een vriendin voor mijn vrienden. Ik heb bij anderen vaak genoeg meegemaakt dat ik dacht: leuk hoor, al die verhalen over je kind, maar zijn jullie zelf ook nog mensen of zijn jullie alleen maar papa en mama. Zo gaan Marco en ik nog best vaak samen weg, met z’n tweeën. Natuurlijk missen we James dan. Zestig procent van de tijd gaat het ook over hem als we weg zijn, want ja, hij is onze grote liefde. Maar toch vind ik het fijn om niet alleen maar moeder te zijn.’
Flair, 2010
…van meningen over haar
‘Ook al staan er tien positieve opmerkingen, die ene vervelende blijft hangen. Door Twitter, Facebook en alle fora zijn alle meningen tegenwoordig op het internet te lezen. Ik weet dat ik er niet naar moet kijken, maar af en toe doe ik het toch omdat ik wel weten hoe ze mijn programma vinden. Als ik zinnen tussen zie staan als ‘Chantal moet snel oprotten’, dan ben ik daar wel ziek van. Ik bekijk alles niet van twee, maar van acht kanten. Het nadeel daarvan is dat ik soms zo begripvol ben, dat ik over me heen laat lopen. Het helpt wel relativeren. Ik vind het leuk dat er over me wordt geschreven als ik een superleuk programma presenteer. Ik kan niet verwachten dat ik word ontzien op het moment dat het slecht met me gaat.’
Grazia, 2011
…van gewoon blijven
‘Je kunt ook succesvol zijn in deze wereld door normaal te doen. Het publiek ruikt of je echt bent of niet, dus je moet oppassen met te veel aanstellerij. Gewoon zijn is helemaal niet verkeerd. Anderen kunnen je misschien als een ster beschouwen, maar je moet geen ster van jezelf gaan maken. Nou, dat geloof ik wel, ja. Al heel snel is het in mijn hoofd: oh, doe toch normaal. Ik vind het eigenlijk prima dat ik zo ben. Want je hebt in de wereld waarin ik werk nou eenmaal heel veel hysterische mensen. Dus het is prettig om dat in je hoofd een beetje te neutraliseren. Oh nee, ik vermaak me kostelijk. Er is genoeg te lachen, na te doen, te gebruiken. Het mijn guilty pleasure om twitteraccounts van collega’s te bekijken. Héérlijk. Die app ik dan naar vrienden. En gelukkig zijn er nog altijd meer collega’s die niet hysterisch zijn.’
Veronica Magazine, 2014
…van man Marco
‘Hij is van ons tweetjes degene die de meeste concessies doet. Zijn batterij raakte leeg en kreeg te weinig kans weer op te laden. Gelukkig trok hij in een vroeg stadium aan de bel. Tegelijkertijd was het juist die openheid die mij de kans gaf om hém de ruimte te geven om tot zichzelf te komen. Samen met onze ouders, de oppas en Marco’s kinderen uit zijn vorige relatie, hebben we de handen ineens geslagen om die maanden zonder nog meer kleerscheuren door te komen. Ik ben een kind van ouders die nog altijd bij elkaar zijn. Die fijne basis gun ik mijn gezin ook.’
Telegraaf, 2013
