De verloren integriteit in de titel geeft al aan dat de Amsterdamse SP die ooit bezat. Dat klopt, maar ze hebben die jammerlijk verloren toen ze zitting namen in het dagelijks bestuur van de gemeenteraad. Is dat erg? Nee en eigenlijk is dit ook nog helemaal niet zo slecht voor Amsterdam. De Amsterdamse SP stond ooit ergens voor. Je kon je er aan ergeren of er in meegaan maar het was gedreven en duidelijk. Maar sinds er twee SP-kaderleden als contrastvloeistof in het stadsbestuur zijn gekomen (wethouders: Laurens Ivens en Arjan Vliegenthart) heerst er echter onversneden dualisme binnen de Amsterdamse SP.
De Amsterdamse SP-fractie en haar kaderleden zijn gebonden aan het uitstekende coalitieverdrag met de VVD en D66. De politieke muis die vroeger brulde over elk ‘onrecht’ kan uitsluitend nog achter gesloten deuren met haar leden te keer gaan over Amsterdamse thema’s.
De bestuurdersverantwoorlijkheid doet de Amsterdamse achterban van de voormalige actiepartij SP veel pijn. En dat zie je duidelijk terug in de gretigheid van de SP-ers om snoeihard, tot op het onbetamelijke af, in te gaan op landelijke onderwerpen (pgbalarm, Grexit, politieke opponenten) waarbij men telkens met grote omzichtigheid om Amsterdamse issues heen blijft draaien.
De Amsterdamse SP vervreemd zich hierdoor langzaam van haar eigen traditionele achterban doordat zij enerzijds haar wethouders uit de wind moet houden van de oppositie (PvdA) en anderzijds de actieverentooi niet meer kan en mag opzetten wegens coalitieverplichtingen.
Er is echter één lichtpuntje. Er is geen Amsterdamse PVV-afdeling dus de wantrouwende kiezer kan op lokaal niveau niet van de SP naar de PVV overstappen.
De deelname van de SP aan het stadsbestuur van Amsterdam laat het ongelijk zien van Rosa Luxemburg. De wetten van het marxisme hebben geen eeuwigheidswaarde maar worden eenvoudig opzij geschoven voor de macht. Er onstaat een nieuwe klasse met haar eigen uitsluitingsmechanismen: de klasse van de SP-bestuurders en haar inner circle van vrijgestelde (betaalde) medewerkers.
Het welbegrepen eigenbelang van deze inner circle kwam onmiddellijk bovendrijven op moment dat de inkt van het het coalitie-akkoord nog niet droog was. Een nieuwe voorhoedebeweging van SP-ers was geboren. Deze groep heeft macht verworven, wil meer en zal deze positie koste wat kost nooit meer verliezen. Het rode boekje heeft plaats gemaakt voor de wetten van de macht van Machiavelli.
Maar waarom is dit positief voor Amsterdam vraagt u zich af? Amsterdam heeft baat bij een stabiele coalite die met een meerjarenplan het bestuurlijke gif van het jarenlange PVDA-bestuur er uit haalt. En dat is precies wat er nu gebeurt met de SP in de zijspan van D66 en de VVD.
Deze column werd hier eerder gepubliceerd.
