Lieve anorexia,
De afgelopen jaren ben jij mijn beste vriend geweest. De enige op wie ik altijd kan terugvallen, die me nooit in de steek laat, op wie ik onder alle omstandigheden kan rekenen. Degene die me troost als ik verdriet heb, die me beschermt tegen gevaar, bij wie ik kan schuilen voor de grote boze buitenwereld. Toen de grote liefde besloot zich op te hangen aan een boom en ik bijna kapot ging aan schuldgevoel, droogde jij mijn tranen. Toen ex-lief nummer 2 mij zes jaar later verliet, zorgde jij ervoor dat ik overeind bleef.
Vertrouwen
Ik kan me geen dag voorstellen zonder jouw vertrouwde stem in mijn hoofd. Die me vertelt wat ik wel en niet mag eten, wanneer ik dat moet doen en waarom. Als ik iets fout doe, ben jij degene die me terecht wijst. Wanneer het stormt in mijn hoofd, mag ik me aan je vastklampen totdat het ergste noodweer is gaan liggen. Door jou heb ik het gevoel dat ik controle heb over mijn leven. Eindelijk heb ik eens zelf de touwtjes in handen. Eindelijk tel ik mee. Eindelijk stel iets voor.
Trots ben ik nooit op mezelf geweest. Totdat ik jou tegenkwam. Ineens bleken er wel degelijk dingen te zijn waar ik goed in was. In het verdragen van pijn, om maar eens iets te noemen. Het controleren van mijn eigen gedrag, bovendien. Ik veranderde van een mislukking in een uitblinker. Door jou kon ik eindelijk eens tevreden zijn over mezelf. Een heel nieuw gevoel. Verslavend ook. Wie eenmaal de zoete smaak van succes heeft geproefd, wil automatisch meer. En daarna nog meer. En nog meer.
Het maakte je in mijn pubertijd de ideale metgezel. Onzekerheid en angst verdwenen als sneeuw voor de zon. Vriendschappen waren niet langer nodig. Sterker nog, die zouden me alleen maar kunnen beperken in mijn strijd. Me af kunnen houden van mijn opdracht. Want zoals jij altijd tegen me zei: mijn toekomst ligt in mijn eigen handen. De enige die tussen mij en het ultieme geluk staat, ben ik zelf. En is dat uiteindelijk niet wat we allemaal het liefste willen? Gewoon gelukkig zijn? Door jou weet ik dat zo’n leven zelfs voor mij is weggelegd. Als ik gewoon maar mijn best blijf doen.
Eerlijk
Als er een ding is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is het dat mensen liegen. Jij bent de enige die altijd eerlijk tegen me is geweest. Die het me laat weten wanneer ik faal en hoe ik ervoor kan zorgen dat het in de toekomst niet nogmaals gebeurt. Elke keer als ik voor een belangrijke keuze sta, ben je er voor me. Maar wat misschien wel het allerbelangrijkste is: je hebt me een doel gegeven. En zelfs als het me niet lukt om dat doel te bereiken, heb ik altijd jou nog. Door jouw aanwezigheid ben ik nooit alleen. Ik weet dat jij me nooit zomaar zal verlaten. Op jou kan ik bouwen. Jij stelt me nooit teleur.
En toch bekruipt me tegenwoordig af en toe het gevoel dat je het helemaal niet zo goed met me bedoelt. Dat je helemaal niet mijn reddingsboei, maar het blok beton aan mijn been bent. Een blok beton dat me steeds verder naar beneden trekt, zo diep dat ik moeite krijg met ademen en al mijn kracht nodig heb om niet te verdrinken. Steeds vaker vraag ik me af of het geen tijd wordt dat we afscheid nemen. Je bent altijd mijn alles geweest. Maar misschien, heel misschien, is het wel goed zo.
Een van de huiswerkopdrachten is het schrijven van een brief aan je vriendin en vijand Eetstoornis. Afgelopen dinsdag was op De Jaap de brief aan mijn vijand te lezen. Dit was de brief aan mijn vriendin.
Kijk hier voor een overzicht van eerdere Ana-files.
