Investeert jouw bank of pensioenfonds in bedrijven die Palestijnse riolering repareren? Of bedrijven die duizenden Palestijnen werk bezorgen tegen een salaris waar hun familie van kan leven? Foei! Dat mag helemaal niet! Dat zeggen sommige ‘betrokken toeschouwers’ in Europa en mensenrechtenorganisaties die ten koste van Palestijnen hun zin willen krijgen.
Een coalitie van 26 ngo’s als Christelijke PAX en The Rights Forum bracht afgelopen week het rapport Don’t Buy Into Occupation uit. Dit zijn eigenlijk geen mensenrechtenorganisaties, want zij bekommeren zich alleen om mensenrechten als Israel daarmee zwartgemaakt kan worden. Zij zijn ook niet pro-Palestijns, of pro-vrede. Het gaat hen niet om de economische of politieke realiteit in het gebied waar zij het over hebben. Het gaat hen er alleen om dat zij aan de juiste kant van de ideologische streep staan. Dat wordt onder meer uit dit rapport duidelijk.
Voorstanders van BDS, de internationale boycot van Israël, hebben totaal geen oog voor de economische realiteit in de gebieden waar Palestijnen leven. Zij stellen een lange zwarte lijst op van alle banken, die financieel betrokken zijn bij ieder bedrijf dat zakendoet op de Westelijke Jordaanoever. Volgens deze studeerkameractivisten mag niemand daar geld verdienen, water leveren of wegen bouwen.
Zo staan op hun lijst van ‘foute’ bedrijven die geen enkele bank mag sponsoren, het Israëlische waterbedrijf Mekorot. Ondanks sabotage en tegenwerking door de Palestijnse Autoriteit en particulieren levert Mekorot water aan Palestijnse steden en dorpen. Bedrijven in de bouw- en steengroevesector, die duizenden Palestijnen in dienst hebben, zijn natuurlijk al helemaal uit den boze. Daarnaast worden bekende boosdoeners als Alstom en Siemens genoemd, die zo onbeschaamd zijn om openbaar vervoer in Oost-Jeruzalem mogelijk te maken, waar Israeli’s en Palestijnen samen gebruik van maken. De Palestijnse economie is nauw vervlochten met die van Israël. BDS willen deze banden juist weer uit elkaar halen. Een bijzonder slecht idee als je inderdaad vrede wilt. Als je samen wat opbouwt, heb je namelijk samen iets te verliezen, ten tijde van conflict.
Deze organisaties en hun rapport erkennen niet de onderlinge afspraken tussen de Palestijnen en Israel uit de Oslo-akkoorden. Zij willen vanuit Nederland, België en Noorwegen hun visie voor het gebied aan de bewoners ervan opleggen, en het kan hun niets schelen hoeveel Palestijnen daardoor straatarm worden. In de Amsterdamse grachtengordel wijzen hobbyisten driftig naar kaartjes van hoe het Midden-Oosten volgens hen eruit moet komen te zien, en beschuldigen intussen Israeli’s van imperialisme. Zij zijn bereid voor hun kruistocht de Palestijnen op te offeren om dat duivelse Israel aan te vallen.
Geloof het of niet, in Israël heeft men niet zo goed als in Nederland door dat Oost-Jeruzalem en de Westoever een kwaadaardige no go area zijn. In tegenstelling tot de eisen van vakbonden in Noorwegen en activisten in Catalonië, zoekt men in Israël én Palestijns autonoom gebied liever naar pragmatische oplossingen. Zelfs de door en door corrupte Palestijnse Autoriteit, die liever terroristen in Israëlische gevangenissen betaalt dan hun eigen ambtenaren, vindt zich hierin. Voor het eerst in jaren voert Palestijns president Abbas overleg met Israëlische ministers over praktische zaken en het ‘kleiner maken’ van het conflict. Hierbij worden honderden bouwvergunningen aan Palestijnen in het door Israël beheerde gebied van de Westoever verstrekt.
Daarom: wie om stringente ideologische redenen elke politieke of zakelijke samenwerking tussen Israel en Palestijnen tegenwerkt, is ook tegen vrede én gewone Palestijnen. Zij dragen hun ideologie als een hip Palestijnensjaaltje van een dubieuze fabriek in China.
