“Ik laat alles zien wat personages doen. Als ze elkaar verrot schieten, toon ik dat ook. Het is allemaal oké als er bloed in het rond spuit, alsof je een varken slacht. Maar zodra het om seks gaat, wat veel normaler is dan geweld, mag je het opeens niet meer laten zien. De vraag zou niet moeten zijn waarom ik het wél doe, maar waarom de anderen het niet doen.
Zeker in Amerika is het bijna onmogelijk om een ontbloot bovenlijf te laten zien. De filmwereld is totaal verpreutst. Het werkt in een soort slingerbeweging. In de jaren zeventig was die slinger op z’n hoogtepunt. Je kon alles laten zien, welke seksualiteit dan ook. Maar nu zijn we weer terug bij een puritanisme dat ik me alleen uit de Tweede Wereldoorlog nog kan herinneren, toen ik als zevenjarige begon met films kijken.”
Wijze woorden van neerlands laatste talent in Hollywood Paul Verhoeven. Maarja, Verhoeven is een blanke heteroseksuele man van in de tachtig dus wordt ‘ie straks vervangen door een non-binaire transnegerin met snor en baarmoeder op krukken met voorkeur voor polyamorisme in inclusieve films die het productieproces van regenboogvlaggen inzichtelijk maken.
Voorlopig is de cinema, net als de rest van de kunsten, zo dood als een pier. Afgeslacht door woke en de met woke heulende ‘kwaliteits’media. Het is nu lijdzaam wachten tot er weer een kunstenaar opstaat die zich, net als kunstenaars in de jaren en zestig en zeventig vorige eeuw, durft te verzetten tegen de verkramping, verwording, verwokisering en verpreutsisering, van zogenaamd inclusieve deugkunst- en diverse fopcultuur van vandaag de dag.
Voordeel daarvan is dan weer wel dat over een paar jaar zelfs een gemiddelde blote tiet (SEKSISME!) of natte kut (TRANSFOOB!) in beeld brengen al voldoende is om iedereen op de dramkast te krijgen. Dat scheelt toch maar weer een hoop aan zinloos ‘functioneel’ naakt.
