“Je weet niet of er een causaal verband was”, zegt hoogleraar jeugdrecht Mariëlle Bruning. „Maar dat is eigenlijk ook niet zo relevant. Het feit dat deze gezinnen zo diep in de problemen zaten dat er op deze manier in hun leven is ingegrepen, laat zien hoe kwetsbaar ze zijn geweest.”
Jaarlijks worden ongeveer 20.000 kinderen uit huis geplaatst omdat hun ontwikkeling gevaar loopt. Het getal van 1.115 is volgens emeritus hoogleraar jeugdbescherming Ido Weijers „een sterke overrepresentatie”, die wijst op een verband. „Dit kan haast geen toeval zijn.”
Schulden, zeggen alle deskundigen, mogen op zichzelf nooit een reden zijn voor een uithuisplaatsing. Weijers wijst op de zaak ‘Wallova & Walla versus Tsjechië’ – een klassieker in het familierecht. Die zaak ging over een echtpaar dat vijf kinderen had, maar geen werk en huis. Een Tsjechische rechtbank gaf opdracht de kinderen in een jeugdinrichting te plaatsen. Het Europees Hof oordeelde dat de Tsjechische autoriteiten het echte probleem hadden ontkend. „Er was sprake van schending van artikel 8 het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat respect voor het privé-, gezins- en familieleven garandeert.”
“Zoon ‘Piet’ (21): ‘Noem mij maar Piet. Ik wil niet met mijn naam in de krant, er is te veel gebeurd. Ik was 8 jaar toen de politie mij en mijn twee jaar jongere broer kwam ophalen. Mijn moeder was zo kapot van de schulden dat ze was gaan drinken. Door problemen met de Belastingdienst is ze een ander mens geworden, wantrouwend. Nu ik volwassen ben, ben ik verlost van de Jeugdzorg en heb ik een hele goede band met mijn moeder.’
Ik heb ook opgesloten gezeten in het Poortje in Groningen. In die tijd zetten ze uit huis geplaatste kinderen nog in jeugdgevangenissen met criminelen.’
Ik vind dat de overheid dit niet kan maken. Kinderen worden gestraft. Ik heb geen rust van binnen, ik heb geen normale band kunnen opbouwen met mijn familie.
Oma Marie: ‘Ik heb zestien voogden van jeugdzorg voorbij zien komen, de ene zegt dit, de andere dat. En vervolgens doet de jeugdzorg wat ze wil. De kinderen komen niet meer thuis, want ze zien moeder als zwak en instabiel. Maar zo was ze niet voor ze schulden had.
Alleenstaande moeders pakken ze het hardst, lijkt het.’
Moeder Wanda: Nederland zou zich moeten schamen. Veel mensen kunnen zich niet voorstellen dat zulke dingen hier gebeuren, maar het gebeurt. Ik heb mijn kleindochter vijf jaar niet gezien. En ondertussen zijn er miljoenen euro’s uitgegeven aan jeugdzorg.’”
Twee verhalen uit twee couranten waaruit blijkt hoe de misdadige Belastingtoeslagenaffaire, waarvoor helemaal NIEMAND is bestraft, oneindig veel zieker, rotter, goorder, criminelerm killer, beangstigender en mensonterender is dan we al wisten. Sterker nog, nu blijkt dat zeker 1100 kinderen van door de Belastingdienst (vaak) ten onrechte volkomen kapotgemaakte gezinnen gedwongen uit huis zijn geplaatst wordt pas écht zichtbaar hoe verwoestend de ‘democratische rechtstaat’ Nederland in werkelijkheid kan zijn.
Maar toen er nieuwe verkiezingen waren stemde Nederland gewoon wéér op VVD, D66, CDA. En gewoon wéér op Mark Rutte als liegende, ontkennende, draaiende premier zonder verantwoordelijkheid of ethisch besef. Alsof er niets is gebeurd. Alsof er geen duizenden en duizenden en duizenden mensen moedwillig kapot zijn gemaakt, zonder dat ze ook maar een kant uit konden, zonder dat iemand wat deed of wat kon doen, zonder ook maar hte kleinste beetje genade, redelijkheid of menselijke maat.
Alsof de allerergste nachtmerrie van Kafka werkelijkheid was geworden. Uitgerekend in het land wat altijd dacht al dat kwade voorgoed te hebben afgezworen.
Nederland, kortom, is een land bomvol slippendragers van het kwaad. Een kwaad dat maar blijft groeien en waarvan we nu pas een glimp opvangen.
Je kunt alleen maar hopen dat op een dag tot al die Rutte-kiezers, die CDA-leden, die D66-types doordringt hoe veel leed er onder de dekmantel van ‘democratische rechtstaat’ is aangericht. Leed dat grenst aan pure marteling, aan mensenrechtenschending. Leed waarvoor een gemmiddeld Afrikaans of Islamitisch land woedende VN-sancties en EU-oekazes over zich af zou roepen.
Maar zodra het in Nederland gebeurde, dat moderne vreedzame ‘goed georganiseerde gave land’ waar iedereen wil wonen en corruptie of dictatuur onbekend was, bleef iedereen doof en blind en stom. Niemand die iets deed. En slechts enkele journalisten stelden de juiste kritische vragen.
“Nederland zou zich moeten schamen”, aldus de getergde moeder uit het Volkskrant-interview. Inderdaad. Maar Nederland schaamt zich niet. Steeds maar weer niet. Omdat er iets mis is. Iets heel erg mis.
De rechtstaat die al deze mensen had moeten beschermen tegen de onmenselijke wreedheden van de Belastingdienst faalde. De democratie die er voor had moeten zorgen dat de verantwoordelijken werden weggestemd faalde. De democratie is ontworpen voor mensen met een moraal, niet voor zelfzuchtige zombies die misdaad alleen herkennen als ze zelf slachtoffer zijn. Verstandige kiezers stemmen een falende politici die verantwoordelijk zijn voor grootschalig leed weg, immorele zelfgenoegzamen gunnen die politici nog meer macht. Diezelfde democratie had de dictatuur van de immorele zelfgenoegzaamheid moeten voorkomen, maar dat systeem faalt
De democratische rechtstaat Nederland is kortom kapot. En er is niemand die het kan repareren. Het is ook niet meer te repareren. Er rest alleen nog schroot.
Nogmaals: Nederland is een land bomvol slippendragers van het kwaad. Een land vol egoïsten, lafaards, angshazen, verraders en corrupten.
