De redactie van DeJaap is zojuist via bijzonder betrouwbare bron ter ore gekomen dat Johan Friso Bernhard Christiaan David, graaf van Oranje-Nassau, jonkheer van Amsberg et cetera enzovoorts om 08.59 precies overleden is. OMFG. Mort. Kassiewijlen! Een blauwbloedige telg van ons koninklijk geslacht, vader van kinderen, zoon van ouders, hubby van Mabel: helemaal kapot. Volgens onze anonieme bron Jannetje K. werd de prins om 08.58 plotsklaps wakker, keek verward om zich heen, uitte luidkeels de verwarrende kreet: “Ik moet mijn sperma!” en gaf prompt de pijp aan Maarten. Terwijl u dit leest wordt zijn lichaam naar het mortuarium gereden.
Natuurlijk is het bovenstaande onzin. Maar u hebt toch doorgeklikt. Waarom? Simpel: Celebrity-Schadenfreude. Elke zichzelf respecterende nieuwsboer heeft inmiddels metersdikke dossiers aangelegd over onze Friso. Omdat ze weten dat wij dat spul vre-ten. Zoveelste miljardenbericht over Griekenland: who cares. Nog een valse Arabische Lente: nou en. Maar een heuse lawineprins, die dan ook nog dood gaat? Bring it ON! En nee, natuurlijk lezen we die zooi niet omdat we begaan zijn met de Oranjes. We lezen het omdat we net als die Tulleken stiekem hopen dat-ie dood gaat.Ik beschouw mijzelf over het algemeen als een vriendelijk, medelevend persoon, maar ik heb een duistere kant. De pijn van de meeste mensen gaat me aan het hart, maar ik maak graag een uitzondering voor beroemdheden. Er is weinig zo heimelijk bevredigend als toekijken terwijl een overbetaald, middelmatig getalenteerd, al te bekend persoon van zijn of haar voetstuk dondert of overlijdt. En als zo’n persoon dan ook nog eens behoort tot de duurste uitkeringstrekkersclub van dit land, zijn geld verdient met kerncentrales en atoombommen bouwen en daarnaast de arrogantie had om te denken dat hij slimmer was dan een berg, dan moet ik echt mijn best doen om niet continu bij het horen van zijn naam te gaan grijnzen.
Stelletje losers
En daar ben ik niet alleen in. Ik zal u vertellen waarom. We leven in tijden waarin meritocratie all the rage is. “We zijn in principe allemaal gelijk. Dus doe gewoon even je best en dan kom je er wel.” Ik hoor het Rutte bijna zeggen. Meritocratie impliceert dat u en ik in principe ook zouden moeten kunnen wat Bill Gates kan. Alles wat je nodig hebt is een zolderkamer, een paar goeie ideeën en een soldeerbout. Een paar jaartjes hard werken en hop… Vraagje: waarom zijn we niet allemaal multimiljardair dan? Meritocratie zegt daarop: omdat we niet hard genoeg geprobeerd hebben! Haha, stelletje losers!
De waarheid is, dat ons inkomen al sinds er zoiets als beschaving bestaat min of meer zo verdeeld is. Als een uitgezakte tiet op zijn kant, zeg maar. Je hebt de armen uiterst links, dan heb je die dikke zuigpiek daar vlak tegenaan, daar zitten de meesten van ons. De scheve staart naar rechts zijn de rijken. Als de Babyloniërs of de Romeinen zo’n grafiekje gemaakt hadden, had het er vergelijkbaar uitgezien. Met Nebukadnezar en Nero uiterst rechts. Oude geloven waar we tegenwoordig een beetje om lachen, deden recht aan dat plaatje. God en vrouwe Fortuna zijn wispelturige klanten, dat weet iedereen. We doen allemaal hard ons best, maar pech is universeel. En dus blijven we veelal onderin de tiet hangen.
Prediker
Niemand vertelt bij het verhaal van Bill Gates dat 98,6 procent van de goeie ideeën op zolderkamers mislukken. Dat je feitelijk net zoveel kans hebt om Bill Gates te worden, als dat je kans hebt om een Oranje te worden. Meritocratie-denken creëert vooral frustratie. Beter luister je naar wat de Prediker zo’n drie millennia geleden al schreef:
Prediker 9:11: Wederom zag ik onder de zon, dat niet de snelsten de wedloop winnen, noch de sterksten de strijd, noch ook de wijzen het brood, noch ook de schranderen de rijkdom, noch ook de verstandigen de gunst, want tijd en toeval treffen hen allen.
Tenzij je natuurlijk Friso heet, en al skiënd willens en wetens een lawine gaat kietelen. Loser.
