Paasspecial van de Portugal Post! Met de leukste gratis tips voor de hele familie! Gratis en voor niks en daar is de Hollandse kaaskop dol op.
Amigas e amigos!
Dit is mijn tiende Paasfeest in Portugal. Dank u: ik hoef geen applaus. Het is het hele weekeinde 23 graden in de Algarve, en nog meer goed nieuws: wij kennen geen Tweede Paasdag. Maandag is het gewoon weer business as usual: als de elf in de klok zit aan de borrel, krantje lezen, daarna natte lunch op het strand, uitbuiken en na de siësta een digestiefje in het café van Zé en voetballen kijken met de mannen en daarna lekker snurken onder de klamme lappen.
Ik snap wel waarom die Jeroen Dijsselbloem altijd kookt van woede als hij het over Portugal heeft. Toen ik nog kind aan huis was in het Europees Parlement – ik was immers getrouwd met PvdA-Europarlementariër Edith Mastenbroek – zag ik Dijsselbloem eens ‘lunchen’ in het restaurant, met een glas karnemelk en een broodtrommeltje. Een roomse toffelemoon van het houtje met de joie de vivre van Calvijn en Zwingli. Om hem heen zongen en schaterden de Zuid-Europese eurocraatjes, allemaal met een kirrende assistente op schoot. Tafels vol wijn, olijven, worstjes en kazen. Wraak is een gerecht dat koud wordt opgediend, zag ik Jeroen denken.
Nou moet ik zeggen dat het in de Algarve wel meevalt met die rijke roomsche bacchanalen waar die pipo van een Dijsselbloem steeds aan refereert met zijn zuinige bekkie. Voor een goeie (Romeinse) orgie kan je beter op het hoofdkwartier van D66 zijn of op het kantoor van Jeroen’s grote baas Holle Bolle Frenske. Voor de aanvang van de Romeinse Orgie bij D66 voor de zekerheid even vragen naar Fransje van Drimmelen want dat is de gangmaker aldaar.
Het leven in de Algarve is overzichtelijk, zonder verrassingen en daar hou ik van. Wat dat betreft ben ik net een hond: een hond houdt ook niet van verrassingen. Het leven hier is ingedeeld volgens de agrarische seizoenen, Kerstmis en Pasen. Pinksteren stelt hier niks voor. En dan hebben we nog de heidense feesten, waarvan de viering van 1 mei eigenlijk het geinigst is. Ik ga dan graag naar Fuseta, waar de Communistische Partij dan allemaal biertafels neerzet tussen de camping en het haventje, en dan betaal je 15 euro en kan je onbeperkt zuipen en kip en sardines vreten.
Met enig geluk komt er een bobo uit Lissabon een toespraak houden, in een zo’n heerlijk synthetisch kostuum waarop zijn vrouw dan van die zeemleren lappen op de ellebogen heeft genaaid, tegen de slijtage, en die praat gewoon op een zeepkist twee uur lang over de zegeningen van het communisme terwijl iedereen ladderzat is en niemand luistert. Meestal wordt het afgesloten met een lokale band, en dat is in de regel niet best.
Maar goed, dat Pasen mogen ze van mij gewoon afschaffen. Dat is een uitgesproken progressief standpunt, waarmee ik mij in het kamp van de cultuurmarxisten schaar. Dat wat verbindt, is belangrijker dan dat wat verdeelt. Ik zou mij als mohammedaans kindje in Nederland ook uitgesloten voelen als alle gristenkindertjes zich volproppen met Kinder Surprise-eieren terwijl jij moet vasten tot zonsondergang en je stokslagen krijgt van opa Mo als je tussendoor een slokje water neemt of stiekem even masturbeert.
Kerst, Pasen, Pinksteren en Valentijnsdag zijn uitvindingen van Ikea, Kruidvat, de diverse woonboulevards en dus van de Mammon. En de historische Jezus heeft toch nooit bestaan volgens Huub Oosterhuis. Of hofpredikant Carel ter Linden, daar wil ik van af zijn.
Tevens eis ik een verbod op het Slachtfeest en op het Suikerfeest. Ik kan niet tegen dierenmishandeling en obese kindertjes die zich volproppen met zoete troep vind ik walgelijk.
Goed, ik wil geen partypooper zijn en ik geef het woord aan Laetitia want die houdt wel van Pasen en heeft nog een leuke tip!
Kom d’r maar in meid!
Pasen is best een dingetje in Portugal. Het gaat niet alleen om de kruisiging en wederopstanding van Jezus maar vooral ook dat de lente en alles wat hiermee te maken heeft wordt gevierd. Het is eigenlijk een beetje de wedergeboorte van leven en hoop en een familiefeest waar iedereen jaarlijks naar uitkijkt. Want het is natuurlijk een groot vreetfestijn zoals in Nederland met kerst. Overal puilen de etalages en supermarkten uit van de zoetigheid, taarten, cakes en amandelen. Er zijn zelfs cakemarkten (in Silves en Albufeira) waar je je de hele Pasen ongans kan eten.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Met als klapper van de festiviteiten de religieuze processies met nagespeelde taferelen over boetelingen tot en met de afdaling naar het Kruis. De Passion op de Nederlandse tv verbleekt bij deze indrukwekkende lijst met evenementen en gebeurtenissen die een hele week duren.
De processie in São Brás de Alportel is een van mijn favorieten. Het Bloemenfestijn op Paaszondag is geweldig. Alle straten in het centrum liggen bezaaid met bloemen (de Paus in Rome zou versteld staan) Overal hangen spreien met religieuze afbeeldingen over balkons en ramen. Het is werkelijk een van de mooiste en meest traditionele processies van Portugal. Midden in dit prachtige decor lopen honderden mannen in prachtige gewaden de heilige Jezus te eren met vreugde en zegeningen die aldoor eindigen met een luidkeels Halleluja!!
Artikel gaat verder na afbeelding.
Kortom, paaszondag in São Brás is een absolute must voor diegene die hier wonen of met vakantie zijn.
Andere tradities die in de Algarve worden opgevoerd zijn onder andere de verbranding van Judas. Dit theater gaat gepaard met veel muziek en uiteindelijk de verbranding van een aangeklede pop met de afmeting van een volwassen man.
Tweede paasdag bestaat niet in Portugal net als tweede pinkster- en kerstdag. Nederlandse verzinsels om extra vrije dagen te krijgen om te consumeren. Lekker kopen op de meubelboulevard. Een volstrekt achterhaald fenomeen met een 24/7 economie en internet.
Ik wens u een gezegend weekend.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Weinig mensen weten dit, maar onze geliefde hoofdredacteur is een groot liefhebber van de golfsport in het algemeen en het spelen van de negentiende hole in het bijzonder. In het kader van de Blijf-weg-uit-de-Algarve-campagne die de afgelopen weken met groot enthousiasme is uitgerold, moet nu de oostkust van het Iberisch schiereiland wervend en enthousiasmerend in het zonnetje worden gezet, zodat de Algarve – alwaar het imposante gebouw dat de hoofdredactie van de Portugal Post huisvest en dat hoog uittorent boven de eenvoudige huisjes van de stokvisminnende Algarvianen – gevrijwaard blijft van stelletjes in matchende outfits, die via een ANWB-weekje in een Club Med-resort zichzelf verzekeren van een Golf Vaardigheids Bewijsch en een handicap die de aanschaf van een eigen setje stokken nauwelijks rechtvaardigt.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Toen ik jaren geleden alle schepen achter mij verbrand had en net was neergestreken in Cambrils, kwam na de eerste euforie al snel het besef dat de spaarcentjes weliswaar genoeg waren om een bedrijf op te starten, maar niet genoeg om er ook de dagelijkse boodschappen en de rekeningen van te betalen. De golfbaan op een kilometer van mijn nieuwe huis bracht uitkomst. Via de hoofd-greenkeeper die ik had leren kennen via mijn buurman werd ik na mijn aankomst in Cam voorgesteld aan de directeur en ik kon aan de slag in de caddyshack.
Ik was dan ook niet verrast door het verzoek van de geliefde hoofdredacteur om eens een regeltje of twee te wijden aan de schitterende golfbanen die de Spaanse provincie Tarragona rijk is. Beelden van ons beiden, gekleed zoals het een stereotype golfer betaamt (driekwart pantalon, geruite plusfour en bi-color schoeisel met van die ‘spin-noppen’ die van die lekkere raspende geluidjes maken) zal ik u onthouden, niet in het minst op verzoek van onze Grote Roerganger himself, iets dat samenhangt met street creds.
Artikel gaat verder na afbeelding.
We waren op de golfbaan met vier man die veertien diensten moesten vullen, plus een marshall. De chef was zeer blij eindelijk eens een golfende caddy te mogen begroeten. Hij liet de boel sowieso lekker vrij waardoor ik de baan natuurlijk snel goed leerde kennen, maar als je er voor het eerst loopt kan het best uitdagend overkomen. Het leggen van nuttige contacten ging echter als vanzelf. Het werk was niet erg boeiend.
Aigües Verds, zoals de club toen nog heette, was een echt ondernemersclubje en op rustige dagen kropen de uren voorbij. Om er een beetje lol in te houden nam ik mijn collega’s op sleeptouw: driving range en later op willekeurige plaatsen op de baan. Spelen! Met onze walkies en buggy’s – waarin we een putter, een pitching wedge en een ijzer verstopt hadden liggen – waren de stille stukken van de baan van ons.
Echt leuk werd het toen we twee van de koks zover kregen mee te doen, wat ook nog eens goed was voor de fourage: flessen bier en stinkende jonko’s behoorden vanaf dat moment tot de standaarduitrusting van onze ‘flight’. Uiteraard werden wel de leden van de club door ons op hun wenken bediend en voorzagen we de driving range van voldoende ballen, want de kachel moest immers roken, nietwaar? Al met al wisten we er een relaxte sfeer te scheppen waar de clubleden niet per se ontevreden mee waren. De fooien rolden lekker binnen, net als uitnodigingen om eens een rondje mee te lopen of in de bar het een en ander mee te drinken.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Als je zes dagen per week op de golfbaan rondhangt en een paar honderd ballen per week wegmept op de range ga je spelletjes bedenken. Eén van die spelletjes was afslaan met een putter – de kortste stok in je tas die niet ontworpen is om honderdvijftig meter of meer vanaf een tee te knallen, maar om een balletje op de gladgeschoren green een paar meter richting het gaatje te ‘duwslaan’. Ontzettend leuk om te doen, als je je armen kort genoeg weet te houden. Onder invloed van diverse (geestverruimende?) middelen en een dosis overmoed sloeg een makker eens te diep, raakte de mat en natuurlijk brak het ‘clubhoofd’. Hij miste op een haar na zijn maten. Dat was het einde van dat spelletje.
Pero bueno, het is nu ook weer niet zo dat het golfen in Spanje vergeleken kan worden met een bezoek aan een coffeeshop in Amsterdam. Op de prachtige en poepsjieke golfclub Costa Daurada zult u dergelijk gedrag nooit aantreffen. Bij Costa Daurada treft u wel een zeer uitdagende baan met heerlijk uitzichten en spannende doglegs, door de glooiing is het terrein ook een echte kuitenbijter. Een goede conditie of een buggy is hier echt nodig, want de socio’s houden de vaart er graag in, men wil graag op tijd bij het clubhuis terug zijn voor de comida. Ik waarschuw alvast voor de huiswijn: afblijven! Dat doet namelijk iedereen en wat er nog in het vat zit, zit er al járen, maar niet om het te laten rijpen.
Terug naar Aigües Verds, die tegenwoordig Gaudí Golf Club heet. Niet omdat Gaudí nou zo’n goede golfer was, maar omdat hij in Reus, een dorpje in de buurt geboren zou zijn. Bewoners van het dorp bestrijden dat verhaal. Terwijl zijn toenmalige club Valencia in chaos en misère zat, kwam Ronald Koeman in maart 2008 doodleuk op de Gaudi Golf Club een rondje lopen met een journalist van Antena 3. Je zou verwachten dat een coach die op de schopstoel zit zich toch meer zou willen richten op de eerstvolgende wedstrijd waarvan je zou kunnen vermoeden dat het wel eens je laatste zou kunnen zijn, maar nee. Volledig ontspannen, kraagje van de polo omhoog á la de clubidioot die zich de flight binnen wist te wurmen (Robert Jan Derks), genietend van het geroezemoes op de achtergrond (Is het hem? Ja het is hem!) Drie dagen later was hij als coach ontslagen en een paar miljoen rijker.
Met dat idee in je achterhoofd putt je een stuk relaxter, dat snapt een kind. Enniewee, de hoofdredacteur op de golfbaan… De volgende keer dat de hoofdredacteur me vraagt om ‘even naar de club te wippen’ stel ik toch maar voor het bij de negentiende hole te houden. Dat is voor iedereen beter. Deze golfbanen vindt u in de buurt van het mondaine Cambrils. Eentje ligt er tegen het ordinaire Salou aan, maar op de (tournament)baan zelf merkt u daar helemaal niets van.
Lees meer Portugal Post:
