De zelfmoord van Ramdas is in de media voorbijgegleden in de luwte van het ski-ongeluk van prins Friso. Binnen de gemeenschap van bloggers en twitteraars maakte zijn overlijden wel veel los. Op internet barstte een heftige ruzie los. Ramdas wordt door zijn tegenstanders vooral gehaat als de man die ons Nederlanders in een –sterk polemisch – artikel verwijt white trash te zijn. In zijn optiek zijn veel Hollanders tokkies, met achterlijke ideeën en onbeschofte omgangsvormen. Op weinig barmhartige wijze wijst hij de “Telegraaf- een Geenstijl.nl-lezers, SBS-6, RTL-kijkers en PVV-stemmers” aan als “primitieve, rancuneuze, rechtse en extreemrechtse types zonder moraal, zonder principes, zonder idealen”. Deze ene passage verklaart hem vogelvrij. Publicist Joost Zwagerman verwijt Ramdas arrogantie omdat hij een paar miljoen Hollanders wegzet als mensen zonder moraal. Alsof een groot deel van de blanke Nederlanders niet over een geweten beschikt. Door de overweldigende nadruk op de ‘white trash‘ formulering is de nuancering die Ramdas aanbrengt volledig verdwenen.
De culturele beschaving van ons Nederlanders is volgens Ramdas net zo mislukt als die van een groot deel van de allochtonen. Dit wordt veroorzaakt doordat aan cultuur weinig belang wordt gehecht. Ieder maatschappelijk thema wordt in termen van materiële waarheden besproken. Maar fatsoen is niet materieel, niet te meten en dus onzichtbaar.
Belezenheid
Het artikel van Ramdas is een aanklacht op onze cultuur. In feite doet hij hetzelfde als Jan-Peter Balkenende, die als premier een lans probeerde te breken voor meer ‘normen en waarden’. Maar Ramdas durft iets verder te gaan. Waar Balkenende iets abstracts als ‘normen en waarden’ aan de orde stelt, doet Ramdas concrete uitspraken over beschaafd en onbeschaafd gedrag. In zijn opvatting gaat beschaafd gedrag verder dan het respecteren van de wet. Voor de intellectueel Ramdas wordt beschaving gedefinieerd als wellevendheid die ten dele voortkomt uit belezenheid. De kleinburger die zich netjes aan de wet houdt, hoeft nog niet wellevend (beschaafd) te zijn. Dat is de aanklacht van Ramdas. In economisch opzicht zijn we rijker geworden, maar in cultureel opzicht is het armoede troef. Belezenheid en wellevendheid staan niet meer hoog in het vaandel.
Actueel is het zeker. Onlangs nog werd de Powned-journalist Rutger Castricum aangevallen bij De Wereld Draait Door. “Een generatiekloof”, oordeelde Castricum. “Eerder een fatsoenskloof”, werd hem toegebeten door studiogast Frenk van der Linden. Ramdas doelt met ‘white trash’ op een steeds groter wordende groep autochtonen en allochtonen die aan de rand van de sociale orde staan. Dit zegt niets over hun economische status. Integendeel. Delen van het Gooi, de Amsterdamse grachtengordel en andere uptown gebieden kwalificeren zich net zo goed als de Bijlmer of Oosterwei. Kenmerkend is dat deze groep onvoorspelbaar is, onverdraagzaam en bij voorbaat geen respect heeft voor welke politieke of morele autoriteit dan ook. Hiermee verdiept Ramdas in feite de stelling van Paul Scheffer. Die legt in zijn artikel Het multiculturele drama de oorzaak van het mislukken van de multiculturele samenleving bij kwantificeerbare elementen zoals opleiding en arbeidsparticipatie. Ramdas vindt Scheffers sociale invalshoek te beperkt en stelt daar een culturele verklaring naast. Voortredenerend op Scheffer is er geen sprake van een faillissement van de multiculturele samenleving, maar van de culturele samenleving als geheel. Het is veelzeggend dat deze inzichten van Ramdas door de meeste media zijn genegeerd. Alleen het relletje met Joost Zwagerman dat door zijn artikel werd uitgelokt, werd massaal opgepakt.
Deze eenzijdige behandeling door sommige media en de stortvloed aan haatdragende en persoonlijke reacties aan zijn adres, vormen de bevestiging van datgene wat Ramdas ons voorhield. We zijn white trash.
Harry Veenendaal is historicus, columnist en (oud)advocaat, Paul Hissink is mediastrateeg en internetondernemer.
CC-Foto: Paul Blank.
