BATH, Maine (AP) – De destroyer, het werkpaard van de Amerikaanse marine, werd meer dan 30 jaar geleden in productie genomen, toen Tom Stevens nog een jonge lasser was.
Nu maakt de marine zich klaar om de bladzijde om te slaan en kijkt uit naar een toekomstig schip vol met lasers die raketten kunnen neerschieten en vijanden kunnen aanvallen met hypersonische raketten met een snelheid van meer dan 3.800 km/u.
Stevens, 52, zegt dat het oorlogsschip een kans biedt om iets nieuws te bouwen na een historische productierun van de Arleigh Burke-klasse.
“Het wordt een indrukwekkende destroyer die ons absoluut op weg zal helpen naar de volgende generatie schepen,” zei Stevens, directeur van de grondmontage bij marine scheepsbouwer Bath Iron Works.
De inzet is hoog als het gaat om een vervanging voor de ruggengraat van de vloot, omdat de marine wordt geconfronteerd met een groeiende dreiging van China, waarvan het numerieke voordeel elk jaar groter wordt.
De eerste ontwerpcontracten werden deze zomer toegekend aan General Dynamics’ Bath Iron Works in Maine en Huntington Ingalls Industries in Mississippi voor een groot oppervlakte-oorlogsschip dat uiteindelijk de productie van de alomtegenwoordige Burke-destroyers zal opvolgen.
Al dat oorlogstuig zal niet goedkoop zijn. De gemiddelde kostprijs van elk nieuw vaartuig, DDG(X) genoemd, zal naar schatting een derde hoger liggen dan die van de Burkes, waarvan de laatste ongeveer 2,2 miljard dollar per stuk kosten, volgens het Congressional Budget Office.
De marine heeft gezworen dat ze de recente scheepsbouwdebacles niet zal herhalen, toen ze de productie overhaaste en te veel nieuwe technologie in schepen propte, wat leidde tot vertragingen en extra kosten voor littorale gevechtsschepen, stealthy Zumwalt-klasse destroyers, en het USS Gerald Ford-vliegdekschip.
“In plaats van het succes van de DDG(X) te koppelen aan ontwikkelingstechnologie, gebruiken we bekende, volwassen technologieën op een flexibel platform dat de komende decennia kan worden geüpgraded, naarmate de technologie van morgen is gerijpt en gedemonstreerd”, aldus Jamie Koehler, een woordvoerder van de marine.
Een scheepswerf in Wisconsin is vorige week begonnen met de bouw van de eerste in een nieuwe klasse van fregatten, die kleiner zijn dan destroyers. Deze schepen maken gebruik van een bestaand ontwerp, en er zijn geen nieuwe wapensystemen.
Toch blijft men zich zorgen maken over de kosten van de torpedojager. Een hoog prijskaartje zou het aantal schepen verminderen dat de marine zich kan veroorloven te bouwen, zei Bryan Clark, defensie-analist bij het Hudson Instituut.
“Je zult eindigen met een oppervlaktevloot die, in plaats van te groeien, zou krimpen,” zei Clark.
De productie van het nieuwe schip is nog jaren ver weg.
Voorlopig gaan de scheepswerven door met de productie van de Burke-klasse destroyers, die een plaatsje in het recordboek hebben veroverd voor een productierun die langer heeft geduurd dan elk ander slagschip, kruiser, torpedojager en fregat in de geschiedenis van de Amerikaanse marine. Tegen de tijd dat de laatste Burke wordt gebouwd, kan het zelfs het vliegdekschip Nimitz overtreffen, dat een productie van vier decennia had.
Bij Bath Iron Works hebben de scheepsbouwers bijna uitsluitend aan de Burkes gewerkt, met uitzondering van de drie Zumwalt-klasse destroyers, en ze hebben een achterstand die tot het einde van het decennium zal duren.
Scheepstechnicus Tim Garland, 57 jaar, begon in 1988 te werken aan de eerste Arleigh Burke-destroyer, waar hij ballistische deuren en luiken maakte. In de loop der jaren heeft hij aan zowat elk onderdeel van het schip gewerkt, tijdens ijskoude winterdagen en stomend hete zomerdagen.
De shipfitter had nooit gedacht dat hetzelfde schip – dat in de loop der jaren is verbeterd – zo’n lange levensduur zou hebben.
“We dachten dat er al veel eerder een vervangend schip zou zijn. Maar als het niet kapot is. Repareer het dan niet,” zei hij.
De marine wilde oorspronkelijk de Burkes vervangen door stealthy Zumwalt-klasse destroyers met elektrische voortstuwing, een ongebruikelijke ‘tumblehome‘ romp en hoekige vorm om de radarsignatuur te minimaliseren. Het programma werd uiteindelijk ingekort van 32 schepen tot drie vanwege de hoge kosten, maar voorstanders zeiden dat de technologische sprongen nuttig zouden kunnen zijn voor toekomstige schepen.
De nieuwe torpedojagers zullen inderdaad gebruik maken van de elektrische krachtcentrale van dat schip om lasers van energie te voorzien, terwijl ze een conventionele romp en een radar- en wapensysteem gebruiken dat vergelijkbaar is met wat momenteel in gebruik is, aldus de marine.
Matt Caris, een analist bij Avascent, zei dat de marine tot het uiterste gaat om te voorkomen dat de uitgaven uit de hand lopen, uitgaande van haar visie op volwassen technologie en het algemene acquisitieproces tot het tijdschema. Het eerste schip van deze klasse zou niet voor het midden van de jaren 2030 in dienst worden gesteld.
“De marine probeert de met een aantal potentieel revolutionaire mogelijkheden in een zo laag mogelijk risico en evolutionair proces terecht te komen,” zei hij.
Anderen vrezen dat de kosten een aderlating zullen worden voor de rest van de vloot.
Het is mogelijk dat de marine zich slechts één van de schepen per jaar kan veroorloven, vergeleken met de huidige destroyer-bouwsnelheid van twee tot drie per jaar, waardoor de omvang van de vloot na verloop van tijd zal krimpen, zei Clark.
“Ze willen elke missie op de DDG(X) stapelen om er een soort ster van te maken. Ze leggen financieel al hun eieren in één mand,” zei hij.
De nieuwe torpedojager vertegenwoordigt de hoogste aspiraties van de marine.
Aan de andere kant versnelt de marine ook het onderzoek naar goedkopere droneschepen die de sensoren en offensieve capaciteiten van de marine zouden uitbreiden, door samen te werken met bemande schepen die verder uit de gevarenzone zouden worden gehouden. Zo’n netwerkvloot zou verspreid liggen en moeilijker te vernietigen zijn.
In Bath is er een nieuwe generatie scheepsbouwers – duizenden onder hen, waaronder de zoon van Tom Stevens, Shane Stevens – die staan te popelen om het nieuwe programma en een lange periode van gestaag werk.
Grote contracten zorgen ervoor dat de arbeiders nog jaren bezig zullen zijn, maar er is ook enthousiasme om iets nieuws te proberen, zei Shane Stevens.
“Ik ben altijd enthousiast als ik iets nieuws leer dat hightech is. Dat is waar ik enthousiast over ben,” zei de 29-jarige.
Associated Press, vertaald door TPO.
