OPINIE
Eindbestemming Algarve: vrouwmensen van de derde leeftijd met kortpittig kapsel, in driekwartsbroeken en op crocs die kwetteren als dronken spreeuwen. En deel 3 van Emigreren naar Spanje kan je leren.
Vind je dit leuk? Neem dan nu een abonnement zodat we leuke dingen kunnen blijven plaatsen!
Bom dia, amigas e amigos. ik heb in de onderste lade van mijn bureau een om mij onbekende redenen niet-uitgegeven roman klaar liggen. In die pageturner, getiteld Ik Arthur van Amerongen, staat een schrijfschool in de Algarve centraal, geteisterd door vrouwmensen van de derde leeftijd met kortpittig kapsel, in driekwartsbroeken en op crocs die kwetterend als dronken spreeuwen mijn zielerust verstoren.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Arthur van Amerongen, mijn alter ego, vegeteert in een houten hut met vijf schurftige honden. Hij haat mensen maar vooral vrouwen en is dientengevolge alcoholist. In de Algarve wemelt het van de expats die al bij zonsopgang beginnen te zuipen. Heel erg Nederlands is dat, dat er gezopen moet worden zodra de koperen ploert zich even laat zien. Vergelijk het met Wadden-alcoholisme, waarbij iedereen op die stinkende veerponten zich een delirium moet slempen.
Arthur van Amerongen is losjes gebaseerd op Martin Bril, die net als ik zijn grote Nederlandse roman maar niet van de grond kreeg. De scribent brengt zijn ochtenden door op een terrasje in zijn dorp, met stapels kranten en boeken die hij niet aanraakt omdat zijn handen zo trillen.
Tevens is Arthur van Amerongen een combinatie van Oblomov en Geoffry Firmin, de Engelse consul in Under The Volcano. Dan wordt de schrijver in supermarkt Pingo Doce in Loulé, notabene op de bij de bacalhau-afdeling, spontaan verliefd op Tessa de Loo, die vlak bij zijn stinkhut een respectabele romanciersacadamie uitbaat (helaas is mijn lieve vriendin geremigreerd naar Zutphen en ik mis haar nog dagelijks maar in mijn onuitgegeven roman leeft ze voort).
Mijn alter ego Arthur van Amerongen begint wervende teksten te schrijven voor Tessa’s schrijfschool. Leest en huivert:
“Verrukt is Tessa over haar woongebied in de heuvels van de zonovergoten Algarve, waar ze net zo diep geworteld lijkt als de markante johannesbroodbomen. Overdag zingen bijzondere vogels, krekels geven schemerconcerten en ´s nachts roept een uil. En altijd ruist de zeewind. De zuivere lucht ruikt naar wilde tijm en cistusroos, marjolein en sinaasappelbloesem. En het licht is er goudkleurig, warm en intens. Als er zoiets bestaat als het landschap van de ziel, dan heeft ze dat gevonden in Portugal.”
Door zijn permanente alcoholwaan kent Van Amerongen collega De Loo engelachtige eigenschappen toe. Denk aan Martine Bijl in Help de Dokter verzuipt en in het bijzonder dat moment dat ze haar gesteven witte blouse met kanten kraag open knoopt en dat die spierwitte beha zichtbaar wordt. Wanneer Van Amerongen op aandringen van Tessa haar cursus romanschrijven gaat volgen, en hij vervolgens zakt voor het examen en zijn diploma Romanschrijven niet haalt, draait van Amerongen volledig door en vindt er een enorme slachting plaats op de schrijfschool, en alleen Tessa overleeft omdat zij de woeste wouden bij Loulé invlucht. De roman is natuurlijk heel gelaagd en kan ook gezien worden als een felle J’Accuse tegen de Nederlandse expats in de Algarve.
Ik schaam me vaak dood dat ik Nederlander ben. De lezer denkt nu meteen: oh, de seniele Hollandse camperaars met hun driekwartsbroeken, gifgroene Crocs en kortpittige kapsels zijn weer terug in de Algarve en maken ons Tuurtje het leven zuur. Nou is het inderdaad zo dat het op de parkeerplaats bij mijn strandje krioelt van deze dementerende sleurhutrupsen die pas tegen Pasen weer opzouten naar de Heimat. Het ergste vind ik nog dat ze in het wild schijten (om te bezuinigen op hun chemisch toilet) en het hele natuurgebied voor mijn deur bezaaid is met proppen Aldi-toiletpapier en drollen, die mijn honden knorrend oppeuzelen en daarna vrolijk de smoel van het baasje aflikken want papa is de liefste.
Daar zitten de snowbirds dan, meesmuilend en mokkend te patiencen in hun sleurhut op de parkeerplaats van de Aldi en de Lidl. Als ik een verveeld overwinterend Hollands echtpaar was, zou ik tijdens Iberisch noodweer naar de parenclub gaan. Maar die zijn er niet in de Algarve. Dus moeten ome Ko en tante Bep naar Spanje (tip van Tuur: parenclub Cupido in Huelva, met gratis tapas) en dat kost weer benzine.
Niemand in de Algarve houdt van de overwinterende camperaars en de Portugezen zijn dolblij als ze massaal terugreizen naar Nederland, zo tegen Pasen. De Algarve is geen paradijs voor gerontofoben, want de zogenaamd stille generatie is oorverdovend aanwezig.
Het is gelukkig niet zo erg als in Benidorm, waar ik als jongeling regelmatig overwinterde. In die contreien overwinteren maar liefst 30.000 (dertigduizend) Nederlandse oudjes. Die waren alleen maar aan het klagen in de supermarkt, bij de kapper, in de tapasbars, bij de benzinestations, op de markten, in de restaurants en vooral op het strand, waar ze elke ochtend om elf uur met honderden tegelijk stonden te heilgymnastieken.
De Hollandse troisième âge heeft een eigen overwinteruniversum geschapen aan de Costa Blanca. Een leger medici waakt over hun gezondheid: artsen, tandartsen, fysiotherapeuten, chiropractors, oogartsen, urologen, reumatologen, plastisch chirurgen en allergologen. Verder zijn er Nederlandse hondenkapsalons en dierenpensions, Nederlandse kerken, een loge van de vrijmetselarij en er is zelfs een synagoge. Ik ging dagelijkse naar de Hollandse slagerij, waar je paardenrookvlees, slavinken, zure zult, boerenkop, bami goreng, shoarmavlees, belegen komijnenkaas en erwtensoep kunt kopen.
Benidorm barst van het internationale B-variété, iets wat de Algarve ontbeert. Vaak zijn het artiesten die ’s zomers in Engelse badplaatsen als Blackpool en Brighton optreden en ’s winters naar de Costa Blanca verkassen. Ik zag bandparodisten, goochelaars, illusionisten, dames met een poedel-act, buiksprekers en verschrikkelijke Tom Jones-imitators.
Net als aan de Costa Blanca is er veel verborgen leed in de Algarve. De meeste Hollandse overwinteraars zijn zwaar aan de drank en ook dat aspect wordt uitgemolken in mijn roman. In het kader van de research voor mijn boek wilde ik eens een kijkje nemen bij de Anonieme Alcoholisten. Ik ben meer van de Jellinek en moet niets hebben van de AA, die erg religieus zijn. Jarenlang liep ik met een T-shirt met de tekst: “I am not an alcoholic. I am a drunk. Alcoholics go to meetings.” Er is echter geen Nederlandstalig AA-filiaal in de Algarve. Engelsen zijn enkel leuk en te verdragen als ze starnakel zijn, dus wilde ik niet naar de Angelsaksische AA.
Bij Portugese alcoholisten moet ik denken het aan de Bimbo Box, de automaat met het trillende tropische apenorkest die ooit in het Amsterdamse Vondelpark stond. Daarom bezocht ik namens die vriend de Anonyme Alkoholiker. Duitsers dus. Die houden hun meetings in een spiritueel centrum in een spookdorp bij mij in de buurt. Ik schrok me een hoedje van het taalgebruik – Einigkeit! Dienst! Genesung! – en schoot nog net niet in de ganzenpas. Op het prikbord las ik mededelingen van de workshop rituele muziek uit de Andes en de cursus sjamaans anusblazen en toen ben ik naar een kroeg gevlucht. Nimmer in mijn leven snakte ik zo naar een borrel.
Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen lieve lezeressen. Werkelijk níets nuttigs hebben jullie geleerd tot nu toe, maar door wanhoop -in de wandelgangen ook wel RutteIV genoemd- blijven jullie aanklampen bij het kleine clubje succesvolle emigranten die de Portugal Post tot duizelingwekkende hoogten van prozaïsche journalistiek opstuwen. Mijzelf reken ik daar niet onder, redigeren van schoolboekinformatie is nauwelijks scheppend te noemen, laat staan verheffend. Bueno, u doet het er maar mee.
Waar wilden wij ons ook alweer gaan vestigen? Dat was één van de huiswerkvragen van vorige week. Afgelopen dinsdag werd ik gebeld door onze Geliefde Hoofdredacteur met de vraag wat ik denkende was geweest met het openbaren van zijn e-mailadres, dat hij tot nu toe had gereserveerd voor een absolute inner circle waarin de kroonprins van Saudi Arabië slechts een toevallige passant was die per ongeluk via een contact uit obscure nachtclub te Beiroet in het adresboek verzeild was geraakt maar daar wel misbruik van trachtte maken op zijn anonieme reisjes naar de Sodoms en Gomorra’s die Europa nu eenmaal rijk(er) is.
Enniewee, u heeft die vraag een beetje te uitbundig en veelvuldig beantwoord, met als gevolg dat genoemd e-mailadres uit roulatie is genomen. Dus laat niemand beweren dat de Portugal Post niet gelezen wordt! Uw huiswerk zendt u voortaan maar via Twitter. Raúlito kijkt het allemaal na, beloofd.
Overigens moet u niet te zwaar tillen aan mijn/onze kwalificaties van uw sneue leven in Nederland. Het is slechts een mening, geen door wetenschap ondersteund feitenrelaas zoals het stikstofverhaal, dat eerlijk gezegd onvoldoende serieus wordt genomen door jullie regering. Ik bedoel groen, daar bestaat echt werkelijk en aantoonbaar gewoon nog steeds véél te véél van in Nederlandje. Moeten jullie echt niet willen met zijn allen. Bovendien is het weinig verwelkomend voor die arme sodemieters uit woestijnië die toch al zo verdomd lang moeten wachten op een eigen huis (neurie lekker mee zou ik zeggen), een eigen Miele en een drie meter flatscreen. Al dat groen doet die jongens, de dames reizen pas later na, ongelofelijk veel pijn aan de ogen. Zoveel privileges, gratis ook nog eens, die jullie in dat kouwe kikkerlandje genieten zonder er de pracht en praal van te waarderen. Foei!
Dus, je nieuwe stek kent geen weilanden, geen veeteelt en als het even kan geen cultuur. Dat werkt alleen maar verwarrend, want cultuur breng jij mee als goedgeaarde Holandès. Een beetje guíri weet natuurlijk precies waar het aan schort in zijn nieuwe habitat en gaat dat ook in no time oplossen. Zodra je alcaldable bent meteen je gekozen dorp opstoten in de vaart der volkeren. Zo doen wij jongens van de Wit en geboren polderaars dat!
Goed, huiswerk nu.
Wáár denk je te gaan wonen? Wát wéét je van die specifieke nederzetting, de comarcaI, de Provincia en last but not least, de autonomía. Dit alles natuurlijk slechts indien wij spreken over een voorkeur voor het Spaanse gedeelte van het Iberisch Schiereiland. Maar dit is logisch, anders zou u mijn stukkie sowieso overslaan.Huiswerk insturen via Twitter. Zoek maar op Raúlito of Raúl Godero. Wie weet.
En bedenk, hoe meer je weet over je geliefde stek hoe beter, maar de werkelijkheid komt zelden in de buurt van wat je had verwacht of gedroomd. De werkelijkheid is zó veel mooier…
Poot van Bella trouwens, ze is deze week één jaar oud geworden.
Besos,
Raúlito.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
