Op 18 maart kiezen we nieuwe Provinciale Staten. Maar wat zijn dat eigenlijk? En waarom is het zo belangrijk dat we dan gaan stemmen? Provincies houden zich voornamelijk bezig met ruimtelijke ordening. Een technisch beleidsterrein, waarover zelden principiële discussies ontstaan. Provinciale politiek leeft dan ook totaal niet. De media besteden er nauwelijks aandacht aan. Weinig Nederlanders zijn in staat om ook maar één Statenlid of gedeputeerde uit hun provincie (of uit welke provincie dan ook) te noemen. Laat staan dat ze de partijprogramma’s zouden kennen. Weet u nog welke naam er stond achter het hokje dat u bij de vorige Statenverkiezingen rood hebt gemaakt?
Ja maar, zo hoor je vaak, het gaat op 18 maart ook niet om de provincies, maar om de Eerste Kamer. Die wordt in mei gekozen door de nieuwe leden van Provinciale Staten. En de Eerste Kamer is wél belangrijk, want zij bepaalt of de coalitie in de Tweede Kamer kan doorregeren.
Bij de Statenverkiezingen stemmen we dus op personen van wie we nog nooit gehoord hebben, zodat die de Eerste Kamer kunnen kiezen, zodat die kan bepalen of het kabinet mag blijven zitten of niet. Dat is dan wel een erg ingewikkelde omweg. Als we willen weten wat de kiezers van het beleid van Rutte-II vinden, kunnen we toch beter meteen Tweede Kamerverkiezingen organiseren?
Het is wel duidelijk dat Nederland te veel bestuurslagen en gekozen organen kent. De Provinciale Staten zijn helemaal niet nodig. De bestuurlijke taken van provincies kunnen makkelijk door gemeenten, of samenwerkingsverbanden van gemeenten, worden overgenomen. En als je toch met alle geweld een provinciebestuur wilt hebben, laat de leden daarvan dan via getrapte verkiezingen door de gemeenteraden aanwijzen. Val daar de burgers niet mee lastig.
De enorme machtspositie van de voornamelijk door bejaarden bevolkte Eerste Kamer is helemaal idioot. Dit instituut presenteert zich wel deftig als chambre de réflection, maar in de praktijk is het een overbodige kopie van de Tweede Kamer. Met als belangrijkste verschil dat de leden niet door de bevolking worden gekozen en dus geen rechtstreeks mandaat hebben.
Het land dreigt straks vrijwel onbestuurbaar te worden doordat een stelletje ijdele oud-coryfeeën de wapens in handen krijgt om ieder kabinetsbesluit te blokkeren. Na de Nacht van Wiegel en de Nacht van Van Thijn hadden we laatst al bijna de Nacht van Duivesteijn. Welke Nachten staan ons dan nu nog te wachten?
Afschaffen dus, die Provinciale Staten. En afschaffen, die senaat. Met verkiezingen voor de Tweede Kamer, de gemeenteraden en het Europees Parlement hebben we al democratie genoeg. We kunnen best wat minder vaak naar de stembus.
