Een zeer divers publiek wacht donderdagavond op het trio MY BABY die hun tweede album Shamanaid komt presenteren. Het eerste album Loves Voodoo is goed ontvangen en heeft deze Nederlands en Nieuw-Zeelandse formatie een tour bezorgd door maar liefst zestien landen waaronder Amerika en Japan. De verwachtingen liggen hoog voor dit veel bepalende tweede album en die spanningen zijn vanavond soms te merken.
Gitarist Daniel Johnston komt als het eerst het podium op met een zwart pak, hoed en half wit geschminkt gezicht. De visuals op de achtergrond van het podium laat een sterrenhemel zien. Als drummer Joost van Dyck een zacht drummetje inzet spreekt Johnston het publiek toe: “They say it’s not about the destination but about the journey. This is the journey”. Dan komt ook zangeres en zus van de drummer Cato van Dyck het podium op.
Cato’s verschijning past perfect bij het imago van de band en aan haar outfit is te zien dat er over is nagedacht. Gekleed in een wit korset en een wit broekje met daaroverheen een lang wit doorzichtig gewaad en op blote voeten loopt ze het podium op en opent de band met The Doors of Your Mind, een rustig nummer van het nieuwe album.
De band heeft een duidelijke eigen sound en laat zich niet in een hokje stoppen. De muziek laat de zaal dromen in een trance maar is tegelijkertijd dansbaar met de blues-invloeden die op het tweede album nog meer te horen zijn dan op het eerste album. Cato’s stem is dromerig maar wordt afgewisseld door lange uithalen met pit.
Na het rustige The Doors of Your Mind komen twee meer upbeat nummers die de zaal doen dansen. De sterren op de achtergrond wisselen nu af met wolken, vliegende vogels en bomen wat de dromerige sfeer goed doet. Praten tussendoor doet de band niet. De nummers vloeien feilloos op elkaar over en weten de aandacht van de zaal bij hen te houden. Het trio gaat op in de muziek en het publiek doet het zelfde. Op het praatje van Johnston in het begin na, wat een beetje ingestudeerd leek, is er geen ruimte voor interactie.
Het vertrouwde werk Mad Mountain Thyme van het eerste album wordt goed ontvangen door het publiek. Johnston trekt tijdens dit nummer de aandacht naar zich toe met een perfecte stevige gitaarsolo en geniet voor de eerste keer vanavond zichtbaar voordat hij weer naar achter stapt en plaats maakt voor Cato. Cato sluit het nummer af met een indrukwekkend zuivere lange uithaal wat misschien wel het hoogtepunt van de avond is. Het publiek ontvangt dit dankbaar en gaat helemaal los. Cato ontvangt dit met een bescheiden lachje.
Met een paar rustige nummers Hidden from Time en Mary Morgan weet de band de rust weer te pakken. Ze durven hun tijd te nemen met de nummers en ter plekke te bedenken hoe het verloopt. Met Marching van het tweede album laat de band hun blues-kant goed zien.
De band blijft een beetje gespannen staan en pas na tien nummers schiet de band eindelijk uit hun rol en zien we ze genieten en boven zichzelf uitstijgen. De druk van de presentatie van een tweede album blijft het hele optreden zichtbaar maar als de show naar het einde nadert zien we de opluchting en ontlading van de band. Daar reageert het publiek ook weer dankbaar op.
De nummers worden afgewisseld met jams wat in een rap tempo, strak en ge-olied gaat. De show zakt het hele optreden niet in en het publiek lijkt de jams dan ook het meest te waarderen.
Bij het nieuwe nummer Uprising komen er twee dansers het podium op, ook weer geheel gekleed in stijl met zigeunerrokken, die vrij en explosief het publiek vermaken met hun dans. Het doet de indruk wekken dat de band, die toch een beetje statig op het podium staat, dit niet zelf kan en dat de dansers dit moeten compenseren.
De band eindigt met Seeing Red het eerste nummer van het laatste album, een spacende jam met veel echo en geeft als toegift nog Leave for Good van het eerste album waar ook Cato een dansje waagt en de dansers het podium weer op komen.
Met een show die vooral om het tweede album draait (alle nummers zijn gespeeld) weet de band het publiek constant vast te houden. De combinatie van de dromerige bijna hippie-achtige aankleding en de blues-soul-rock nummers die met pit foutloos worden gespeeld maakt de show tot een unieke meeslepende ervaring en laat de kleine zaal van de Melkweg in extase achter.
