In een bijzonder eerlijk en geruchtmakend artikel, gepubliceerd in de Daily Mail, hekelt de voormalige voorvechter van Britse rassengelijkheid de verregaande Britse cultuur van politieke correctheid als het gaat om etniciteit, religie en huidskleur.
Volgens de (zelf zwarte) Trevor Philips, die van 2003 tot 2012 voorzitter was van de Commission For Racial Equality (waarmee hij tonnen per jaar verdiende), heeft de politieke correctheid in zijn land ervoor gezorgd dat onschuldige kinderen slachtoffer konden worden van Pakistaanse misbruikers terwijl iedereen wegkeek, dat multiculturalisme een business werd voor subsidiegebruikers die juist tegen integratie waren en rechts-populistische partijen konden groeien als kool.
Ook wijst hij erop dat het politiek-correcte wegkijken er mede voor heeft gezorgd dat moslimkinderen ongestoord konden radicaliseren tot jihadist en segregatie in de Britse samenleving vooral is gegroeid in plaats van bestreden.
Philips schreef zijn artikel als inleiding op een documentaire getiteld Things We Can’t Say About Race That Are True die zal worden uitgezonden door het Britse Channel 4.
In deze documentaire interviewt hij onder andere (oud-)politici als Nigel Farage, Tony Blair, en oud-minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw die nu toegeeft dat het openzetten van de Britse grenzen voor met name Oost-Europeanen, 11 jaar geleden, achteraf een ‘spectaculaire mislukking’ lijkt te zijn.
Ook andere oud-politici geven in de documentaire toe dat het multiculturele labourbeleid van destijds niet de multiculturele samenleving heeft gebracht waarop ze hadden gehoopt.
Oud-premier Tony Blair blijft er echter bij dat zijn multiculturele plannen destijds een ‘goed idee’ waren. Volgens sommige politici is Tony Blair nu nog ‘de enige in Groot-Brittannië die denkt dat zijn multiculturele beleid succesvol is’.
Hieronder enkele (naar het Nederlands vertaalde) quotes uit het artikel in de Daily Mail:
“Multiculturalisme is een business geworden, waarin leiders van etnische gemeenschappen zoveel mogelijk subsidie binnen kunnen harken door zo weinig mogelijk te integreren.
“In sommige gevallen werden praktijken als vrouwenbesnijdenis gezien als een ‘privé-aangelegenheid’. In andere gevallen keken politici bewust weg als onderdeel van een deal: het toestaan van dergelijke praktijken in ruil voor stemmen.
“Uiteraard was niets van dit alles geheim. Maar iedereen die ook maar in die richting wees kon er op rekenen te worden neergesabeld als iemand die geen respect heeft voor diversiteit.
“We dachten oprecht dat als de overheid maar hard genoeg zou optreden tegen discriminatie, we ons verder geen zorgen zouden hoeven maken over raciale en religieuze verschillen. Die zouden immers vanzelf als sneeuw voor de zon wegsmelten want we waren toch allemaal exact dezelfde mensen onder verschillende huidskleuren?
“Toen het duidelijk werd dat de daders van de aanslagen op de metro en bussen in Londen allen jonge Britse moslimmannen waren, werden we geconfronteerd met een gruwelijke waarheid: als onze multiculturele droom was uitgekomen en zo goed werkte, waarom was dit dan gebeurd?
“Het is niet ‘islamofoob’ om je af te vragen of een gesloten moslimgemeenschap wellicht verantwoordelijk is voor het bijbrengen aan jongeren van een radicale, dodelijk beperkte wereldvisie. Niemand in Frankrijk twijfelt er over of de aanslagen op Charlie Hebdo ten minste voor een gedeelte te wijten zijn aan de rampzalige segregatie in de Franse banlieues, de getto’s waar veel moslims leven.
Maar alleen al het benoemen van deze feiten wordt als zo kwetsend ervaren dat het vrijwel onmogelijk is hier over te spreken.
In een wereld waarin Martin Luther King en Nelson Mandela worden gelauwerd, is de moderne, seculiere zonde van het ‘racist zijn’ (of ‘anti-semiet zijn’ of ‘islamofoob zijn’) met afstand de ergste misdaad waarvan je kan worden beschuldigd.“Maar als Afrikaans-Caraïbische Britten statistisch gezien vaker bepaalde misdaden plegen dan anderen, wat een feit is want het vermoorden van Afrikaans-Caraïbische Britten is iets waaraan doorgaans andere Afrikaans-Caraïbische Britten zich schuldig maken, dan kan het zin hebben dit te benoemen zodat we kunnen achterhalen waarom dit het geval is. Zodat we het voortaan kunnen voorkomen.
“The Times-verslaggever Andrew Norfolk, die ook het seksueel misbruik door Pakistaanse bendes aan het licht bracht, ontdekte onlangs nog een film die werd gemaakt door de Britse Jeugdzorg en was bedoeld om jongeren te waarschuwen voor gevaren van loverboys en misbruik. Het bleek dat de film in 2008 is tegenhouden om de eenvoudige reden dat in de film een blank meisje het slachtoffer wordt van een jonge Pakistaanse man die haar misbruikt.
Een zeer realistisch scenario, maar het mocht niet worden vertoond uit angst voor het aanwakkeren van racisme. Een andere film werd toen wel vertoond: hierin is het een blanke dader die een zwart meisje misbruikt. In de hele film komt verder geen enkele Pakistaan voor.“Het zijn niet alleen de gevolgen van het vrije woord waar we bang voor zijn. We vinden het ook steeds moeilijker om serieuze problemen in de maatschappij aan de kaak te stellen omdat we te bang zijn geworden ze te beschrijven.
“In een ongelijke wereld, waarin we de problemen met rassenongelijkheid en segregatie juist willen bestrijden, moeten we er tenminste klaar voor zijn de problemen ook echt te benoemen. Dat betekent ook dat we nu bereid moeten zijn de politieke consequenties van onze politieke correctheid onder ogen te zien. Ons schrijnende tekort aan eerlijkheid en lef en onze politieke correctheid is merkbaar in elk Europees land en geeft voeding aan de groei van boze populistische bewegingen op het hele Europese continent.
In Zweden, Denemarken, België, Griekenland en Nederland heeft extreem-rechts inmiddels een solide fundament weten te creëren in het politieke landschap. In Frankrijk zal het Front National ook de volgende verkiezingen winnen. En wat al deze partijen gemeen hebben is hun politieke boodschap: ‘Wij zijn de enigen in dit land die nog de waarheid durven te spreken.’
Niets kan verder verwijderd zijn van de realiteit dan die boodschap, maar de politiek-correcte kramp die alle conventionele partijen nu alweer zo lang in zijn greep houdt staat toe dat populistische partijen wegkomen met hun monopolie op de waarheid.”
