René Gude werd Nederlands kampioen overlijden. Op vrijdag de 13e, knappe prestatie van God om te laten zien wie er echt de baas is. De hoogste tijd voor een sterf-format van John de Mol. Dan heet het ineens weer ‘smakeloos’. René Gude is dood. Dat werd hoog tijd, na al die openbare zwanenzangen in DWDD, het prachtige 24 uur van Theo Maassen en de nodige kranten en bladen. Hij raakte over zijn houdbaarheidsdatum heen en dan wordt het wat al te larmoyant. Wie eist de tweede plaats voor zich op? Ik gok op Thé Lau. Zaterdagavond voelde ik hem in de Rotterdamse Schouwburg live zijn laatste adem in mijn oren blazen. Hij stiet woorden uit de keelkanker die, te horen aan iets van melodie, van De Wereld Draait Door Voor Iedereen waren. Vage herinnering aan een onbetekenend hitje, heel mooi.
Met zijn mede-artiesten Ilja Leonard Pfeijffer en Tommy Wieringa deed Thé Lau de voorstelling Pursuit of happiness. Die titel had iets met asielzoekers (‘Dit zijn de namen van Wieringa en Superbia van Pfeijffer) met achtergrondbeelden van Lampedusa. Veel stervenden in de fragmenten op het scherm.
Maar dat was geen show. Ja, het was wel show. Maar onderdeel van de voorleesshow van Tommy, Thé en Ilja. Verantwoorde show, zeg maar, want om ons geweten te prikkelen. Vermoed ik.
Figuranten waren ze nu, die honderden, duizenden sloebers die achter de auteurs de zee in dreven. Hoofdrol-stervende was voor het publiek toch Thé Lau, met de nauwelijks verstaanbare zang en de DWDD-sticker op z’n voorhoofd.
We ondergingen onze bijna doodervaring en die was intenser dan op tv. Maar ook minder echt. Want op tv verdwenen Gude en Lau uit beeld, net als de prachtig en onvergetelijk zwijgend glimlachende mede-bijna dood-man Pieter Steinz (ALS-veroordeelde). Een voorlopig afscheid, misschien voorgoed. Maar in Rotterdam dronk Thé Lau na afloop van de voorstelling gezellig wat in de foyer, en zag er helemaal niet bijna-dood uit.
In het Facebooktijdperk is iedereen z’n eigen medium en bij voorkeur tot in het graf. Internet is te min, met armoedige blogs over heldhaftige strijd tegen kanker. Nee, ben je een beetje BN’er of wil je er nog graag een B(D)N’er worden dan moet je bij de televisie zijn.
Over Gude’s langdurige zwanenzang slechts lof in de kranten. Dat Thé Lau steeds weer opstaat in zijn net-nog-niet-doodstrijd heeft ook de nodige amusementswaarde. We worden bedrogen met de te leven periode die ze uiten. Moet daar geen gevangenisstraf op staan?
Met de dood als geslecht taboe gaan we fraaie tv-formats tegemoet. BNN gaf het voorbeeld met het zorgzaam gemaakte Over Mijn Lijk. Waarin eerst pastoor Lodiers het heilig oliesel toediende en vervolgens de plagerige kapelaan Zeno Valerio het zo mogelijk nog fraaier aanpakte. (Het enkeltje hemel wordt geproduceerd door Skyhigh TV.)
De Kist van de EO is de domineesvariant, en zo maakt de dood her en der entree. Waarom is er nog geen euthanasieshow? De Roken tot ik neerval show; Slikkend en spuitend richting hemelvaart; Met een stijve het graf in; Wittetunnel experience; Sterftalent (met ervaringsdeskundigenjury Henk-Jan Smit); Terroritje naar 70 maagden?
Waar blijft John de Mol met zijn perfecte doodformaat? Talpa moet al een hele serie op de plank hebben liggen. Toch terughoudend? Steeds weer, ook na de verkoop van Talpa aan ITV, moet De Mol lezen dat hij scrupules noch moraal kent.
Vooral de Volkskrant blinkt uit in het bashen van De Mol, zelfs zijn lieflijke Popster format van SBS moest het ontgelden. En Gude werd, of hij er niet net gearriveerd was, de hemel in geprezen.
Laat John de Mol met zijn Lekker-bijna-dood-show straks wereldwijd de sterren van de hemel spatten dan heet dat binnen de kortste keren ‘smakeloos’. Exploiteert DWDD de stervende zwanen dan valt dat onder smaakvol of kunst of wel etiket.
Aanhoudend discussie over islamofobie, antisemitisme, Zwarte Piet en nog zo wat lichtgeraaktheid, maar de meest flagrante discriminatie, die van de intellectueel minder bedeelde medemens, komt niet op de agenda. Omdat wij intellectuelen debat en media bezitten, dommen mogen twitteren. Dat John de Mol hun leven draaglijker en plezieriger maakt, moeten we dat afkraken? Hij zou ons intellectuelen eens moeten tarten met kunstformats die gaan dan Popster. Zo moeilijk is dat niet…
