Zestien muzikanten betreden zondagavond het podium van Ziggo Dome. Zo’n 17.000 mensen zijn vanavond naar de Bijlmer gekomen om twee legendarische muzikanten samen te zien optreden. Sting en Paul Simon treden vanavond op tijdens hun Sting & Paul Simon On Stage Together-tour.
Paul Simon is bekend van zijn werk met Art Garfunkel en zijn eigen carrière. Sting van The Police en daarna ook een succesvolle solocarrière. De hoogtepunten uit beide carrières zijn dan ook precies de nummers die men vanavond kan verwachten. Nummers als Roxanne, Graceland, Boy In The Bubble en Every Breath You Take staan in een soms nieuw of uitgebreid jasje op het programma.
Iets over half acht verschijnt de band op het podium. Sting maakt onder luid applaus een theatrale buiging, en ook Paul Simon zwaait even naar het publiek. Sting met een flinke baard, Simon, bijna een kop kleiner dan de The Police-zanger, flink grijs maar nog altijd even guitig. Hij lijkt een stuk meer op zijn gemak op het podium dan zijn compagnon. Het verschil tussen de twee wordt later op de avond duidelijk. Sting is een muzikant die zich vooral op de band richt en zich nooit laat zien zonder (bas)gitaar om zijn schouder, Simon is een entertainer die zijn band de ruimte geeft en het publiek ondertussen vermaakt met verscheidene danspasjes.
De mannen trappen af met een feestelijke versie van Brand New Day, gevolgd door Fields of Gold en Mother And Child Reunion. Het geluid tijdens deze drie nummers is nog niet echt goed, de zang verdwijnt als woordloos geneurie in een muur van instrumenten. Gelukkig wordt dat tijdens de latere duetten ruim bijgesteld. Maar wie verwacht dat de avond zal bestaan uit louter duetten van elkaars werk, wordt teleurgesteld. Na Mother And Child Reunion heet Simon het publiek welkom en verdwijnt hij van het podium. Het is aan Sting om het eerste soloblokje te spelen. Wat het publiek krijgt is twee concerten voor de prijs van één.
Als Simon van het podium is verdwenen, lijkt Sting een stuk meer op zijn gemak dan tijdens de eerste drie nummers. Zonder moeite speelt hij zijn baslijnen en zingt hij de hits die hij ooit schreef, waaronder So Lonely waar een tubasolo inzit en krijgt When The World Is Running Down een fenomenale bas-, piano-, gitaar-, én vioolsolo. Maar de virtuoze vioolsolo tijdens Driven To Tears springt er pas echt uit.
Na een paar nummers voegt Simon zich weer bij het gezelschap en wordt Mrs. Robinson ten gehore gebracht. Hierna is het de tijd aan Simon voor een soloblokje. 50 Ways To Leave Your Lover met een fijn Hammond-solo, Graceland en Still Crazy After All These Years waar het publiek uitzinnig meezingt, komen langs. Ze wisselen de rest van de avond af met duetten en soloblokjes.
Tijdens Roxanne later op de avond wordt duidelijk dat Sting wat ouder wordt. De hoge noten haalt hij niet meer en hij zingt een octaafje lager. Hij verwerkt wél moeiteloos het rustige nummer Aint No Sunshine van Bill Whiters in Roxanne, om vervolgens weer heel hard terug te komen met Roxanne. De zaal is niet te houden. Het is sowieso Sting die de mensen aan het dansen en springen krijgt. Simon laat mensen vooral vanaf hun stoel meezingen.
Wat opvalt is dat er tijdens wiens werk dan ook, altijd veel ruimte is voor de band. Ieder bandlid krijgt zijn moment tijdens een solo, en wordt tijdens dat solo letterlijk in de spotlights gezet. Het is geen egofeestje van twee muzikanten die hun sporen al hebben verdiend, er wordt de tijd genomen voor de muzikanten. Nummers duren door solo’s vaak een stuk langer dan het origineel. Iedereen krijgt de kans te laten zien wat hij of zij in huis heeft. Niet meer dan terecht, er staan naast Sting en Simon nog veertien steengoede muzikanten op het podium die elkaar per nummer afwisselen.
Uiteindelijk kan het publiek bijna drie uur lang genieten van ruim dertig hits die Sting en Simon ooit los van elkaar schreven. Het concert kent te veel hoogtepunten om met woorden te reproduceren. Ondanks dat de avond voornamelijk bestaat uit zo snel mogelijk achter elkaar nummers spelen en weinig praten, voelt de show niet als een statisch of afgeraffeld geheel. Het feit dat er in de muziek zoveel vrijheid wordt genomen en er goed wordt afgewisseld tussen de uptempo en rustigere nummers, maakt de show afwisselend en laten de drie uur voelen als een uurtje. Wat duetten betreft hadden Simon en Sting best wat vaker samen op het podium mogen staan. De twee legendes klinken samen met de enorme band namelijk fantastisch.
