Zondagmiddag, zo tegen tien voor half drie. Een stralend zonnetje en deinende tribunes in Breda. Danny Makkelie was bezig met zijn laatste fluitsignaal, maar het derde fluitje hoorde Fred Rutten al niet meer. Na alle plichtplegingen met de media wilde Rutten maar één ding. De bus in en naar huis. De trainer van PSV zat daarna alleen in de bus. Moederziel alleen. En wat is de titel ver weg… Fred Rutten hoort de spreekkoren de laatste tijd wel vaker in het Philips Stadion in Eindhoven. Hij moet ‘oprutten’, althans, volgens de harde kern. Wegwezen, terug naar Twente. Nog geen halfjaar geleden had Rutten al gezegd dat hij zijn contract niet zou verlengen. Hij stopt ermee, aan het einde van het seizoen. Maar de supporters willen dat hij nu al zijn biezen pakt.
Ach, het PSV-publiek. Wat waren ze boos vorige week zondag, na die afgang tegen Twente. Dat had hij wel gezien en gehoord. Normaal heeft hij geen problemen met die jongens. Ze dragen een gemoedelijk rood-wit sjaaltje of petje, drinken gemoedelijk een slecht getapt Bavaria-biertje in een plastic glas en zingen soms iets over ‘Boeruh’. En als er dan eens slecht gespeeld wordt is er maandagochtend altijd nog koffie met vlaai op De Herdgang. Hij houdt wel van die gemoedelijkheid.
Wachten
Gisteren, na de desastreuze nederlaag in Breda, werd de spelersbus bij De Herdgang staande gehouden door een mix van jongens in gemoedelijke PSV-shirts en olijke dikke meneren zonder PSV-shirts. Maar Fred zag geen gemoedelijkheid. Hij zag woedende mensen op zich afkomen, want Fred zit altijd voorin de bus. Hij hoorde ze roepen dat zijn spelers moesten “werken voor hun kankergeld”.
De spelers druppelden daarna een voor een naar buiten, want de aanhangers gingen niet naar terug moederlief de vrouw, voordat er uitleg was gegeven. Zelfs Bavaria-bier kan wachten. Strootman leuterde wat onzinnigs en Bouma en Wijnaldum keken beteuterd, maar Fred bleef binnen zitten. Hij hoorde een olijke dikke meneer zeggen dat hij een schijttrainer is, die niet naar buiten durft te komen. En daar ging hij. Met het zweet op zijn voorhoofd en de hartslag voelbaar in zijn keel.
Gegund
“Jongens, gaan jullie niet aan mij zitten”, vroeg hij. Hij keek angstig naar de menigte. Hij was ook bang. Je zag dat in zijn ogen en aan zijn lichaamstaal. Hier stond een verslagen en geëmotioneerde man. Geradbraakt, overwerkt en nu ook nog geïntimideerd door een paar idioten met een sjaal en een shirt. Maar hij herpakte zich. Wat volgde was een gloedvol betoog over zijn werk voor PSV. Er sprak veel liefde uit. Voor zijn werk, voor zijn club en voor zijn spelers. Hij sprak met passie, zoals we Rutten nog nooit hebben gezien. Toch onderbraken die olijke meneren en jongetjes hem steeds. Ze namen hem niet meer serieus.
Hij zuchtte weer en slikte zijn brok weg. En toen brak hij. Zijn stem sloeg over toen hij iets zei over ‘wegwezen bij PSV’. Hij keek glazig voor zich uit en zijn kaken kauwden op een kauwgompje dat vermoedelijk al zijn smaak al verloren had. Hij ging naar binnen, terug de bus in. Nog een applausje toe en Rutten stak zijn hand nog even op naar de klappende meneren en jongetjes. Zelden heb ik iemand zo een kampioensschaal gegund. Helaas heeft Rutten die kans niet meer gekregen: hij is de laan uitgestuurd.
