Er is een revolutie gaande. Niet om een of andere dictator af te zetten of een opstand tegen TTIP, maar tegen de bestaande streaming muziekdiensten. Afgelopen week werd Tidal met een hoop bombarie opnieuw gelanceerd met als doel de artiesten te geven waar ze recht op hebben. Inkomsten uit diensten die een muziek stream aanbieden. Op het eerste gezicht lijkt dit een zeer nobel doel, maar is dat ook wel zo?
Laat een ding duidelijk zijn. Doordat de streamingindustrie nog relatief nieuw is, is het ook een gigantisch grijs gebied. Wat mag wel en niet, en wie heeft recht op wat zijn zeer relevante vragen waar Tidal het antwoord op claimt te hebben. De lancering leverde een hoop cynisme en negativiteit op. Zo kwam het beeld over van een groep die als verwende kinderen tekeer gingen en bovendien alleen maar bezig waren hun zakken te vullen. Maar is dit terecht?
Het bedrijf is voor maar liefst 56 miljoen door Jay-Z gekocht die bij de presentatie bijgestaan werd door de top van de Amerikaanse muziekindustrie. Zo gaven (oa) Kanye West, Madonna, Dead Mau5 en Jack White acte de présence, die in ruil voor hun support en catalogus allemaal een aandeel in het bedrijf kregen. Deze supersterren vinden namelijk dat de inkomsten die uit streamingdiensten komen niet eerlijk verdeeld worden en daarom was het tijd om de krachten te bundelen en terug te slaan.
En eigenlijk hebben ze daar ook wel gelijk in. De afgelopen jaren is het duidelijk geworden dat het verdienmodel van diensten als Spotify niet helemaal correct is. Ja, er gaat een bepaald deel van de opbrengst per stream naar de artiest, maar dat bedrag staat vaak niet in verhouding met het aantal plays dat een liedje heeft. Daarmee zou de kernwaarde om samen in Tidal te stappen eigenlijk al aan het wankelen gebracht kunnen worden. Zo tonen cijfers aan dat iemand als Taylor Swift vorig jaar twee miljoen dollar uitbetaald kreeg van Spotify, terwijl Kendrick Lamar in de eerste maand dat zijn album verscheen een miljoen dollar van dezelfde dienst mocht bijschrijven. Lijkt me niet verkeerd, van een dienst die vooral gratis gebruikt wordt door consumenten.
Grote vissen als Madonna en Kanye West (die geen openheid over deze cijfers geven) krijgen dus een flink stuk van de taart aangezien hun catalogus heel wat plays garandeert. Maar die taart is volgens hen meer waard dan dat het op dit moment oplevert, en daarom voelen ze zich tekort gedaan. Voor het publiek is dit echter een teken van hebberigheid, muzikanten scharen zich achter de artiesten.
Het unieke van Tidal (althans volgens de marketing) is dat de service hogere kwaliteit kan garanderen. Ze bedoelen niet de muzikale catalogus, maar het geluid dat daadwerkelijk uit je oordoppen of speakers komt. En hoewel dat een slimme marketingtruc is, is deze ballon makkelijk door te prikken. Tidal zal via smartphones en computers te beluisteren zijn, en om van alle digitale data die een liedje vormen iets te maken dat mensen kunnen horen, heeft iedere telefoon of computer een DAC nodig. DAC staat voor Digital to Analog Converter die in de huidige mobiele apparaten niet goed genoeg zijn om de hogere kwaliteit aan te kunnen.
De hogere kwaliteit kan dus uitgestuurd worden door Tidal, maar mijn smartphone of mac zijn op dit moment niet in staat om die betere kwaliteit ook daadwerkelijk te laten horen. De output (het gat waar je een koptelefoon etc insteekt) is niet krachtig genoeg om te laten horen waarom Tidal uniek is, en beter dan iTunes of Spotify. Overigens is dit geen nieuw probleem, ik en vele andere producers met mij werken al jaren met een externe geluidskaart via USB, Thunderbolt of Firewire die deze hogere kwaliteit makkelijk kan garanderen.
Maar het lijkt me sterk dat consumenten een apparaat aan gaan schaffen van enkele duizenden euro’s om een beetje behoorlijk naar Tidal te kunnen luisteren. Totdat bedrijven als Apple, Dell, Sony en anderen een betere DAC in gaan bouwen is Tidal even uniek als Spotify. Dat bovendien zowel gratis te gebruiken is, zonder een abonnement van 20 dollar per maand als je het niet erg vindt om af en toe wat reclame te horen.
Het zakkenvullers perspectief is begrijpelijk maar ook heel erg dubbel. Het is niet meer dan terecht dat artiesten opkomen voor hun rechten als ze het gevoel hebben dat ze te kort gedaan worden. Maar we hebben het hier over de populairste artiesten van dit moment, die toch een flinke som aan dit soort diensten verdienen. De muziekindustrie is totaal anders dan vijftien jaar geleden, en de toppers zijn daar in mee gegaan. Het verlies van de inkomsten van de cd-verkoop worden meer dan goed gemaakt met reclames, merchandise en vooral concerten. De toppers zijn niet de verliezers in dit verhaal, dat zijn de kleintjes die soms niet eens op dit soort diensten te horen zijn.
