Wat vond Steve McClaren het toch heerlijk om in Nederland te werken. Nadat hij in 2008 met pek en veren Engeland werd uitgebonjourd, kon McClaren in Enschede komen uithuilen. Voorzitter Joop Munsterman gaf de trainer alle tijd en ruimte om zijn gebroken status als trainer weer op te bouwen. En met succes. Dat lukte McClaren namelijk vrij aardig. De Eredivisie was voor hem een heerlijke en vrije speeltuin. Hij kon voortborduren op het werk dat Fred Rutten had gedaan in Enschede. Het ging hem voor de wind. FC Twente werd tweede en het seizoen was geslaagd. Het jaar erop was het helemaal feest. In het Rat Verlegh Stadion in Breda schoot Bryan Ruiz FC Twente naar het eerste kampioenschap in de clubhistorie. McClaren kon niet meer kapot. Hij was voor eeuwig in de harten gesloten van de mensen uit het Oosten. Een volksheld. De man die ervoor zorgde dat de A1 richting Twente volledig afgesloten was, doordat duizenden supporters de spelersbus eigenhandig binnen haalden. Diezelfde man vertrok een paar dagen later naar Wolfsburg. Daar was geld. Dag Tukkers, hallo euro’s.
McClaren flikte het dit seizoen nog bij cultclub Nottingham Forest. De beloofde versterkingen kwamen niet, de club bungelde onderaan en weg was McClaren. En na het ontslag van Co Adriaanse was Munsterman als de kippen bij om ‘the wally with the brolly’ weer in zijn Twentste armen te sluiten. Ook het Nederlandse publiek kon weer gaan genieten van zijn heerlijke clichés. Er komt vaak louter onzin uit bij de Brit. “We wilden heel graag aanvallen, maar de aanvallers hadden geen geluk vandaag.” Daar sta je dan als verslaggever, met je blocnote en Bic-pen. Doe je best maar. McClaren lacht namelijk alles vrolijk weg en door zijn leuke Britse accent klinkt het nog leuk ook. En zolang de resultaten goed zijn komt hij daar mee weg.
Cliché
Maar helaas voor de trainer van FC Twente lijkt hij daar dit keer niet mee weg te komen. Zelfs de voetbalverslaggevers durven nu, na een paar pijnlijke nederlagen, kritische vragen te stellen. Zoals die NOS-verslaggever, die afgelopen zondag voor de wedstrijd met de trainer in een lege Grolsch Veste stond. Het ging over de afdroging in Gelsenkirchen, tegen Schalke ‘04. McClaren stuurde niet zijn sterkste ploeg het veld in, waardoor – ondanks een voorsprong – Europese uitschakeling een feit was. Toen de vraag kwam (was u verbaasd over de commotie na de uitschakeling) trad het vaste patroon van McClaren in werking. Dat gaat ongeveer zo. Eerst is daar de lichte verbazing. Dat zie je in zijn wenkbrauwen, die hij heel geforceerd een beetje ophaalt. Dan komt er een gemaakt doch klein glimlachje boven. De handen gaan in zijn zij. De lach breekt open waarna een vreselijk onzinpraatje volgt. Hij zei letterlijk: “De ophef is ongelofelijk, maar wel begrijpelijk.” Hij keek er gedecideerd bij. En dat is het erge: McClaren gelooft zijn eigen onzin.
Na drie nederlagen in zeven dagen is FC Twente uitgeschakeld in Europa en is de titel voorlopig even uit beeld. Zijn voorganger deed het , puur kijkend naar de statistieken, beter dan de Brit. De reactie van McClaren na afloop van de verloren wedstrijd was uiteraard even voorspelbaar als vreselijk clichématig. “We hebben een slechte week gehad. Dat kan gebeuren in een seizoen. We gaan ons best doen de komende wedstrijden.” Het is te hopen voor de fans van FC Twente dat McClaren de komende dagen eens goed gaat nadenken hoe hij Twente uit het dal trekt. Er moet nog veel gebeuren, wil hij niet opnieuw mislukken. Al kan ik niet wachten op zijn perspraatje, na weer een verloren wedstrijd. Benieuwd welk onzinnig cliché er dan voorbij komt trekken.
cc-foto: Fakwes
