Spannende, grappige en vaak indringende ervaringen tijdens strafzittingen, nachtelijke diensten en het leiden van opsporingsonderzoeken van de politie; in ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ krijgen we een openhartige kijk achter de schermen van officier van justitie Pascale Bruinen.
Wat maakt het werk van de OvJ de moeite waard? “Ik ben de stem van de hardwerkende middenstander die is bestolen door zijn eigen personeel, van de juwelier die voor de derde achtereenvolgende keer op brute wijze is beroofd en van de kleuter die seksueel is misbruikt door haar vader. Maar ook van de nabestaanden van iemand die werd doodgereden door een vrachtwagenchauffeur die even niet oplette, van het zwangere meisje dat werd mishandeld door haar vriend en van de bejaarde vrouw die werd verkracht.” Niet bepaald de standaard ‘huis, tuin en keuken’-zaken dus.
Pascale werkte eerst jaren in de advocatuur voordat ze de overstap maakte naar het Openbaar Ministerie. Die overstap kwam eigenlijk vrij plotseling, dankzij een – jawel – diner met saté. We lezen over haar beginperiode als officier en over de bergen werk waaronder ze bedolven werd. Over de stapels dossiers op haar bureau, haar eerste rechtszaak, de stage bij de politie, nachtdiensten en.. haar eerste lijkschouwing, waarbij er van tevoren traditioneel een stukje vlaai gegeten werd. Ook de vele praktijkvoorbeelden maken het boek levendig en vlot om te lezen, waarbij vooral de passages over het jeugdstrafrecht indruk op me maakten. En hoe graag ik ook strafrechter wil worden, stiekem begon m’n hart toch wel iets sneller te kloppen door dat officier bestaan.
Lees hier de rest van de recensie
