De jaarlijkse ophef-traditie rond 4 en 5 mei staat weer voor de deur. Hoewel deze ophef traditioneel wordt ingezet door het Nationale Comité der Gedachtenpolitie, die jaarlijks roeptoetert wie je vooral allemaal niet mag herdenken (zoals Duitsers of foute Nederlanders), is het tijd om deze gezellig Nederlandse traditie eens te doorbreken. Het is deze week precies honderd jaar geleden dat de tweede genocide (de eerste is de Namibische genocide) van de moderne tijd plaatsvond. De genocide die de blauwdruk voor de Holocaust vormde. De genocide die Adolf Hitler inspireerde qua hoe je minderheden zo efficiënt mogelijk kan endlösen. De Armeense genocide.
In tegenstelling tot de Holocaust is deze genocide nooit tot een einde gekomen. Daar waar in de beginjaren na de Holocaust relatief rap korte metten werd gemaakt met de Duitse Wir haben es nicht gewußt-houding, er snelle processen plaatsvonden in Neurenberg en herstelbetalingen volgden, hebben de slachtoffers en de nabestaanden van de Armeense genocide dit nooit mogen meemaken. Jaar na jaar, al een eeuw (!) lang, wordt de Armeense gemeenschap geconfronteerd met het feit dat een aanzienlijk deel van de wereld is blijven hangen in de laatste fase van de acht stappen van genocide: ontkenning.
Glasharde ontkenning. Lafjes verdoezelen van wandaden. Semantisch konkelen. Discussies of ‘het er echt wel zoveel’ waren. De Armeense gemeenschap heeft het de afgelopen eeuw allemaal voorbij zien komen.
Deze ontkenning vindt niet alleen plaats door een stel hardcore nationalistische Turkse hardliners. Was het maar daartoe beperkt. Onze eigen Nederlandse regering en vaderlandse journalisten doen een flinke duit in het ontkennings-zakje.
Het kabinet Rutte II heeft het niet over genocide, maar spreekt liever over de ‘Armeense kwestie’. Journalisten van NOS en RTL Nieuws nemen het frame klakkeloos over en spreken tegen alle historische feiten in van een ‘massamoord’.
De ‘kwestie’ neerzetten als een historische en juridische exercitie waarvan de uitkomst nog onderwerp van beslissing is, gaat lijnrecht in tegen al het academische onderzoek dat is gedaan op basis van getuigenverslagen, foto’s en diplomatieke briefings. Deze spreken namelijk voor zich.
Wat dit heeft te maken met de herdenking van 4 en 5 mei? Alles.
Jaar in, jaar uit tuimelt heel fatsoenlijk Nederland over elkaar heen in een poging zo moreel correct mogelijk het ‘dit nooit weer’-feestje te vieren.
Jaar in, jaar uit leggen vertegenwoordigers van het Kabinet een krans tijdens de nationale herdenking op de Dam.
Jaar in, jaar uit wordt elke Nederlander geacht een minuut stilte in acht te nemen – en wee je gebeente als je er een grapje over Twittert.
Jaar in, jaar uit wordt ons als een stel kleuters uitgelegd dat ‘vrijheid niet vanzelfsprekend’ is, zeker door premier Rutte die geen herdenking voorbij laat gaan om dit de burgers aan het verstand te peuteren.
Tot het Kabinet zelf voor een principiële keuze staat. Zodra er mogelijk banden met NAVO-bondgenoten of Nederturkse stemmen (hoi PvdA!) kunnen sneuvelen, weet kabinet Rutte II niet hoe snel ze haar prijs-voor-de-vrijheids-keutel moet intrekken. Hierin kritiekloos gevolgd door kabinetswoordvoerders op de burelen van NOS en RTL Nieuws.
Hiermee maken Kabinet Rutte II, de NOS en RTL Nieuws zichzelf onderdeel van het feestje der ontkenning bij wiens gratie genocide bestaat en kan blijven bestaan. Want de Armeense gemeenschap is tenslotte klein, en zo hard klagen die ook weer niet – een politieke overweging waarmee weg valt te komen.
Hoog van de toren blazen over de prijs van vrijheid en jezelf moreel bevredigen door 1 minuut lekker verschillig stil te zijn, maar ondertussen tegen alle historische feiten in het gesputter van een notoir genocide-ontkennend regime erkennen als argument, maakt bij voorbaat de hele 4 en 5 mei-viering een smerige vertoning van een laffe regering.
De Armeense hoofdstad Jerevan de middelvinger geven door niet op te komen dagen op hun herdenking, maar over twee weken, op 4 mei, wel met het meest integere gezicht een krans leggen tegen systematische vervolging en uitroeiing van minderheden: het gore lef.
