Afgelopen donderdag zat ik bij Pauw & Witteman om te praten over bangalijsten. Ik spreek regelmatig met media, zowel print als radio en televisie. Dit mediaoptreden was echter anders. PenW heeft niet alleen een reputatie niet zo goed om te kunnen gaan met vrouwen aan tafel, maar de vrouwelijke gasten worden ook nog eens volledig kapotgemicroblogd op Twitter. Moet je als vrouw wel bij P&W gaan zitten?
Nu weet een ieder die mij wel eens ontmoet heeft dat ik op zijn zachts gezegd niet op mijn mondje ben gevallen, beugel of niet. Dingen die ik eigenlijk te eng vind – zoals alleen door Syrië reizen, parapenten of ondernemer worden – doe ik toch. Ik heb daarom geen seconde getwijfeld ja te zeggen. Mijn collega’s van dit onvolprezen blog voorzagen me van nuttig advies zoals ‘handen op tafel leggen’ en ‘adem blijven halen’. Op weg naar de studio in de Westergasfabriek luisterde ik naar Madonna en herinnerde ik mezelf eraan dat ik het fijn vind om in het middelpunt van de aandacht te staan. Mijn zenuwen waren dan ook gezond en niet alles overheersend.
Warm bad
Bij Pauw & Witteman is iedereen aardig. Dat geldt niet alleen voor de gastvrouw die je ontvangt, de redacteur waarmee je het gesprek voorbereidt of de visagist die je belooft dat de lipgloss niet op je beugel gaat zitten. Ook Paul Witteman en Jeroen Pauw zijn vriendelijk en voorkomend. Het bad waarin je ontvangen wordt is net zo warm als bij Tijd Voor Max waar ik onlangs te gast was. Aan tafel wordt een gesprek gevoerd dat er op televisie drammeriger uit ziet dan het is. Dat is vaak zo: in de studio is het anders dan thuis, en hoewel de meeste mensen zichzelf uiterst mediawijs vinden, vergeet de gemiddelde volwassene dit toch.
Achteraf kreeg ik te horen dat ik het goed had gedaan. Het regende sms’jes, mailtjes en mijn Twitter ontplofte. Ik las mijn mentions terug die – op een paar uitzonderingen na – positief waren. Van de mensen die op mijn naam gezocht hadden, hoorde ik dat ook die reacties overwegend positief waren, hoewel daar aanzienlijk meer mensen de spot dreven met mijn beugel en bambi-ogen. Ik werd geprezen als verfrissende hype-dover en omdat ik de heren tegengas gaf.
Huilen
Zelf kijk ik nooit naar het programma en dat verklaart misschien waarom ik me niet vooraf had laten intimideren. Ik ben dol op verhitte discussie. Daarnaast ben ik erg actief op Twitter en sinds die ene keer dat ik moest huilen omdat Gyurka Jansen had gezegd dat hij me helemaal kapot ging maken, laat ik me door niemand op de internets op mijn dak zitten. Bovendien ben ik docent en dus gewend zaken uit te leggen aan mensen die iets niet (willen) snappen.
Niet alle vrouwen zijn zoals ik. Voor sommige vrouwen is het vast heel nuttig om zich aan te sluiten bij een initiatief als Vrouwen in de media dat zich door collectief organiseert op basis van biologische kenmerken. Ik heb niet zo veel op met genderdichotoom denken en een dergelijke beweging is dan ook niets voor mij. Daarentegen deel ik graag mijn inzichten en ervaringen, en daarom hier een tip:
Stel je niet zo aan. Het is een televisieprogramma met mensen. Je wordt gevraagd omdat je ergens verstand van hebt. Vertrouw daar op. Beschouw Witteman als Sybrand Niessen en Pauw als Martine van Os en je zult zien: vrouwelijke gast zijn bij P&W is een gezellige ervaring. Het enige verschil is dat er iets meer mensen kijken.
