Toen ik in 2011 mijn recensie van The Moon Is Big schreef voor NU.nl, was ik er van overtuigd dat Rats On Rafts snel klaar zou zijn om de wereld te gaan veroveren. Met dit debuut al, of anders met de opvolger, de band uit Rotterdam was live en op plaat de grote belofte van dat jaar. Ik zat er echter grof naast. Rats On Rafts wil de wereld helemaal niet veroveren. Rats on Rafts wil de wereld vernietigen. Keihard de grond in boren met Tape Hiss.
Goed, met Sleep Little Child begint Tape Hiss nog vrij ingetogen. Maar wie denkt dat hier bijna acht minuten lang wordt begonnen met een rustig wiegelied, komt al snel bedrogen uit. Of verrast beter. Nu is het natuurlijk al verrassend dat Rats On Rafts de plaat openen met het langste werk op deze langspeler, maar dat tekent de “Lak-aan-conventies” attitude van de band. Net als dat David Fagan en kornuiten er gewoon vier jaar over hebben gedaan om de belofte in te lossen (overigens werd The Moon Is Big ook niet over een nacht vorst gemaakt. Dat duurde ook enkele winters).
Druk op de ketel om de heren te haasten, dat zal niet gewerkt hebben. Rustig werken aan een briljante opvolger, want goede wijn moet rijpen. Wat me terug brengt naar Sleep Little Child, een muzikaal driegangen menu in 7:35 minuten; een starter die rustig opbouwt, prikkelt overgaand in een gejaagder, voller hoofdmenu om vervolgens voor het knallende dessert vloeiend over te gaan in Composition. Scherp zagende postpunk, die met de regelmaat van de zaagbladen in een boomzagerij tergend tegen het trommelvlies ramt. Hoewel Rats On Rafts Tape Hiss met een wiegelied begint, is het op de plaat nergens de bedoeling dat je als luisteraar je geheel comfortabel en ontspannen voelt. Eerder wil het kwartet opjagen, snerpend je de zweep aan de voeten leggen. Dansen! EEN, TWEE, DRIE, VIER, DAN-SEN!!! MOSHEN!!! EEN! TWEE! DRIE! VIER!
Wat meteen de grootste kracht van Tape Hiss weergeeft. Rats On Rafts klonk op The Moon Is Big in vergelijking tot de optredens relatief braaf. Op de opvolger is het viertal er echter in geslaagd om de energie en felheid van de live band ook neer te zetten. Hierdoor is Tape Hiss niet alleen een betere plaat, maar ook een viezere plaat geworden. Als de postpunk op de grens naar de vroege jaren negentig, compromisloos en vuig. En zo ramt Rats On Rafts 38 minuten door tegen de oren. Gruizig, vies en direct, opgenomen in live setting en ook zo te ervaren, met het hoofd in de speakers terwijl deze Rotterdamse troepen over je heen denderen, op weg de wereld te veroveren. Nee! Op weg de wereld met stormrampostpunk aan gruizelementen te rammen. Keihard en direct; de postpunk aankondiging van de Apocalyps.
