De reeks van jubeldagen is weer begonnen. Tot ergens eind augustus, begin september zal Incubate weer de nodige mensen aan het springen en dansen maken met aankondigingen van namen voor een week vol vertier in de binnenstad in Tilburg. Met reeds twee jubeldonderdagen achter de rug staan er al 58 bands op het menu, waarvan een aantal geen nadere uitleg nodig zal hebben. Veel acts op de – nog groeiende – lijst zullen echter tot het grote onbekende behoren. Reden genoeg dus om in geheel willekeurige volgorde een selectie te maken uit deze groeiende poel ongekend talent en daar de oren tegen aan te leggen. Vandaag grijp ik met Andrew Hung naar de Nintendo Game Console.
Andrew Hung is natuurlijk niet bepaald meer als onbekend of ongekend talent te beschrijven. Als onderdeel van Fuck Buttons heeft hij met Tarot Sport en Slow Focus sowieso al twee klassiekers in de elektronische muziek afgeleverd en een indrukwekkende live reputatie opgebouwd. Althans, Fuck Buttons heeft mij nooit teleurgesteld achtergelaten. Maar natuurlijk, Andrew Hung is geen Fuck Buttons. Zoveel had hij eigenlijk al wel bewezen met het female fronted zijproject Dawn Hunger. Hier werd het ruige geluid van gebroken computers gecombineerd met de intense vocalen van Claire Inglis. Live ook erg imponerend, maar opvallend genoeg zonder Hung op de bühne. Die nam na het programmeerwerk een rol op de achtergrond, waarmee het overgebleven duo enkel zijn naam als anagram het podium mee opneemt. Maar buiten de toevoeging van vocalen en zijn eigen afwezigheid bij de optredens, week Hung hier nauwelijks af van Fuck Buttons.
Anders is dat met zijn eerste echte solo uiting. Op zijn eentje zoekt hij de uitdaging in de eenvoud en beperking van de Gameboy. Chiptune, dus. Maar wel vrij en open benadert. Zo wordt er in het swingende Korea Town een bak strijkers over de krakende bleeps en blops heen geworpen en lijkt ook een steeldrum in te worden gebracht. Niet je meest gebruikelijke geluiden in chiptune, maar nu lijkt Andrew Hung ook niet uit genre overwegingen voor de Gameboy te hebben gekozen. Het is meer de mogelijkheid om – al toerende – overal ter wereld een apparaat in de binnenzak mee te kunnen nemen waarop muziek gecomponeerd kan worden.
Overigens is Korea Town wel het meest vrije en ‘melodieuze’ werk op de Rave Cave, de EP die eerder dit jaar uitkwam. De andere twee werken zijn directer en vooral rechter en repetitief. Repetitief, maar zeker niet saai of eentonig. Hung verstaat ook op zijn Gameboy de kunst om verrassende wendingen en vervormingen aan te brengen in de chiptune. Hierdoor ontstaat zelfs een rauwe punksfeer. Niet zo extreem als zijn partner uit Fuck Buttons doet met Blanck Mass, wel extreem genoeg om even helemaal los te willen gaan op de chiptune van de Brit, al kunnen deze drie nummers nog nergens tippen aan de extatische noise rush die Fuck Buttons weet te bieden. Maar, het moet gezegd, dat lijkt ook niet het doel.
