Net als Mad Men is ook The Killing weer aan een nieuw seizoen begonnen. Gisteren is de eerste aflevering van het tweede en laatste seizoen van deze remake van het Deense Forbrydelsen, uitgezonden op AMC. Alhoewel de serie een misdaadserie pur sang is, en dus niet ontkomt aan een reeks clichés en voorspelbare plotwendingen, overtreft The Killing de snelle, gelikte, CSI-achtige crime-series – die nog steeds met duizenden tegelijk geproduceerd worden – met gemak. In deze serie, die draait om de simpele whodunnit ‘Wie vermoordde Rosie Larsen?’, komen nota bene geloofwaardige personages voor. Misschien geen unicum, toch zeker een zeldzaamheid.
Waar CSI, Bones en al die vergelijkbare series er in slagen elke moordzaak sexy te maken, is The Killing lekker grauw en somber, zoals het eigenlijk hoort. Geen of toch bijna geen snedige oneliners van aantrekkelijke, zelfstandige, stoere milfs en mooiboys die als trekpoppen hun teksten voorlezen als wandelende encyclopedieën. In plaats daarvan regen, eindeloze regen, een wanhopige familie die kapot gaat aan de moord op hun dochter Rosie en de twee gedeprimeerde rechercheurs Sarah Linden en Stephen Holder. Linden is een controlfreak, ziekelijk gepreoccupeerd door de moordzaak, en nauwelijks sympathiek als mens. Holder is een jonge, junkerige detective die weinig weet van moordzaken en des te meer van narcotica-affaires. Een onwaarschijnlijk duo dat via trial and error steeds dichterbij de oplossing van het moordcomplot komt.
Wie de Amerikaanse crimi had opgegeven kan aan The Killing zijn hart ophalen. AMC heeft aangekondigd dat de moordenaar van Rosie Larsen pas wordt onthuld in de laatste, dertiende, aflevering van dit seizoen. Dat worden dus veel zijsporen, plotwendingen en let’s face it, clichés. Maar de serie neemt de kijker in ieder geval serieus, en dat is meer dan je van het gros aan series die draaien om moordzaken kan zeggen.
