Op VARA-vehikel Joop.nl een doodvermoeiend lang ge-copypast artikel van Ramsey Nasr. In dit poepsaaie stuk ageert hij geheel indachtig de jongste tijdsgeest tegen het verfoeilijke rendementsdenken en criminaliseert hij een ieder die op Calvinistische wijze efficiënt geld wilt uitgeven en hen:
“die slechts leven voor economische waarde, die elke empathie hebben verloren, alleen geïnteresseerd zijn in het eigen verhaal en die louter willen denken in cijfers en getallen, in het uitgekiend besef dat je getallen kunt ontslaan zonder dat het pijn doet. Dat zijn de ware Willem Holleeders van onze samenleving.”
Laat u het geld niet royaal rollen en toont u bovendien scepsis bij de uitgaven aan de (dixit Nasr) classici zonder werk, de subsidie slurpende kunstenaars of uitzuigende asielzoekers? Dan bent u metaforisch gezien een uitgekiende drugsdealer, moordenaar, ontvoerder, witwasser en afperser.
Nasr is net als ik (en Jules Deelder) geboren in Overschie. Een oer-Rotterdamse wijk waar ongeveer 6.700 zielen wonen. Een zogenaamde Krachtwijk, wat zoals u weet een mooi woord is voor kutwijk met veel werkloosheid, tuig van de richel en meer van zulks. In 2014 is er ruim 6.000 keer aangifte gedaan van bedreiging en mishandeling. Je kunt dus wel stellen dat vrijwel iedere inwoner er een keer op de bek is getimmerd. Een dikke 40 procent van de Overschiese populatie komt van overzee, de overige 60 procent is roomblank.
Mijn ouders wonen er nog altijd en mijn moeder werkt sinds mensenheugenis op een van de basisscholen. Ze geeft les aan groep 8 op een zwarte school en de afscheidsmusical van deze groep afzwaaiers wordt traditioneel in het wijktheater gegeven.
De huur daarvan is prijzig, zo rond de 900 euro voor een dag, maar voor de kinderen en hun ouders is het een hele belevenis om op een echt podium te staan en in een echt theater te zitten. Als die ouders komen kijken trouwens, want op zwarte scholen is op de een of andere manier de interesse van ouders in hun kinderen niet bijster groot. Merkwaardig, nietwaar?
Nasr doet ook iets met kleinkunst en poëzie en maakt daarnaast regelmatig uitstapjes naar het echte theater en film. Zo was daar zijn film Goltzius & The Pelican Company. Voor dit cinematografisch meesterwerk in het soft porno genre wist Nasr bijkans 800.000 euro bij elkaar te schrapen. Dat verdient lof, respect en waardering en een diepe buiging voor de overtuigingskracht van Nasr cum suis op de subsidieverstrekkers.
De film trok welgeteld 110 bezoekers in 2014.
Honderd.
Tien.
Voor een abominabel lerarensalaris verdeelt over een paar uur repeteren per week en 900 euro zaalhuur, trekt de basisschool van mijn moeder bijkans net zoveel bezoekers als Nasr met zijn filmproject van acht-honderd-duizend euro. Ik durf te beweren dat de bezoekers van de schoolmusical minstens zo overladen zijn met “meerduidigheid, nuance, empathie en verbeelding“ als de tonnen kostende film van Nasr.
Dus ondanks of waarschijnlijk dankzij mijn criminele Holleederiaanse inslag ligt mijn empathie in deze bij mijn moedertje die zich de ballen uit de broek werkt. Onder niet al te makkelijke omstandigheden en met een budget om van te janken.
De #OPHEF die is ontstaan vanwege deze exorbitante bak gratis geld voor de Parnassus der Kunsten is een natte scheet gebleken. De klaagzang van Nasr is dan ook volkomen onterecht. Zolang hij zonder enige vorm van verantwoording zijn mislukte projecten kan financieren en de critici van deze verkwisting op één hand zijn te tellen, is de Mars der Beschaving nog immer marcherend.
Als Ramsey de Overschieënaar zelf een greintje empathie in zijn donder heeft, betaalt hij volgend jaar de zaalhuur voor de schoolmusical van mijn moeder.
