Georgina Verbaan is natuurlijk een held, gewoon omdat ze echter is dan het leven zelf. Ze worstelt, gaat zeven keer onderuit, maar komt altijd wel weer ergens boven. En het mooie is dat wij lezertjes niet alleen mogen weten hoe ze bovenkomt, maar ook hoe ze worstelt (en weer valt). Verbaan heeft bovendien vaak een aardige mening en is niet bang om die te uiten. Nooit is Verbaan overdreven feelgood of houdt ze de schijn hoog, het leven is soms even heel erg ruk. Nou ja, vanwege haar klungelige zelf dus en omdat ze alweer in een nieuwe film speelt (Brasserie Valentijn) terwijl er ook nog eentje in de bioscoop draait. Kortom, wat vindt Georgina Verbaan van…?
“Beroemd zijn is ook een rol, hoewel je niet altijd beseft dat je die speelt. Zo houd je wel een beetje afstand tot alles eromheen. Maar ik wil het niet meer zo; dat publieke staat me tegen. Er is een verschil tussen mezelf als publiek persoon en wie ik echt ben. Vroeger was dat verschil echt een gapend gat. Dat is nu wel minder geworden, alleen… ben ik geen open boek. Als ik in een tv-programma een interview moet doen voor een film of productie, dan doe ik dat even als publiek persoon, en dan halen ze weer grapjes ten koste van mij uit. Nou ja, die incasseer ik dan. Maar daarna doe ik dat jasje weer uit, en dan is het weg. Vroeger deed ik alles, met Costa! en Volle maan. Ik was best jong en had geen idee. Vond het wel apart dat je soms langer bezig was met interviews dan daadwerkelijk een film opnemen. Dat hoeft niet meer.”
“Ook al doe je iets – acteren is toch wel iets, nietwaar! – waardoor je vaak in de media komt, denken mensen dat je niets doet behalve beroemd zijn. Daarom noemt Youp van ’t Hek mij nog steeds een soapie! Ik ben zó benieuwd naar zijn eerste baantje. Ben er niet boos om, hoor, ik lees hem graag. Maar soapie? Ik zat tweeënhalf jaar in een soap in een carrière van veertien jaar! Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Maar Youp bedoelde soapie op een denigrerende manier. Hij kan mij ook actrice noemen, maar dat wil hij niet.”
De Groene Amsterdammer, 2009
“Ik geloof niet in reïncarnatie of in nog een aards leven in deze vorm. Dood is dood. Maar we vergaan niet. Onze materie zal hier blijven, want uiteindelijk ga je weer de aarde in of word je tot as verbrand. Dood is dood vind ik daarom wel een geruststellend idee, het leven zelf is al wel genoeg toch?”
“Twitter heeft geholpen. In interviews verlies je toch altijd je eigen toon, omdat je woorden in een bepaalde vorm worden gegoten. Op social media kun je veel beter zien wie je bent.”
Grazia, 2015
“Iedereen heeft altijd het idee dat ze alles tegen je mogen zeggen omdat ze je elke avond op zo’n tv-scherm zien. Ik heb daar wel heel erg moeite mee gehad. Om niet meer gewoon ergens laveloos in de kroeg in mijn eigen kots te liggen. Ik noem maar iets. Maar dat kan gewoon niet meer. Het kan wel, maar dan lig je een week in je bedje te draaien: komt het in de bladen? Nee, eerste week niet. Tweede week? O nee gelukkig, weer niet. Je bent gewoon onvrij. Maar het went wel, hoor.”
“Maar ik ben wel echt verslaafd geweest. Ik gebruikte dagelijks. Ook op mijn werk bij GTST. Dan had ik een scène en dan rende ik naar boven om me om te kleden voor de volgende scène, en dan hup, voet tegen de deur en snuif… Ik was niet de enige, bleek achteraf. Het is echt een hel geweest om er af te komen. Uiteindelijk is het me gelukt. Ik wil het nooit meer gebruiken, al blijft er nog wel eens zo’n monstertje in mijn hoofd gillen. Maar als ik daarna toe zou geven denk ik dat ik de volgende dag depressief zou zijn. Dat ik de wereld weer door een ongepoetste, smoezelige bril zie. Nee, ik zie dat nu echt als mijn vorige zelf, alsof het iemand anders’ leven is.”
Red, 2006
“Ik wilde even zeggen dat ik je stuk op de ThePostOnline heb gelezen en je interview bij DWDD heb gezien, en dat ik vind dat je groot gelijk hebt. En je weet, als een vrouw zegt dat je groot gelijk hebt dan bedoelt ze… Precies. Nee, echt. Helaas. Tot op zekere hoogte kan ik zelfs meegaan in het hele ‘ik ga je pakken’-verhaal. Ik kan niet voor alle vrouwen spreken, maar ik ken er veel, en ik reken mijzelf hiertoe, die het allerminst onprettig vinden wanneer zij gedecideerd – edoch met beleid – als een speelbal door de kamer gesmeten worden. Echter, liever niet door een gefrustreerde gek met een minderwaardigheidscomplex. Vrouwenhaters staan vaak ook niet bovenaan het lijstje(…) Het is bij voorkeur iemand die ze respecteert. Ook als ze nee zeggen. Anders wordt het mishandeling en verkrachting. Dat snap jij ook wel, Thierry. Ik denk dat het waar is, dat veel vrouwen te versieren zijn als je ze als stront behandelt. En dat is verdrietig. Dat vind jij ook, Thierry. Dus waarom ben je dat dan wel gaan zitten propageren?”
NRC
“Ja, het doet pijn als je op je kwetsbaarst wordt gezien door zoveel mensen, de hoon, de spot… Maar u kent die mensen niet, zij kennen u niet, niet écht. Laat dat een troost zijn (…) Het hielp mij heel erg om mijn publieke persoon los te zien van mijn privé persoon (…) al was dat misschien voor mij makkelijk, als iemand met een psychisch wankel verleden. Gelukkig was ik destijds over mijn pleinvrees heen, want het had toch iets ongemakkelijks om dag in dag uit gevolgd te worden door grote auto’s met geblindeerde ramen. En gelukkig is het winter nu. U kunt warm binnen wachten tot het over is. Misschien kunnen vrienden boodschappen voor u doen, want dat is nu even niet zo gezellig. Ik weet niet waar u woont, maar ik hoop hoog of met een hek of oprijlaan, dat scheelt. Ik zat op één-hoog in het appartement van een vriendin, daar was het knus. Ook omdat we er de gordijnen dicht hielden zodat we de telelenzen niet hoefden te zien, en andersom.’’
NRC Next, 2014
