Voetbal en muziek zijn twee eigenaardige zaken. Hoewel ze op sommige vlakken totaal verschillend zijn, zijn er ook veel raakvlakken. Zo zijn er bijvoorbeeld competities waar aan deelgenomen kan worden en draait er op de achtergrond een complete industrie mee. Bovendien is het volk mateloos geïnteresseerd en heeft iedereen wel een favoriet.
Maar de grootste overeenkomst werd afgelopen week nog maar eens pijnlijk duidelijk. Net als de muzikale evenknie, is de voetbalwereld niet vies van een ouderwets potje sjoemelen. Of het nou Henry is die via zijn hand de winnende scoort of Gerard Joling die een nummer één hit koopt, in alle rangen en standen weet men de achterdeurtjes te vinden. Op micro niveau kennen scheidsrechters van de lokale club de buitenspelregel vaak niet meer als dat uitkomt, en op macro niveau mag het al jaren duidelijk zijn dat er flink geschoven wordt met gelden, baantjes en wk’s.
Maar daar stoppen de overeenkomsten niet, helemaal niet vergeleken met de situatie waar we nu inzitten. Zo wordt Prins Ali bin Al-Hussein gezien als de man die de Fifa moet gaan redden door de huidige machthebber van de troon te stoten, terwijl Jay-Z de muzikanten (lees inkomsten) gaat redden door Tidal, zijn gloednieuwe streaming service. Of deze twee mannen vooral zelf denken recht te hebben op deze positie of daadwerkelijk zo gezien worden laat ik in het midden, maar men neigt vooral naar het eerste.
Ook de megalomane karakters zijn goed vertegenwoordigt, zo lijkt Christiano Ronaldo de muzikale broer van Kanye West te zijn. Ze zijn allebei niet vies van een beetje grootspraak, arrogantie en elitair gedrag, maar maken de bontjassen, Ferrari’s en gouden schoenen ook waar op het veld en op het podium. Ondanks gedrag waar de meeste mensen zich niet aan kunnen spiegelen, worden deze twee als helden vereerd. Inclusief de status aparte en het gevoel van onaantastbaarheid die daar bij komen kijken.
Maar laten we vooral de grote baas niet vergeten. Al zestien jaar is Sepp Blatter de trotse voorzitter van de Fifa. Een charismatische man die de voetbalbond al jaren in een ijzen greep heeft, en ook geen plannen heeft om deze te laten verslappen. Maar door de ontwikkelingen van afgelopen week zou dat zo maar eens kunnen gebeuren. Mede daarom zou Blatter perfect in de muziekindustrie passen. Blatter is de louche manager die te veel commissie vraagt, er met rechten vandoor gaat en een deel van de kaartverkoop achterover drukt. Maar wel de manager die er jarenlang mee weg komt, tot het net zich sluit. Blatter zou zo de man kunnen zijn geweest die Martha Wash niet aantrekkelijk genoeg voor het podium vond, en haar daarom voor een model verving.
Helaas is de ex Weather Girl niet op haar mondje gevallen en liet ze snel van zich horen nadat Everybody Dance Now van The C&C Music Factory waar zij het refrein voor zong een hit werd. Ook zo Blatter zo in de schoenen van Clarence Avant kunnen staan. Avant bracht immers het werk van Sixto Rodriguez onder een andere naam uit om vervolgens het contract te omzeilen en goed te cashen. Een paar decennia later kwam Rodriguez er pas achter dat zijn werk uit de jaren 70 twintig jaar later ontzettend succesvol werd onder de anti-apartheid beweging. Op een toevallige trip naar Zuid-Afrika hoorde hij een van zijn liedjes op de radio, en kwam er achter dat er zo’n 500.000 stuks van zijn werk verkocht waren zonder dat hij daarvan ook maar een cent gezien had. De afloop is te zien in Searching for Sugar Man, de fantastische documentaire die dit verhaal verteld.
Maar het ultieme baantje voor Blatter zou het managen/producen van Milli Vanili zijn geweest. Nu ik er op terug kijk, snap ik eigenlijk niet dat mensen de hoax niet eerder doorhadden. In interviews spreken de jongens met een zwaar Duits accent, terwijl in de liedjes foutloos Engels met Amerikaanse tongval gesproken wordt. Ook bij de optredens mag het duidelijk zijn dat er een bandje meeloopt, en dat de jongens niet meer dan eye candy waren. De val van het immens populaire duo kwam toen de band oversloeg, en het duidelijk werd dat er niet live gezongen werd.
De wereld viel over de twee Duitse jongens, die claimden van niets te weten, en vooral door hun producer gemanipuleerd te zijn. Het vervolg laat zich raden. De producer liet het duo in rap tempo vallen en zei van niets te weten. Hij liep weg met het geld, en twee Duitse jongens moesten leren leven met het stigma van valsspelers. Blatter zou perfect in de muziekindustrie passen.
