Ik schrik er al lang niet meer van, het opportunistische van de Nederlandse politiek en onze politici. Vooral het kabinet denkt dat ze op een goede koers zit. Het gaat immers beter met de economie. Maar zegt niets over de rest, zoals werkgelegenheid en zorg. Premier Rutte wil de rit uitzitten met zijn coalitiegenoot de PvdA. Maar de grote vraag blijft of dat allemaal nog wel gaat lukken. Er zijn nog genoeg problemen en de nieuwe senaat moet ook nog willen meewerken. Rutte II heeft geen meerderheid in de Eerste Kamer en moet iedere keer opnieuw met partijen om de tafel zitten om akkoorden af te sluiten. Een uitermate vermoeiende en ingewikkelde procedure waarbij Rutte c.s. ook nog voordeeltjes in de knip moet hebben voor partijen die bereid zijn om mee te werken aan zo’n akkoord. Hoe groot is de kans dat afspraken in het regeerakkoord moeten worden bijgesteld?
En dan de actuele zaken die grote invloed hebben op burgers in ons land. De PGB-problematiek, de problemen rond asielzoekers en de plannen om de belastingen te verlagen. Noch kabinet, noch politieke partijen, ja ik weet dat ik generaliseer, zijn in staat om ons klip en klaar uit te leggen hoe het anders en beter kan. Zijlstra, Samsom, Roemer, Wilders, Buma, Pechtold en Klaver vertellen hun opportunistische verhaal. Iedereen heeft zijn eigen verhaal: zoals de wind waait, waait mijn jasje.
Het gaat in de politiek toch ook om vertrouwen en geloofwaardigheid en die zijn vandaag de dag ver te zoeken. Het vertrouwen is compleet weg. Het kabinet lijkt zich bezig te houden met symboolpolitiek. En echte zaken worden niet meer aangepakt, maar vooruitgeschoven lijkt het. De laatste peiling van Maurice de Hond laat een fnuikend beeld zien van de sociaaldemocraten. De PvdA zakt totaal weg in het politieke moeras als er nu verkiezingen zouden worden gehouden. Staat nu nog maar op 9 zetels. Ik zie Samsom woedend op en neer lopen in zijn huisje in Leiden. Hij denkt: “Ik, Diederik de grote leider, doe het toch goed, Wij vallen terug en ‘hullie’ (VVD) nauwelijks.” Opbeurende e-mails en telefoontjes helpen niet. Hoe zal de eerstkomende fractievergadering verlopen? Hij ziet al die gezichten al weer voor zich. De kadaverdiscipline bestaat inmiddels niet meer. “Ja, ik weet het, ik moet door en ik wil op het pluche blijven zitten.” Hij is compleet opgefokt. Nog maar zes procent van de kiezers geeft aan op de PvdA te stemmen. Linkse kiezers stemmen vooral op SP en GroenLinks en kiezers uit het midden vooral D66 en CDA. Alles overziend kun je stellen dat er totaal geen meerderheid is te vinden. VVD + PvdA + D66 + CU + SGP komen op 61 zetels. Alleen met het CDA erbij zou het misschien lukken, maar Buma voelt daar niets voor. Kortom: het is politieke armoe.
In de Tweede Kamer is het al niet beter. Politieke gelukszoekers en avonturiers proberen, nadat zij uit hun partijen zijn vertrokken, zelf politiek te bedrijven. Maar u en ik schieten daar niets mee op. Moet de bezem niet eens goed door de Kamer worden gehaald? Ik ben en blijf voorstander van invoering van de 5 procent kiesdrempel en een verbod op zetelroof. Dan weten politici ook waar ze aan toe zijn. Ook een verplichte screening van politici zodat de kwaliteit aanzienlijk kan verbeteren. VVD-fractieleider Zijlstra, de toekomstige politieke leider van de VVD, sluit uit dat zijn partij in een volgend kabinet in een minderheidscoalitie gaat zitten. Hij begrijpt intussen heel goed dat dit niet kan als je geen meerderheid hebt in zowel Eerste als Tweede Kamer. Daarmee geeft hij al aan dat de geheime besprekingen met D66 en CDA voorlopig van de baan zijn. Het is hard, maar het is niet anders. Kiezers die graag zo’n kabinet willen, krijgen daarmee de kous op de kop: zo’n kabinet komt er niet. Nederland lijkt een moeilijke politieke toekomst tegemoet te gaan. Er kan in de komende jaren geen reële coalitie gevormd worden en dat is een harde realiteit.
