En dan vinden ze het gek dat de burger geen vertrouwen heeft in de politiek. Dat we denken “Zoek het maar uit, daar in Den Haag, daar in Brussel, met jullie lege beloftes en holle retoriek. Wij horen wel hoeveel de BTW omhoog gaat. Hoeveel we moeten sparen voor wat onze zorgverzekering niet meer dekt en wat onze kinderen moeten dokken voor hun waardeloze hbo-papiertjes. Als jullie lekker doorbakkeleien over wie er nu precies de draaikonten, weglopers en landsbelangverlakkers zijn, dan werken wij ondertussen gewoon door.“
Wij lezen wel in de krant wat Maurice de Hond wil dat wij stemmen en wat de intelligentsia denkt dat ons beweegt. Weten beter dan onze mond te roeren, of hoop te vestigen op hen die zeggen voor ons te spreken. Het is geen desinteresse, het is berusting. Want alles gebeurt zogenaamd voor onze bestwil. Voor onze bestwil moet de verzorgingsstaat kapotbezuinigd. Voor onze bestwil werd er zeven weken in het Catshuis geplukt aan een kale kip. Voor onze bestwil liep Geert Wilders vervolgens alsnog weg voor zijn eigen akkoord. En voor onze bestwil houden we geen snelle verkiezingen, maar mogen we ons verheugen op vier maanden verkiezingspropaganda en god weet hoe lang formeren. Voor onze bestwil, echt.
Draaikonten
Want wij, de kiezer, zijn namelijk dommer dan soep. Wij zien niet dat jullie allemáál draaikonten zijn. Dat dezelfde Samsom die moppert over tijd vermorsen eigenhandig de verkiezingen vier maanden vooruit schuift. Dat de man die de Catshuisbesprekingen opblies omdat zijn sociale hart de AOW-bezuinigingen niet aankon, een oud-VVD’er is die net zo veel liefde heeft voor sociale wetgeving als voor zijn mokkakleurige medemens. Dat de winnende strategie voor de Thorbeckeprijs voor welsprekendheid op mensen neer praten is. Dat de christelijke waarden van het CDA regelrecht uit het gospel van Kissinger komen. Of dat het liberalisme ineens iets heel anders betekent als er twee SGP-stemmen te koop zijn.
Wij zien het allemaal heus wel (en met lede ogen aan), maar wij hebben niet de luxe om moelijke beslissingen maandenlang uit te stellen. Om met behoud van salaris onze eigen firma op te richten als we onze baas een lul vinden, of om slimme mensen leuke grapjes voor ons te laten schrijven terwijl het echte werk blijft liggen. Daarom doen we morgen gewoon weer wat er gedaan moet worden. Wij wel…
Deze column werd vannacht uitgesproken in het WNL programma ‘Nog Steeds Wakker’ op Radio 1. Terugluisteren kan hier.
Joyce Brekelmans is fan van het politieke spel, maar ook groot voorstander van spelen in je eigen tijd.
