Zou het mogelijk zijn om een brug van Nederland naar Engeland te bouwen? Laten we zeggen van Den Haag naar Ipswich, om af en toe te kunnen proeven van de dingen die wij hier niet hebben. Denk bijvoorbeeld aan echte fish & chips, een dosis Engelse humor of een bezoek aan een stadion waar wel goed gevoetbald wordt. Maar vooral om af en toe even te genieten van het muzikale landschap, waar Engeland altijd al berucht om is geweest.
In eerdere columns van mij mag het duidelijk zijn geworden dat ik een liefhebber ben van de scene op het eiland, mede door de aard van het beestje. Want de Britten hebben eigenlijk altijd al een leidende rol gehad als het om muziek gaat. Begonnen met de Stones en de Beatles, tot de groei van garage en dubstep en nu grime. En ondanks dat er nog geen brug tussen beide landen is, lijkt het genre grime nu wel het kanaal overgestoken te zijn.
En dat is best wel opvallend, aangezien er niet veel Engelse subgenres zijn die voet aan de grond krijgen in Nederland. Het is geliefd bij de niche of populair bij de massa, maar dan wel voor korte tijd. Zo is er altijd een groep met trouwe 2step liefhebbers geweest die zich verzamelden bij Speedfreax in Rotterdam, maar toen de tracks opdroogden en artiesten zich ontwikkelden naar andere genres stortte de piramide even zo snel weer in. Tot een korte opleving een verkoop van het concept teweeg bracht en Speedfreax nu in Amerikaanse (SFX) handen is.
Dubstep ontplofte wel, en goed ook. Van ondergrondse raves tot uitverkochte concerthallen, dubstep heeft het allemaal gezien. Dat ook die bubbel uiteindelijk uit elkaar spatte, zagen velen niet aankomen. Jungle is altijd al voor de niche geweest, en het lijkt alsof niemand meer in glitch geïnteresseerd is. Drum&bass doet het tot nu toe het beste met een trouwe aanhang die de muziek blijft volgen en naar de feesten blijft gaan. Eigenlijk mag je zeggen dat D&B de enige stroming is die permanent in Nederland is blijven hangen, maar hoe groot de groep is die zich een trouwe aanhanger mag noemen is moeilijk te zeggen.
Daarom is het spannend wat er met grime gaat gebeuren, zeker nu steeds meer mensen langzaam maar zeker de stroming beginnen te ontdekken. Grime is nog een relatief jong genre aangezien Dizzee Rascal en Wiley als grondleggers gezien worden sinds de eerste in 2003 met Boy in the corner uitkwam, en de tweede door een serie instrumentale tracks begin 2000 de eerste vorming aan de sound gaf. Ook Kano droeg zijn steentje bij met zijn album Home Sweet Home, maar vooral Dizzee wist het grote publiek te bereiken. Zijn cockney accent aangevuld met sterke lyrics plus de no-nonsense beats bleken een groot succes te zijn, maar leken het eiland niet te verlaten.
Dit kwam omdat Dizzee Rascal en Wiley allebei erg jong waren toen ze voor het eerst succes hadden. Zo waren I Luv U en Boys Love Girls een hit toen de jongens 16 waren, waarmee terecht gezegd mag worden dat de jeugd muziek maakt(e) voor de jeugd. Je moet het zien als een groep jonge mensen die muziek maken met onderwerpen waar een buurtgenoot zich aan kan spiegelen. Mede hierdoor is de fan base altijd in de buurt van de muzikanten zelf gebleven, en is het grootste deel van de grimeliefhebbers nog altijd afkomstig uit Engeland.
Maar daar lijkt nu verandering in te gaan komen. Sinds kort is er een radio show die aandacht aan het genre geeft. De jongens van Zwart Licht nemen in Grimeyard de stroming onder de loep, en berichtten over wat er speelt binnen het genre. Of grime een blijvertje is moet de komende tijd gaan blijken, maar het feit dat het een jonge stroming is die zich blijft ontwikkelen is veelbelovend. Ik blijf het met plezier volgen.
