Ineke van Gent, Sharon Dijksma, Nebahat Albayrak en Maxime Verhagen. Zomaar wat namen van politici die te kennen hebben gegeven na de komende verkiezingen niet meer beschikbaar te zullen zijn voor de Tweede Kamer. Prominente Kamerleden, die om wisselende redenen geen zin meer hebben in het politieke circus. Ook voorzitter Gerdi Verbeet houdt het voor gezien.
Literatuur
Afgelopen maanden las ik wat boekjes over de Nederlandse politiek. Vrijwel al mijn vermoedens werden bevestigd. Haagse fluisteraars van Max van Weezel en Je hebt het niet van mij, maar van Joris Luyendijk geven een mooi overzicht van politiek Den Haag achter de schermen.
Tien jaar na de dood van Fortuyn zien we wat er veranderd is in de residentie sinds de opkomst van deze flamboyante dandy. Inhoud is niet langer voldoende. Grijze muizen als Melkert, Dijkstal en Kok konden enkel volstaan met een overdosis dossierkennis. Meer dan ooit tevoren staat presentatie tegenwoordig boven prestatie. In de schaduw van de mooie jongens op het strijdtoneel werken pr-medewerkers, lobbyisten, tekstschrijvers en spindoctors aan het kunstje dat opgevoerd moet worden.
Haantjes
Langdurig een regering vormen lijkt een utopie. De haantjes op het Binnenhof zetten stelselmatig hun eigen belangen voorop, waardoor Wim Kok de laatste premier was die zijn ploeg naar de eindstreep bracht. Charmeoffensieven als de camera draait, ingestudeerde oneliners en vooral het altijd keurig willen zijn. Haartjes keurig, kleertjes keurig, woordjes keurig. Alles wat de kiezer maar wil horen.
Ongetwijfeld zijn onze Kamerleden ooit de politiek ingegaan om daadwerkelijk iets te verbeteren in dit land, maar inmiddels zijn zij, en heel Nederland met hen, beland in een ordinaire soap. De interviews met John Leerdam en Ineke van Gent zijn hier voorbeelden van, maar ook het gedraai van demissionair Minister Spies onlangs in Nieuwsuur. Gezichtsverlies is dodelijk en daarom moeten onze robots in Den Haag altijd acteren dat zij alles weten, het totale partijprogramma steunen en mogen zij enkel glimlachen.
Glimlach op het smoeltje
Scoren op het juiste moment, of nog liever je tegenstander voor schut zetten. Het doel heiligt de middelen en steeds minder wordt daarin geschonden. Het maakt het spel dat ooit bedoeld is om het land te besturen tot een ingewikkelde en energievretende business. Enkel de persoonlijkheden met 24/7 een glimlach op het smoeltje houden dit een aantal termijnen vol.
Vandaar ook dat de relatief grote uitstroom van prominente Kamerleden na de komende verkiezingen mij niet verbaast. Het moet vreselijk vermoeiend zijn om continue een verbeterde versie van je zelf te moeten spelen.
