Het misschien wel meest markante Tweede Kamerlid van GroenLinks verlaat de Tweede Kamer. Het is niet heel verrassend dat Ineke van Gent de landelijke politiek verlaat, aangezien ze ook de vorige keer al speciale dispensatie van het GroenLinks-congres moest krijgen om weer mee te doen. Ineke van Gent was veertien jaar lang een lastpak in de Tweede Kamer, in de goede zin van het woord. Ze was in 1998 een van de nieuwe Kamerleden in het vernieuwde GroenLinks en kwam samen met onder andere Femke Halsema en Kees Vendrik de Tweede Kamer in, toen Paul Rosenmuller begon te bouwen aan de geloofwaardigheid van GroenLinks. Waar er met onder andere Vendrik en Halsema echt vers bloed werd binnengehaald, was Van Gent van de meer traditionele stempel. Erkend voormalig PSP-er, vakbondsvrouw en voormalig gemeenteraadslid, zo op het oog een echte partijtijger.
In al die jaren volksvertegenwoordiging werd van Gent vaak het pacifistische geweten van de fractie genoemd. Al in 1998 stemde zij als enige van haar fractie niet in met het besluit om NAVO-bombardementen te steunen. Dertien jaar later, rondom het Kunduz-besluit, deed ze precies hetzelfde: ze stemde, in tegenstelling tot de rest van de tienkoppige fractie, niet in met het besluit de civiele politietrainingsmissie te steunen. Eigenwijs was ze ook in haar fanatieke republikeinse houding. Ze was een van de weinigen die níet instemde met het huwelijk van Maxima en Willem Alexander.
Sociale gezicht
Van Gent was voor sommigen ook het sociale gezicht van de GroenLinks-fractie. Het was niet voor niets dat fractievoorzitter Femke Halsema juist haar vroeg om mee te schrijven aan het manifest: “Vrijheid: eerlijk delen”. Een cruciaal manifest voor GroenLinks, waarin op verschillende terreinen nieuwe ideeën in het (sociale) GroenLinks-gedachtengoed werden geïntroduceerd. Volgens de criticasters een was het een ruk naar rechts, maar een modernisering van ideeën over de verzorgingsstaat is een veel betere term. Door samen met Van Gent dat manifest te schrijven, verzekerde Halsema zich van steun in fractie en de partij.
Ze was als kamerlid principieel, maar ook loyaal. Het Kunduz-besluit, waar ze zelf tegen was, verdedigde ze nog op het congres in februari 2012. Toen pleitte ze heel duidelijk voor het standpunt: “Besluit is genomen, ik was er tegen, maargoed, we hebben besloten, niet meer zeuren.” Van Gent was als Kamerlid stronteigenwijs, zoals je van een GroenLinkser kan verwachten. Maar ook efficiënt: dankzij een initiatiefvoorstel van haar is er een einde gekomen aan de idiotie dat vaders na twee dagen weer aan het werk moesten na de geboorte van een kind. Ook heeft ze de zorgplicht voor dierenwelzijn in de wet opgenomen gekregen, cruciaal voor de omgang met dieren. En zo heeft ze wel meer voor elkaar gekregen. Want ze was niet alleen maar eigenwijs, maar ook een behendig politicus.
Geen nieuwe Ineke
Van Gent was de laatste GroenLinkser die een duidelijk profiel had uit één van de voorloperpartijen. Haar PSP-achtergrond was vaak nog zichtbaar. De vraag is wie de rol van het sociale gezicht van GroenLinks gaat overnemen. Dat alle GroenLinksers links zijn is logisch, maar juist bij een partij die niet simpel-links is, is de behoefte aan een links kopstuk aanwezig. Daarvoor zijn vast vele kandidaten straks. Maar niemand wordt zoals Ineke van Gent.
DeJaap-redacteur en GroenLinks-medewerker Huub Bellemakers heeft het genoegen gehad met Ineke van Gent samen te werken.
