Het is al een paar jaar een opkomende trend en een winwin-situatie bovendien, het openstellen van (gratis) festivals voor minderdantwaalfjarigen. Dit herbergt meerdere voordelen. Zowel de jeugd als ook de oude jeugd kunnen genieten van performances van Gers Pardoel, Nick & Simon en Ali B. Gratis. Daarnaast hoeft de oude jeugd het hoofd niet meer te breken over welke (on)geschikte oppas in te schakelen. Ook is het, bij wijze van feest, geoorloofd om veel alcoholische consumpties te nuttigen, want festivalpromillage dús lafjes dús geen probleem om te drinken. Nou was dat voor veel ouders toch al geen probleem om zichzelf in een roesje te drinken in het bijzijn van hun kinderen, maar op festivals gaat dat wat minder vlot.
Restafval
De flexibilisering van de festivaltoegangseisen biedt tevens een oplossing voor een ander euvel. Niet voor de kapotgetrapte grasvelden en andere gemolesteerde en ondergezeken buitenbloembakken, portieken en brievenbussen, maar wel voor de tonnen plastic restafval, die in ieder geval worden gereduceerd tot minder. Zo’n nationale feestdag levert genoeg materiaal voor een nieuwe berg in Nederland, wat ook wel geinig is want plat spreekt ook nauwelijks tot de verbeelding, maar echt ecologisch en duurzaam is het niet. Hiervoor bedachten groen-minded-geesten een oplossing, namelijk het bij voorbaat heffen van bekertjesstatiegeld, of het belonen van de noeste arbeid van bekerverzamelaars met consumptiemuntjes. Dat zijn goede zaken. Maar helaas heeft ieder voordeel ook zijn nadeel. Het in het leven roepen van het belonen van het verzamelen van bekertjes, creëerde een bakermat voor een nieuw soort mens: De Kraai.
De Kraai wordt over het algemeen vertegenwoordigd door kinderen in de leeftijd van 8 tot 12 jaar oud (uitzonderingen in de vorm van enigszins labiele, in vuilnisbakken graaiende volwassenen zonder trots daargelaten) die, aangemoedigd door blije beschonken en onverschillige ouders (want: FEEST!) het tot een uitdaging hebben verheven om zoveel mogelijk bekertjes te redden van de vertrappingsdood, om ze vervolgens in twintigtallen te ruilen tegen consumptiemuntjes (nog meer plastic), zodat ouders en friends zich met gepaste trots verder kunnen bezatten in het gestage dronkemanstempo wat het festivalbier biedt. De Kraaien gaan vervolgens met een ongekend fanatisme aan de slag om de consumptiemuntjestargets te halen. En om de verplicht naar Nick & Simon-luistertijd te doden. Geen berg is daarvoor te hoog en geen brug te ver. En geen bekertje te vies.
Jeugdverhuftering
De onderbuikvreugde die een Beschaafd Mens kan ervaren bij het expres deponeren van vuilnis op de openbare grond zonder enige consequenties wordt hem bruut ontnomen dankzij de interruptie van De Kraai. De tijd van festivalbierbekertjes verpletteren onder de Air Max is voorbij. Sneu is het wel, maar ook effectief. Die kinderen zouden ook voor andere doeleinden ingezet kunnen worden, voor het inzamelen van voetbalplaatjes bijvoorbeeld. Of mini’s. Ideaal om snel van je troep af te komen.
Alle vreugde vanwege zoveel voordelen maakt wel dat de latente jeugdverhuftering die met dit fanatisme gepaard gaat, buiten beeld raakt. Opportunistisch als kinderen kunnen zijn in het behalen van hun targets, kan het hen bijvoorbeeld weinig schelen of de beoogde beker nou wel of niet leeg is. In geval van ‘niet leeg’ is er geen probleem, ze wachten gewoon met tapvoetje en indringende blik totdat het door hen gewenste object alsnog incassoklaar is, zo flexibel zijn De Kraaien dan ook wel weer. Met het aanmoedigen en bekrachtigen van de Kraaicultuur garanderen de opvoeders ons de instandhouding van de Graaicultuur. Een Nederlands berglandschap. Dat lijkt nog helemaal zo gek nog niet.
