Aanstaande zondag is het moederdag. De dag die veel mensen liever overslaan. De dag dat kleine kinderen een knutselwerk maken dat intens lelijk is. Dit sneue werk moet natuurlijk een heel jaar in de kamer hangen of staan en elke keer als moeders er langs loopt, vervloekt ze de leerkracht. Kinderen van boven de achttien schijnen op deze dag in ieder geval met een bosje bloemen langs te komen. Dat is dan tenminste iets, zul je denken, maar van een bosje van bij de pomp wordt niemand écht blij. Kortom; een dag die zeer overschat is.
Kakkende kinderen
Moederdag schijnt een dag te moeten zijn dat je je moeder bedankt voor al het werk dat ze met je pa heeft gedaan om je op deze wereld te krijgen. Oké: de geboorte zelf is natuurlijk wel veel werk. Props daarvoor. Nadat het kind geboren is, gebeurt er vaak iets heel raars met moeders. Veel van hen gaan helemaal op in het ‘ouder zijn’. Op zich is daar niets mis mee, maar als de vrouw in kwestie alleen nog kan praten over haar kind(eren), en het prima vindt om een foto van haar kakkende kind op Facebook te plaatsen met als titel “schattig he”, gaan er toch verschillende dingen mis. Dit is vaak het geval bij jongere moeders die zich over het algemeen nog prima verzorgen, maar er wel een handje van hebben om altijd met een buggy tegen je aan te beuken of over je voeten te rijden.
Klederdracht
De oudere moeders zijn in het straatbeeld erg goed te herkennen. De enige goede benaming voor het soort moeder dat hier bedoelt wordt is dan ook ‘de Gerda’. ‘De Gerda’ is te herkennen aan haar vaak asymmetrische, in felle kleuren geverfde, korte haar. Hier wordt dan een bril bij gedragen met een strak, dik montuur. Het liefst in een kleur die vloekt bij de haarkleur. Mocht ‘de Gerda’ hier niet aan te herkennen zijn, dan kan dat wel aan het welbekende paarse Miss Etam tasje waar naar alle waarschijnlijkheid een witte legging in zit. Dit is vaak geen legging tot de enkel, nee: laat die kuiten met spataders zien mevrouw. Daarnaast heeft ze natuurlijk een roltas mee, loopt ze op Birkenstock slippers, draagt ze heel soms een schoen met een hakje – want dan heb je toch een hakje – van drie centimeter, fiets ze het liefst op dezelfde (elektrische) fiets als haar man en draagt ze zo’n klein leren rugtasje dat ook als schoudertas gedragen kan worden.
De ergste twee dingen aan deze klederdracht zijn toch echt de fleecetrui en het windjack. Het liefst draagt ‘de Gerda’ dezelfde als haar man, heeft ze een stuk of twintig van die ellendige dingen in de kast hangen en draagt zij dit ook zonder enige gene op een rokje, met “die schoen met net dat hakje”. Laten we vanaf nu de wereld verbeteren en van moederdag verbrandt-het-fleecevest-dag maken zodat ‘de Gerda’ over drie jaar met uitsterven bedreigt wordt en wij niet meer tegen het lelijkste kledingstuk van de eeuw aan hoeven te kijken.
CC-Foto: Sam Pullara
