Foto: Nationaal Archief
Dolle Mina’s. Je weet wel: abortus, de pil, niet meer slaafs kinderen broeden en thuis zitten terwijl manlief de boer op is (of in de kroeg hangt), nee, het heft in eigen hand nemen en strijden voor een volwaardige plaats voor vrouwen. Die beweging, destijds (de foto is van 1968), heeft de maatschappelijke kaarten opnieuw geschud; ze vormde een fenomeen waarvan het belang voor de ontwikkeling van Nederland nauwelijks kan worden overschat. Destijds. Tegenwoordig steekt het actieve feminisme vooral de neus in andermans zaken.
Twee voorbeelden die deze week de revue zijn gepasseerd. Het meest prominente was wel dat het fanatieke seculier-messianistisch feministenclubje proefprocesfonds Clara Wichmann een overwinning boekte in de rechtzaak die het had aangespannen tegen de SGP, overigens zeer tot verbazing van laatstgenoemde Gristelijke partij. Dat de SGP zijn orthodoxe standpunten over de positie van de vrouw baseert op idiote interpretaties van het Oude Testament, daarbij gemakshalve vergetend dat de man die zij pretenderen te volgen (d.i. Jezus Christus) zich nooit over een dergelijke segregatie heeft uitgesproken, is natuurlijk volstrekt absurd. Maar wie maalt daarom, als de volgelingen van die partij het best vinden zo? Wie zat te wachten op een rechtzaak tegen de SGP?
Godvrouwen
In elk geval niet de vrouwen die nu door de moderne Dolle Mina’s zijn ‘bevrijd’. In tegendeel. Ze spreken schande van de uitspraak van de Hoge Raad, die de SGP verbood langer vrouwen uit te sluiten van de kieslijst. Zelfs politiek medewerkers zijn ‘verbijsterd’ [9:13] dat de rechters de SGP het heilige recht ontzeggen om vrouwen te verbieden op het parlementaire pluche plaats te nemen.
Dat een stelletje vrouwenorganisaties, in dit geval het Clara Wigmann proefprocesfonds, een proces aanspant vind ik al ridicuul. Ze hebben helemaal niets met de SGP en dan denken ze het voor mij op te gaan nemen,
aldus Janie de Jong, secretaresse van de Tweede Kamerfractie van de SGP.
Touché. Want juist hier wringt hem de schoen: waar bemoeien die feministen zich in Godsnaam (pun intended) mee? De Dolle Mina’s hadden eind jaren ’60 de nobele taak de helft van de Nederlandse bevolking te emanciperen. Clara Wigmann probeert dit nu voor de laatste 2 procenten gebreidelde vrouwen te bewerkstelligen. Niemand die op deze verlossingsdrang zit te wachten, least of all de vrouwen over wie het hier gaat.
Hoofddoeken
En het was niet het enige voorbeeld deze week waar geëmancipeerd vrouwdom voor andermans parochie probeert te preken. Vanochtend verscheen in de Volkskrant een pleidooi van zes behoofddoekte studentes voor acceptatie van de hoofddoek. Daarin krijgt seculier femdom een fikse veeg uit de pan:
Ook seculiere feministen vielen over ons heen. Zij accepteren niet dat hoofddoekdragende moslima’s zich feminist noemen. Maar waarom zou dat niet mogen? Wij staan een feminisme voor waar ook ruimte is voor vrijwillig gehoofddoekte moslimfeministen. In de nieuwe feministische stroming 3.0 gaan hoofddoek en feminisme zeer goed samen.
Juist. Het zou feminiserend Nederland sieren niet de handschoen op te nemen voor groepen vrouwen die zelf op eigen wijze emanciperen of zich niet wensen te emanciperen vanwege diepe religieuze overtuigingen. En mocht je toch een dergelijke zendingsdrang voelen, begin dan eens met deze vrouwen te praten. Het is tenenkrommend dat de feministen zich precies zo gedragen als de fanatieke Godsdienstige missionarissen die zij menen te moeten bestrijden.
